..και μετά τι…..

Έρωτας….. γάμος…. παιδιά…… αγάπη….. πατρότητα…. χωρισμός….

..και μετά τι;


Ψάχνοντας βαθιά μέσα μου κατόρθωσα να δω λίγο πιο πέρα απ’ αυτό που νόμιζα ότι είμαι…

Εύκολα θεωρούσα υπεύθυνο και άξιο τιμωρίας τον εαυτό μου για τις επιλογές του και γι’ αυτά που κατάφερνε στους άλλους και ειδικά στα παιδιά μου.

Αργότερα έμαθα ότι όλα αυτά που είχα περάσει στη ζωή μου ήταν δοκιμασίες για να γίνω κάτι πιο ολοκληρωμένο.

Το εύκολο και το περισσότερο βολικό ήταν να αισθάνομαι ότι έπρεπε να γίνω «σκληρός» τόσο με τον εαυτό μου όσο και με τους ανθρώπους που υπήρχαν γύρω μου ώστε να προστατέψω την ευαίσθητη πλευρά μου κλείνοντας την μέσα στην σιωπή.

Δεν πίστευα ότι η ευτυχία μου ανήκει πλέον…

Αισθανόμουν ότι έβγαινε ένας αναστεναγμός από την ψυχή μου και τις όμορφες στιγμές με τα παιδιά μου, και ήμουν σχεδόν μόνιμα μελαγχολικός.


Είδα την αλήθεια διαφορετική όταν αποφάσισα να κοιτάξω μέσα στον εαυτό μου και να του δώσω την ευκαιρία να γελάσει , να ερωτευθεί , να παίξει και να ζήσει…

Είπα λοιπόν να αγαπώ τον εαυτό μου και να προσφέρω πρώτα σε αυτόν και από την δική μου πληρότητα να ξεχειλίζει η προσφορά στα παιδιά μου.

Ακόμη κατάλαβα ότι η αγάπη που έχω μέσα μου για τα παιδιά μου δεν μπορούσε ποτέ να είναι ντυμένη με ατσαλάκωτα ρούχα και με συμπεριφορές που δεν θα τους έδειχνα τις αδυναμίες μου.

Άρχισα λοιπόν να προσπαθώ να τους μιλώ με ειλικρίνεια και με την καρδιά μου χωρίς να προστατεύω την εικόνα που είχα μάθει ότι ως «μεγάλος» όφειλα να δίνω.

Οι απορίες και η άγνοιά μου (ως ερασιτέχνης γονιός κανείς δεν γεννήθηκε γονιός) δεν ήταν πλέον στο μυαλό μου παραδεχόμουν τα λάθη μου καθώς και τους φόβους μου για τις επιλογές μου.

Αυτό με έκανε να αισθανθώ πιο πραγματικός πατέρας και όχι καρικατούρα σε ένα μοντέλο που με είχε μάθει η κοινωνία να λειτουργώ.

Τα παιδιά μου έχουν ανάγκη πραγματικά «πρότυπα».
Όλη η κοινωνία προσπαθεί να τους περάσει το «όμορφο» το «τέλειο» με σκοπό να τους δώσει βαθειά στο υποσυνείδητό τους την πληροφορία ότι δεν θα το φτάσουν ποτέ … άρα θα είναι υποταγμένοι…

Είδα ότι η τηλεόραση, το σχολείο, και κάθε είδους διαπαιδαγώγηση σκοπό έχει να ευνουχίσει την δυνατότητα εξέλιξης του ανθρώπου και να μετατρέψει τα παιδιά μας και εμάς τους ενήλικες σε ποιοτικούς «καταναλωτές».

Δεν φοβήθηκα τότε να τους αναφέρω τις όμορφες στιγμές που είχα ζήσει με την μαμά τους και αποδεχόμουν καθαρά σε αυτά την ανάγκη μου για αλλαγή και την διαφορετική διαδρομή που ακολουθήσαμε σαν ζευγάρι και έτσι ήρθε η απόσταση με συνέπεια τον χωρισμό.

Η αγάπη μου γι’ αυτά ήταν δεδομένη και δεν σήμαινε ότι θα πρέπει να επιλέξουν έναν από τους δυο να την δίνουν.

Αποφάσισα να προσφέρω στα παιδιά μου χωρίς να θέλω να μου ανταποδίδουν το ευχαριστώ ή το κύρος που η κοινωνία με είχε μάθει παλαιότερα να ζητώ…

Μέσα από αυτές τις αλλαγές βρήκα τον εαυτό μου πιο ελκυστικό και μπόρεσα να ερωτευτώ ξανά και να αποκτήσω την αυτοπεποίθηση που είχα χάσει.


Αυτό που έμαθα είναι όποτε έδωσα βάσει στην λογική μου και στα «πρέπει» … το αποτέλεσμα δεν ήταν θετικό για μένα.

Αντιθέτως , όποτε ακολούθησα την πρώτη σκέψη μου και την καρδιά μου όλα γύρω μου λειτούργησαν με τον καλύτερο τρόπο στη ζωή μου…