Η αυλή της γιαγιάς..

Θυμάμαι τις Κυριακές τα πρωινά ήμουν δεν ήμουν ακόμα 6-7 χρονών, που μ’ έπαιρνες απ’ το χέρι και με πήγαινες στη γιαγιά..

..στη γιαγιά τη καλή έτσι την έλεγα, όχι γιατί η άλλη γιαγιά δεν ήταν καλή αλλά εκεί είχα παρέα μ’ έπαιζαν μ’ αγκάλιαζαν ήμουν ο κανακάρης τους..

..θυμάμαι όταν έφτανα πως έκανε η γιαγιά, φωνές αγκαλιές έβγαινε η γειτονιά χαρές γέλια κι εγώ εκεί στο κήπο, εκεί μ’ άρεσε..

..ήταν τρεις οι γιαγιάδες εκεί, η προγιαγιά η Αθηνά η μαμά της γιαγιάς μου, η γιαγιά η Στέλλα μαμά της μητέρας μου, και η Νενέ* Μαριώ..

..αυτή ήταν ξαδέλφη της προγιαγιάς πολύ σοφή όλα τα γνώριζε η Νενέ απ’ τη Σμύρνη όλες..

..η Νενέ Μαριώ μου έλεγε όλο παραμύθια απ’ τη Σμύρνη με είχε συνέχεια στην αγκαλιά της εκεί μεγάλωσα, ήξερε όλα τα γιατρικά τα μαντζούνια, ποσό πολύ μου έκαναν εντύπωση τότε..

..η μεγάλη η Αθηνά με κυνηγούσε σ’ όλο το κήπο να με ταΐσει τη μια φρούτα την άλλη φαγητό εγώ της έφευγα την κορόιδευα της κρυβόμουν, εκείνη δεν το έβαζε κάτω..

..κι αυτός ο κήπος τι όμορφος που ήταν..


..γλάστρες με βασιλικό με ζουμπούλια, διάφορα άλλα, που δεν ήξερα πως τα λένε, μου τα έλεγε η γιαγιά, αλλά αμέσως τα ξεχνούσα και ξαναρώταγα..

..εκείνο το παρτέρι στο βάθος με μια πρόχειρη περίφραξη για να μην τσιμπιέμαι απ’ τα αγκάθια των τριανταφυλλιών, και γαρδένιες εκεί δίπλα σε ντενεκέδες από το λάδι, και σε βαρέλια κομμένα..

..έκοβα θυμάμαι τα σκυλάκια έτσι τα έλεγαν που το άνθος αν το έπιανες από συγκεκριμένη πλευρά ανοιγόκλεινε το στόμα του σαν σκυλάκι, και με κυνήγαγε η γιαγιά που να με πιάσει όμως..

..κι εκείνα τα βράδια να μοσχοβολούν τα νυχτολούλουδα, οι γαρδένιες, να τρίβομε στις ζεστές αγκαλιές, να τις πειράζω και να γελώ, κι όταν με πιάνανε το γαργάλημα έπεφτε σύννεφο..

Τι όμορφα που είναι να ‘σαι παιδί..