Σελίδες

Τρίτη, Φεβρουαρίου 27

Αυτό κι αν είναι αποκάλυψη...


Έκλεισε τον υπολογιστή και σηκώθηκε απ’ το γραφείο.
Ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του, αυτό το email που περίμενε μέρες είχε έρθει επιτέλους πριν από λίγο.
Καιρό τώρα τη πολιορκούσε με όσα μέσα διέθετε, άλλοτε γινόταν γλυκός, άλλοτε λίγο μυστήριος για να της εξιτάρει το μυαλό κι εκείνη δεν άντεξε στην ανωνυμία.
Σήμερα λοιπόν έπεσαν οι μάσκες ή έτσι νόμιζε.

Μέσα από αυτά που έγραφε σε φόρουμ και σε blog είχε μια εικόνα για εκείνη πολύ ερωτική με ευαισθησίες.
Το μεσημέρι τον είχε καλέσει στο σπίτι της για φαγητό και να γνωριστούν, εκείνος ήθελε καλύτερα βράδυ αλλά κατάλαβε ότι κάτι άλλο ίσως είχε κανονίσει και δεν επέμενε.

Μόλις άνοιξε τη πόρτα βρέθηκε μπροστά σε δυο πολύ μεγάλες εκπλήξεις.
Η κυρία δικηγορίνα ήταν απίστευτα όμορφη, ψηλή με σαρκώδη χείλη και έντονα ζυγωματικά, είχε μια θηλυκότητα παράξενη στο πονηρό βλέμμα της.
Προχώρησε προς το σαλόνι κι εκεί τον περίμενε ένα άλλο θέαμα αυτή τη φορά πιο σοκαριστίκο, μια μικροκαμωμένη ξανθιά κούκλα με μπλε ματάκια ήταν δεν ήταν 18 χρονών να φορά μόνο το σουτιέν της.

Σαν να μην συμβαίνει τίποτα λοιπόν έκατσαν οι κοπέλες στο τραπέζι για φαγητό.

Εκείνος έμεινε όρθιος για λίγο για να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς του είχε συμβεί.
Έκατσε και σε πολύ λίγο στρώθηκε το τραπέζι το κρασί μπήκε στα ποτήρια.

-έπαθες τίποτα; σε βλέπω λίγο απόμακρο
-όχι αλλά μάλλον περίμενα να είμαστε μόνοι
-ποτέ δεν πάω με άντρα μόνη
-τι θες να πεις μ’ αυτό;
-θέλω να πω αυτό που άκουσες.. γιατί σου φαίνεται παράξενο;
-γιατί δεν είναι φυσιολογικό
-αν δεν είναι δεν είμαι κι εγώ τότε

Σήκωσε το ποτήρι του κι ευχήθηκε στην όμορφη στιγμή που θα ακολουθούσε, τον ακολούθησαν αμέσως και οι κυρίες.
Τέλειωσαν το φαγητό με διάφορες άσχετες κουβέντες περί ανέμων, όση ώρα έτρωγε η μικρή δεν είχε πάρει τα μάτια της από πάνω του και αυτό του φαινόταν λίγο περίεργο, απ’ το μυαλό του τώρα περνούσαν σενάρια και εικόνες με τα πιο χυδαία πηδήματα που είχε ακούσει.

-έχει έρθει η ώρα σου μικρέ

Πήγε σε ένα ντουλάπι κι έβγαλε από μέσα ένα μαύρο κασκόλ, τον πλησίασε και του έδωσε ένα ερωτικό φιλί στο λαιμό.
Έπειτα του έδεσε το κασκόλ στα μάτια.. εκείνος δεν έκανε καμιά κίνηση άρχισε όμως να έχει ένα τρέμουλο στα χέρια, δεν μπορούσε να κρύψει την αμηχανία του.
Υστέρα πήρε τη μικρή από το χέρι και την έφερε κοντά του κι εκείνη έκατσε στο καναπέ του σαλονιού αναπαυτικά για να απόλαυση το θέαμα.

Αφιερωμένο σ’ εκείνη απ’ την οποία εμπνεύστηκα...

Κυριακή, Φεβρουαρίου 25

Ένα (παράξενο) ταξίδι στο χρόνο με δανικές λέξεις.

“τροχιά, χουρμάς, αρμύρα, ύφος, χάρτινο φανάρι” (λέξεις από το παράξενο)


Κοιτά πίσω στα παιδικά του χρόνια και θυμάται στιγμές όμορφες γεμάτες φροντίδα και ζεστασιά, πολύ φτώχια, αξιοπρέπεια, αρχές, μυρωδιές και χρώματα φωτεινά και όνειρα, πολλά όνειρα.

Βλέπει σήμερα τον εαυτό του στο καθρέφτη και δεν τον αναγνωρίζει, βλέπει βαθιές χαρακιές στο πρόσωπό του σχεδόν ουλές αλλά δε μένει σ’ αυτό.. εκείνο που του τριβελίζει το μυαλό είναι το ύφος, ναι αυτό το θλιμμένο ύφος.. αυτό του αποτυχημένου.

Έκανε όνειρα μικρός εκεί στη φτωχογειτονιά που έμενε, ήθελε λέει να φτιάξει μια οικογένεια με πολλά παιδιά κι ένα εξοχικό, δεν είχε ποτέ εξοχικό ούτε χωριό να φύγει όπως έκαναν όλοι.
Του έλειπε και το ‘θελε πολύ, να φυτεύει διάφορα λουλούδια να έχει γλάστρες με βασιλικό και να βλέπει θάλασσα να χάνετε το μάτι του στη θάλασσα, αυτό τον ηρεμούσε.
Να πηγαίνει τα βράδια και να μαζεύει όστρακα στην ακρογιαλιά, να κάθεται με τις ώρες μ’ ένα τρανζίστορ και λίγη ρακί να τον ψήνει η αρμύρα.

Θυμάται τις αλάνες της Κοκκινιάς που έπαιζε μπάλα μικρός και τη καστάνια με τα λαδερά, που είχε έτοιμο φαί απ’ τα χτες η μάνα, για να πάρει μαζί του στη δουλειά.
Ακόμα είχε στη μύτη του τις οσμές απ’ τις αυλές, τα ασπρισμένα σκαλοπάτια, τη μυρωδιά του ασβέστη και εικόνες που στα μάτια του τότε φάνταζαν ανούσιες και βαρετές τώρα μόνο τέτοιες θυμάται.
Την παλιοπαρέα με τα παιδιά της γειτονιάς, τα αυτοσχέδια πατίνια με τα κλεμμένα ρουλεμάν και το χάρτινο φανάρι που κρατούσε στη περιφορά του επιταφίου τη μεγάλη Παρασκευή.

Βλέπει τώρα στο καθρέφτη και το πρόσωπό του είναι μεγάλη Παρασκευή.
Δεν του ‘ρθαν σαν τα λογάριασε, άλλη τροχιά πήρε η ρότα του αλλού τον τράβηξε η ζωή, δεν είπε όχι, μήτε δείλιασε ποτέ το πάλεψε με νύχια και με δόντια και τις κακοτοπιές τις κοίταξε στα μάτια.

Έρχονται ώρες μόνο που σκέφτεται και πονά.

Είχε όνειρα παιδί όχι μεγάλα κι άπιαστα, παρά μόνο ένα ακρογιάλι κι ένα χουρμά.

Ένα χουρμά που ποτέ πια δεν θα γευτεί..

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22

Σήμερα...


Σκόρπιες λέξεις και νοήματα παντού..

Χρώματα σκούρα

Μαύρα, γκρι, μωβ

Σκιές παντού κρέμονται

Ψίθυροι που τρυπούν αυτιά

Οσμές άλλοτε ευχάριστες αλλά συνήθως άβολες

Μάτια μικρά κι εκφραστικά

Υγρά

Κι ένα κουτί με ήλιο

Ένα κουτί αισθήματα

Μακρινό

Άπιαστο

Μια χαραμάδα φως

Μια χαραμάδα φως στο σκοτάδι μου

Κι ένα όνομα μικρό και ξένο

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19

Δίχως όρια... ΧΧΧ...


Η ώρα είχε περάσει κι ακόμα έφτιαχνε τις βαλίτσες.
Σε δυο ώρες πέταγε και ποιος ξέρει πότε θα μπορούσε να έρθει ξανά στο ζεστό περιβάλλον του σπιτιού του.
Κοιτούσε τη Θάλεια που ετοίμαζε τον απογευματινό καφέ και μπορούσε να καταλάβει γιατί είχε τέτοια νευρικότητα.
Θα έμενε πάλι μόνη για καιρό..
Άφησε τις βαλίτσες δίπλα στη είσοδο και έκατσε δίπλα της για ένα τελευταίο καφέ.
Κανείς δεν είχε όρεξη για κουβέντα.. έφτανε μόνο μια αγκαλιά.
Σηκώθηκε αργά και πήγε στο παιδικό δωμάτιο, έκατσε δίπλα στο μικρό κρεβατάκι της τρίχρονης κόρης του κι άρχισε να της μιλά να την χαϊδεύει να την αγκαλιάζει.

Η Θάλεια μάζευε τη κουζίνα και η νευρικότητα χτυπούσε κόκκινο, έτρεμαν τα χέρια της ένοιωθε τη καρδιά της να χτυπά δυνατά, προσπαθούσε να ηρεμήσει αλλά θολές σκέψεις την είχαν κυριεύσει.
Ένοιωσε στη τσέπη της τη δόνηση απ’ το κινητό και μια ανάσα ανακούφισης της βγήκε από το στόμα χωρίς να το θέλει.
Είχε μήνυμα.. “Μωρό έφυγε;”

Σε λίγο έκλεινε τη πόρτα πίσω του κι ένας κόμπος είχε ανέβει στο λαιμό του, έπρεπε να βιαστεί είχε ήδη αργήσει είκοσι λεπτά.

Ήταν έντεκα και κάτι και το μωρό μόλις είχε κοιμηθεί, το κοιτούσε κι έβλεπε ένα χαμόγελο στο προσωπάκι του, έμοιαζε με αγγελούδι.
Άρχισε να νοιώθει πάλι τη δόνηση αλλά αυτή τη φορά ήταν αναπάντητη.
Έτρεξε προς τη πόρτα.. είχε έρθει επιτέλους.
Άνοιξε

Εκείνος έκλεισε τη πόρτα πίσω του και με μια κίνηση απότομη έβαλε τα χέρια του στο τοίχο, ανάμεσα τους η Θάλεια έτρεμε.
Κόλλησε το πρόσωπό του στο δικό της κι άρχισε να της γλύφει τα χείλη.

-μες τη καύλα είσαι πάλι βρωμιάρα..

Το χέρι γλίστρησε γρήγορα ανάμεσα στα πόδια της και το ένοιωθε ήδη μούσκεμα.
Της σιγοψιθύρισε κάτι στ’ αυτί και φιλούσε το λαιμό της.

Εκείνη είχε αρχίσει να τρέμει απ’ το πόθο και το χέρι της κατέβηκε αργά στο φουσκωμένο παντελόνι του.

-σήμερα θέλω να με γαμάς όλο το βράδυ..

Έσκυψε γρήγορα και πεινασμένα και τον πήρε στο στόμα της, τα χέρια της τα είχε στη μέση του και τον έσπρωχνε προς το μέρος της.

-Ναι.. όλο μέσα καύλα μου τίποτα δε περισσεύει.

Της σήκωσε το φουστάκι και την ανέβασε στο πάσο της κουζίνας, με μια γρήγορη κίνηση έφερε στο στόμα του τα δάχτυλα του ποδιού της κι άρχισε να τα γλύφει ερεθιστικά.
Σιγά-σιγά ανέβαινε στις γάμπες.. πίσω απ’ τα γόνατα.. ανάμεσα απ’ τα μπούτια και η γλώσσα του κυλούσε αργά και βασανιστικά στο κορμί της που έτρεμε από ηδονή.

-Ετοιμάσου καριόλα να στο φάω τώρα.. ήρθε η ώρα του.

Άρπαξε με τα δόντια του το δαντελένιο εσώρουχο και το έκανε κομμάτια, μετά βίαια άρχισε να τη δαγκώνει παντού και το στόμα του είχε πλημμυρίσει απ’ τους χυμούς της.

Οι κραυγές της είχαν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο δυνατές, άρχισε να τον εκλιπαρεί.

-Τώρα σε θέλω γαμιά μου..

-σκίσε με τώρα δεν αντέχω.. άλλο σου λέω.

Τη πήρε αγκαλιά και τη γύρισε.. τα χέρια της ακούμπησαν στο πάσο.. έφερε μια καρέκλα κοντά και της έβαλε το δεξί πόδι επάνω μετά την ανάγκασε να σπάσει τη μέση της όσο πιο χαμηλά μπορούσε.
Άρχισε να παίζει με το φαλό του και να το τρίβει στο αιδοίο της..

-πάρε με τώρα τ’ ακούς.. μη με παιδεύεις άλλο.
-σκίσε με τώρα.

Συνέχισε να παίζει και να την αγνοεί.. κι εκείνη να κλαίει και να τον παρακαλάει.

Ξεκίνησε να της χτυπά το πισινό μέχρι που έγινε κατακόκκινος, οι κραυγές έβγαιναν τώρα ανεξέλεγκτα και δυνατά.

-πάρε με καύλα μου.. κάνε μου ότι θες απόψε.. πάρε με επιτέλους παλιοκαριόλη.

Άρχισαν να παίρνονται δυνατά με απίστευτο πάθος.. ασταμάτητα.
Οι κραυγές τους ηχούσαν τώρα στο δωμάτιο βαριά και δυνατά.. αχόρταγοι εραστές έτοιμοι για τα πάντα.

Μια χαραμάδα φως εδώ και ώρα είχε ανοίξει.. και πίσω τους δυο αθώα μάτια κοιτούσαν.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 17

Θα πετάξω...


Ξυπνώ και προσπαθώ να συγκροτήσω τη ζωή μου τώρα πια σε νέα δεδομένα, που ήταν πολύ ξεχασμένα στο βάθος του μυαλού μου, το άγχος για το αύριο, η υπευθυνότητα και η προσπάθεια χρόνων για το ιδανικό δεν ήρθε ποτέ.

Κρατώντας τα όμορφα σφιχτά στη ψυχή μου και έχοντας πλέον εμπειρία από δύσβατα μονοπάτια ξέρω πια τι θέλω από μένα.

Η καμπάνα χτύπησε τρεις, έχει φτάσει επιτέλους η στιγμή που περίμενα.
Εγκλωβισμένος χρόνια στη συνήθεια, στην ανασφάλεια, στην προσπάθεια να τραβήξω απ’ τα μαλλιά τη ζωή απέτυχε..
Βλέποντας τον εαυτό μου τώρα πια, ψυχραιμότερα κι από μια άλλη απόσταση, διαπιστώνω μέρα με την ημέρα ότι άρχισα να χαίρομε ξανά καθημερινές μικρές στιγμές, να ζω και να αισθάνομαι... να ρουφώ απ’ τη σχέσεις με τους γύρω μου και να νοιώθω έτοιμος να πετάξω.

Να πετάξω...

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 15

Αποκάλυψη τώρα...


1) είμαι κούκλος.. μου μοιάζει λίγο ο Αντόνιο Μπαντέρας, δηλαδή με λίγα λόγια αν ανοίξετε το λεξικό στη λέξη άντρας θα δείτε τη φωτογραφία μου.

2) η σεμνότητα και η καλλιέργειά μου δεν περιγράφεται με λόγια γι’ αυτό δεν σας το λέω.

3) έχω σαν βασική αρχή να μην κοιτάζω ποτέ τη γυναίκα του διπλανού μου (αν δεν είναι πιο όμορφη απ’ τη δική μου).

4) ποτέ δεν κρίνω τους γύρω μου μόνο όταν είναι μαλ@κες.

5) δε ξέρω γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά.. ας μας που οι επόμενοι πέντε..

Αλήτισσα

Γωγώ

Δείμος(θέλω και πολιτικό μανιφέστο στα σχόλια χεχε!!)

Φοίνικας

Sevarose

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14

Μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Σήμερα είπα να πρωτοτυπήσω μια και είναι γιορτή.






Όλοι αυτοί είναι τρομοκράτες;

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12

//-\\πέναντι...


Θέλω να μπορείς να νοιώθεις ότι είμαι δίπλα σου

Μέσα στις διαφορετικές σκέψεις σου

Σ’ ένα άλλο κόσμο που κατοικείς

Εκεί στο μωβ χρώμα του μυαλού σου

Στα πυκνά δάση των σκέψεων

Έχεις σκιά χωρίς φιγούρα

Κοίτα και πες μου σε ποιον μοιάζει;

Έχω το άρωμα του οργασμού σου

Το τρέμουλο του πόθου σου

Το χέρι που λείπει

Κι ένα κύπελο να ξεζεύει τα δάκρια

Το τσιγάρο είναι στη τσέπη μου

Και είναι η μάρκα σου

Μύρισέ το

Σάββατο, Φεβρουαρίου 10

Εγώ να δεις...

Ορισμένες φορές γνωρίζουμε κάποιους ανθρώπους που μας αλλάζουν τα δεδομένα, ο τρόπος που σκέφτονται είναι πέρα από κάθε όριο λογικής και το κακό είναι πως οι ίδιοι πιστεύουν ότι όλα στη γη γυρίζουν γύρω από αυτούς.

Πριν λίγο καιρό πήγα να πάρω τη κόρη μου από κάποια παιδικά γενέθλια μιας συμμαθήτριας της κι εκεί ο οικοδεσπότης που πρώτη φορά με έβλεπε ήθελε να με γνωρίσει και να κεράσει ένα ποτό για τη γιορτή της μονάκριβης κορούλας του.

Μετά τις ευχές μου και τη χαρούμενη διάθεση που είχα πέρασε σε ερωτήσεις προσωπικού χαρακτήρα..

-και τι δουλειά κάνετε αν επιτρέπεται;

Ακούει την απάντησή μου και πριν προλάβω να ολοκληρώσω με κόβει μ’ ένα επιφώνημα..

-Αααααα κι εγώ στο στρατό μια φορά με έβαλαν σ’ αυτά και ήμουν ο καλύτερος που είχε περάσει απ’ τη μονάδα ποτέ, να φανταστείς πήρα πέντε τιμητικές άδειες και μου πρότειναν να μονιμοποιηθώ.

Μετά πέρασε στα χόμπι μου και όταν άκουσε ότι μ’ αρέσει η μουσική και ασχολούμαι λίγο τον ελεύθερο χρόνο μου..

-εγώ να δεις όταν ήμουν 17 ετών έπαιζα μουσική στο τάδε επώνυμο μαγαζί κι έπαιρνα τόσα λεφτά αλλά δεν τη μπορούσα τη νύχτα.

-είχα μπλέξει και με κάτι μπράβους και μ’ αυτό το βρωμοκύκλωμα.. αν δεν τα είχα παρατήσει θα έλεγχα όλα τα μαγαζιά της Αθήνας.

-και ξέρεις.. το βλέπεις αυτό το σαλόνι.. μόνος μου το έφτιαξα σιγά μην τους δώσω λεφτά, εγώ κάτι τέτοια τα παίζω στα δάχτυλα..

-είμαι αποθηκάριος σε μια εταιρεία, πίνουν νερό στ’ όνομά μου κι αν τους φύγω έκλεισαν την άλλη μέρα..

-τι να τους κάνω τους γιατρούς κομπογιαννήτες είναι όλοι δε ξέρω εγώ τι έχω, να πόναγε λίγο το χέρι μου έβαλα μόνος μου μια θερμαντική αλοιφή και την άλλη μέρα πέταγα.

-και που λες φίλε τώρα τελευταία έχω χτυπήσει ένα γκομενάκι 22 χρονών, έχει τρελαθεί με τη πάρτη μου προχτές το βράδυ το φόρτωσα και του έριξα 7.. σπαρταρούσε σαν ψάρι..

..μου έλεγε διάφορα ακόμα τέτοια για ώρα.. τον κοιτούσα και απλά του κουνούσα το κεφάλι, ο Μένιος μέσα μου είχε πάρει φωτιά αλλά δεν τον άφησα να μιλήσει..

..κατέβαινα τις σκάλες κρατώντας τη κόρη μου και σκεφτόμουν πως θα ήταν αν ήμουν γυναίκα και τον είχα σύζυγο..

..ευτυχώς που δεν είμαι γυναίκα..

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 8

Ξέρετε ότι...


ΗΠΑ, California, Downey (δημοτικός νόμος): Είναι παράνομο το πλύσιμο αυτοκινήτου στο δρόμο (ψηφίστηκε το 1995).

ΗΠΑ, Arkansas (πολιτειακός νόμος): Ο άνδρας έχει το δικαίωμα να δέρνει τη σύζυγό του, όχι όμως περισσότερες από μία φορά το μήνα.

Ελβετία, (εθνικός νόμος): Οι πολίτες δεν επιτρέπεται να τραβούν το καζανάκι της τουαλέτας μετά τις 22.00.

Γαλλία, (εθνικός νόμος): Δεν επιτρέπεται να δίνεται το όνομα Ναπολέων σε γουρούνια.

Αγγλία, (εθνικός νόμος): Η επικόλληση γραμματοσήμων που φέρουν το βασιλιά ή τη βασίλισσα, με την ανάποδη, θεωρείται εσχάτη προδοσία.

Στο Μπαχρέιν ένας άντρας γυναικολόγος επιτρέπεται να εξετάσει μια γυναίκα, αλλά του απαγορεύεται να κοιτάζει απευθείας στα γεννητικά της όργανα κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Επιτρέπεται μόνο να βλέπει μέσω καθρέφτη. (Σε κάνει να ελπίζεις ότι δε θα χρειαστείς ποτέ να σε χειρουργήσει γυναικολόγος, ε?)

Στο Λίβανο, επιτρέπεται στους άντρες να κάνουν σεξ με ζώα, αρκεί τα ζώα να ειναι θηλυκά. Εάν οι σεξουαλική επαφή είναι με αρσενικό ζώο, επιβάλλεται ποινή θανάτου (Δηλαδή σε παίρνουν μάτι από μακριά να κάνεις ό,τι κάνεις με την κατσίκα και πλησιάζουν κοντά να δουν μην είναι τράγος?

Στο Κάλι, στη Κολομβία, μια γυναίκα επιτρέπεται να κάνει έρωτα μόνο με το σύζυγό της, αλλά την πρώτη φορά που θα γίνει αυτό, πρέπει νάναι παρούσα και η μητέρα της . . .

Στο Σάντα Κρουζ στη Βολιβία είναι παράνομο ένας άντρας να κάνει σεξ με μια γυναίκα και τη μητέρα της ταυτοχρόνως! (Τι λέμε τώρα? Γιατί άραγε έπρεπε να φτάσουν να νομοθετήσουν επ' αυτού?)

Στην Ινδονησία η τιμωρία για τον αυνανισμό είναι αποκεφαλισμός! (Εδώ είμαστε!!!!)
Κι αν ίσχυε ο ίδιος νόμος στην Ελλάδα θα κυκλοφορούσαν μόνο γυναίκες.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 7

......



Κλαίω

Κλαίω για σένα

Μα πιο πολύ κλαίω για μένα

Είμαι σκατά

Τρίτη, Φεβρουαρίου 6

Με τα φώτα σβηστά...



Μια παράσταση ήταν..

..μια παράσταση για ένα ρόλο..

..μια παράσταση που δεν χρειάστηκε να υποδυθώ..

..μια ζωή..

..μια ζωή στο σανίδι..

..ένας έρωτας..

..σε λατρεύω..

..μια ψυχή χωρίς ρούχα..

..χωρίς μάσκα..

..μια σκιά στη ζωή σου..

..ένα γέλιο..

..ένα κλάμα..

..μια παράσταση για ένα θεατή..

..για σένα..

..και τα φώτα χαμηλώσανε τώρα..

..κρύβομαι..

..να κλίσει η αυλαία..

..να κλίσει η αυλαία τώρα..

..άπλωσε μου το χέρι ή φύγε..

..μια παράσταση κάθε νύχτα..

..με τη ψυχή να είναι μόνη..

..μόνη..

..τελείως μόνη..

..καλό δρόμο μωρό μου..

..να προσέχεις..

Κυριακή, Φεβρουαρίου 4

Ας πεθάνω μ@λάκας...



Είμαι τελικά τόσο μ@λάκας;

Μήπως κάποιες εικόνες που περνούν από μπροστά μου τις ξεχνώ;

Μόνο εγώ;

Ερωτήσεις κι εικόνες έρχονται στο μυαλό μου χωρίς να το θέλω..

Βασανίζομαι να καταλάβω..

Τι έχει αξία;

Τι να κρατήσω;

Πόσα παίρνει ο Γονίδης;

Αγόρασε σπίτι η Μεζαντάκου;

Η αεροσυνοδός χήρα μπορεί να κομματιάσει τη βίλα και να πουλήσει μεζονέτες;

Η ίδια θα συνεχίσει να είναι ζητιάνα της καρέκλας;

Ο φίλος μου Δείμος μήπως είναι κι αυτός μούφα στο (Σταυρούπολη ανθρώπινη πόλη);

Η αγαπημένη μου Magica βρήκε PC;

Τις υποκλοπές στη κυβέρνηση τελικά εξωγήινοι τις έκαναν;

Το σκήνωμα του μοναχού στη Λαμία λιώνει;

Ο Χατζηνικολάου θα πολιτευτεί τελικά;

Η Candy θέλει να γλύφει συνέχεια;

Μήπως η Δεσποσύνη είναι λεσβία;

Αν στρίβουμε μαύρο γαμάμε καλύτερα;

Θα πάει η Τάμτα γιουροβίζιον;

Είναι η Μενεγάκη ζυγός τελικά;

Πόσο ακόμα ξύλο αντέχει ο Κούγιας;

Και ποιος θυμάται τη Νατέλα.; τον βρήκε τον Άλεξ; που είναι τώρα τα γαμημένα κανάλια;

Ο πρόεδρος του χαμόγελου του παιδιού τι δουλειά κάνει;

Γιατί αυτοκτόνησε η Κατερίνα Γώγου;

Ζω κι εγώ στην ουτοπία που μου είπε δικαίως η φίλη μου Ανατολή;

Καλά έκανε που μου τα έχωσε χτες βράδυ η Lost;

Κόκκινα χείλη και Ασκάρ είναι το ίδιο πρόσωπο;

Πόσα λεφτά έχει ο Ναυαγός;

Πόσα αλλά ονόματα κρύβει πίσω της η Μαριέτα Γιαννάκου Κουτσίκου;

Μήπως είναι Βραζιλιάνα;

Η Μαρία η άσχημη εκτός από ηλίθια είναι και όμορφη;

Μήπως είμαι ένας ακόμα συναισθηματικός μ@λάκας;

Με γουστάρω και δε με πειράζει καθόλου..

Ας πεθάνω μ@λάκας..



..σενάριο.. Shades in the dark

..εκτέλεση.. Μένιος

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 2

Σπέρμα... αίμα... κατινιές...



Πουλάνε τελικά τα σκουπίδια..

..πέφτουμε όλοι στη παγίδα χωρίς εξαιρέσεις..

Χτες και μετά από συνεννόηση με το Ναυαγό έστειλα το Μένιο στο μπλογκ του σε μια στημένη αντιπαράθεση..

..μπορώ να πω ότι η κόντρα είχε ένα επίπεδο, δεν υπήρχαν χυδαίες εκφράσεις ούτε λέξεις γηπέδου.

..βέβαια και αυτό το είχαμε αποφασίσει απ’ την αρχή..

..όπως θα διαπιστώσετε αν επισκεφτείτε το χτεσινό του ποστ οι απαντήσεις πέρασαν τις 100 για πλάκα, κι αν με άκουγε και άφηνε τη κόντρα άλλες 24 ώρες όπως του είχα ζητήσει θα έφταναν ακόμα και τις 200..

..και όλα αυτά χωρίς να βρίσουμε μόνο με μια απλή κόντρα..

..έτσι λοιπόν.. όλοι διψάμε για αίμα για σπέρμα και για κατινιά..

..αν σήμερα ανέβαζα ένα ποστ με sex.. ή κάτι σχετικό με βία.. και τα δικά μου νούμερα θα είχαν βελτίωση..

..τελικά ο σκοπός ενός μπλογκ είναι πόσοι το διαβάζουν;

..ορισμένοι έτσι το βλέπουν.. ευτυχώς όχι όλοι..

..ας σταματήσουμε να διαβάζουμε τέτοια μπλογκ..

..ας σταματήσουμε να βλέπουμε σκουπίδια στη τηλεόραση..

..ας σταματήσουμε να βλέπουμε στημένους καυγάδες με αβανταδόρους..

..ας σταματήσουμε να αγοράζουμε εφημερίδα με κριτήριο το DVD ή το κραγιόν..

..κι ας σταματήσουμε επιτέλους να τους ψηφίζουμε γιατί οι άλλοι είναι χειρότεροι..

..ας βγούμε έξω απ’ την εικονική πραγματικότητα..

..δεν είναι όλα ότι φαίνονται τελικά..

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 1

Γιατί...


Αδιαφορώ για σένα και τι θα κάνεις στη ζωή σου...

..το μόνο κοινό που μας ενώνει έστω και αναγκαστικά είναι αυτά τα δυο λουλούδια...

..δε βλέπεις ότι μαράθηκαν...

..χρειάζονται φροντίδα κι από τους δυο μας...

..γιατί λοιπόν αδιαφορείς...

..εγώ είμαι το λίπασμα κι εσύ το νερό...

..βλέπω τα φύλα τους χαμηλωμένα...

..όσο λίπασμα κι αν βάλω το νερό θα τους λείπει πάντα...

..ναι κι εσύ να χαμογελάσεις.. να ανθίσεις.. έχεις άλλωστε όλο το δικαίωμα...

..μη ξεχνάς όμως τη γλάστρα...

..με πονάει...

..τα πονάς...