..ένα χάδι

..ένα χάδι φτάνει για να βγάλεις φτερά...

Δεν ήξερες δεν ρώταγες;

Προχτές το απόγευμα τυχαία ανακάλυψα ότι κάποιος blogger αντέγραψε ένα κείμενο που έγραψα το Φεβρουάριο.
Είχα μια επικοινωνία με την Vouts.. και η click@ λειτούργησε μεθοδευμένα και ομαδικά.. όλοι για έναν και ένας για όλους.
Κι «ένας» kavlas έμεινε άνευ blog.
Αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση είναι η αμεσότητα που λειτούργησε η wordpress.

Αλλά ας πάρουμε το story απ’ την αρχή.
Κάποιες φορές παίρνω λέξεις από κάποιο ποστ μου τυχαία και το βάζω στην αναζήτηση του google.. και αυτό το κάνω για να δω ακριβώς αυτό, αν κάποιος έκλεψε κείμενό μου.

Δεν θεωρώ αυτά που γράφω τόσο σημαντικά αλλά τα θεωρώ δικά μου.. δεν έχω κανένα πρόβλημα όποιος θέλει να πάρει κείμενο μου αλλά ας γράφει τη πηγή.. είναι πιο δεοντολογικό απ’ το να οικειοποίησε κάτι που έγραψε κάποιος άλλος.

Μόλις λοιπόν ανακαλύπτω αυτό που συμβαίνει θέλω απλά κάπου να το πω.. που αλλού στη click@ σκέφτηκα και στέλνω το παρακάτω μέιλ στη Vouts.

Καλησπέρα Vouts.

Σήμερα και μετά από αρκετούς μήνες ως blogger ανακάλυψα ότι κάποιος με αντέγραψε. http://kavlas.wordpress.com/

Πήρε λοιπόν ένα κείμενό μου του Φεβρουαρίου (με ερωτικό περιεχόμενο.. ξέρεις τώρα αυτά που πουλάνε blogoθέαση) και το ανέβασε στο δικό του blog και από κάτω υπέγραψε.. "Kavlas" βέβαια θα του πήγαινε καλύτερα το "μαλακοκαύλης" αλλά τεσπα..

Και πες μου τώρα όσο κι αν θέλω να είμαι χαμηλών τόνων πώς να μην τη ψωνίσω όταν λοιπόν φτάνουν να κάνουν κλόπι πέιστ εμένα.. που νομίζω ότι αυτά που γράφω είναι για να τα διαβάζω μόνος και κρυμμένος.

Φοβάμε ακόμα ότι οι παρέες (κλίκες) μου ανεβάζουν τα νούμερα.. και θα πέσω καμιά μέρα να τσακιστώ..

Ένας κλεμμένος πλέον δημιουργός.

Shades.

ΥΓ. το καταφχαριστήθηκα που με κλέψανε αλλά μη το πεις πουθενά.

στη φωτογραφία βλέπετε πως τον εμφανίζει η technorati..

Τυχαίνει το μέιλ να βρει τη Vouts και το Sardo μαζί όπου ο τελευταίος τα παίρνει στη κράνα πολύ άσχημα.. και με δυο τρεις κινήσεις clickies θα έλεγα κάνουν ματ.

Τα αποτελέσματα post-άρουν ο Sardo στο blog του και στον οίκο αντοχής κι εγώ στο blogspace.

Θέλω να ευχαριστήσω όλη τη Click@ και την Magica του blogspace για την ευαισθησία που έδειξε.

το ρεσιτάλ του πόθου...

Ξέρεις ότι αυτή η παράσταση θα είναι διαφορετική..
.. το νοιώθεις κι όμως κάτι σε σπρώχνει να πας..

Το γυρίζεις στο μυαλό σου.. ξέρεις ότι είναι μια πρόκληση..
..φοβάσαι καταβάθος όμως αυτό το άγνωστο σε συναρπάζει..

Απάντησες αρνητικά κι όμως ξέρεις ότι θα πας..
.. κι εκείνος το ξέρει..
..το κατάλαβε απ’ το χρώμα της φωνής σου..
..απ’ το γλυκό τρέμουλο..

Είναι εννιά..

.. πρέπει σε μια ώρα να είσαι εκεί, κι ενώ νομίζεις ότι θα κάτσεις σπίτι κάνεις όλα εκείνα που θα έκανες αν συναντούσες τον καλύτερο εραστή.

Γυμνή και μόλις βγήκες απ’ το μπάνιο το νερό από πάνω σου στάζει ακόμα.. και βλέπεις το είδωλό σου στο καθρέφτη..

..χαμογελάς..

Βλέπεις ότι είσαι μοναδική.. ξέρεις τι κρύβεις μέσα σου και χαμογελάς, και νομίζεις ακόμα ότι δεν θα πας..

..νομίζεις..

Ανοίγεις το μέιλ σου γρήγορα στον υπολογιστή να ξαναδιαβάσεις το μήνυμα..
..πόσες φορές το έκανες σήμερα θυμάσαι;
..πόσες φορές το διάβασες;

Τη πρώτη φορά το διάβασες βιαστικά και έκλεισες αμέσως λες και κάποιος θα σ’ έβλεπε.. αλλά το διάβασες ξανά και ξανά και ξανά…

Θυμάσαι..

Θυμάσαι μετά τη παράσταση;

Θυμάσαι το τύπο που ευγενικά σου πρόσφερε μια μαύρη τουλίπα.. σου φίλησε το χέρι και ζήτησε το μειλ σου.. κι εσύ στο καμαρίνι να έχεις δώσει πριν λίγο το είναι σου στη σκηνή και να σε συγχαίρουν διάφοροι..

Το μόνο που θυμάσαι είναι η μαύρη τουλίπα κι ένα αρρενωπό βλέμμα..



«Καύλα..

..κοντσέρτο για πιάνο με ορχήστρα εμένα σε λα ελάσσονα…
..σας ποθώ..
..και θέλω να σας τιμήσω στο χώρο μου όπως μόνο εγώ ξέρω..
..θέλω απόψε τα μαγικά αυτά χέρια να παίξουν μόνο για μένα..
..να παίξουν μόνο εμένα..
.. και να σας κοιτώ..
..να κάνετε αυτό που σας εκφράζει και να σας γδύνω τη πλάτη.. να ρουφάω τις οσμές του λαιμού σας κι ενώ τα δικά σας δάχτυλα θα με απογειώνουν να προσπαθώ να κάνω το ίδιο ανάμεσα στα πόδια σας..
..όπως μόνο εγώ ξέρω..
..με ρότα το πάθος..
..να νοιώθω το κορμί σας να τρέμει ενώ δίνετε το καλύτερο σας εαυτό..
..να νοιώθω στο χέρι μου την περιοχή σας μούσκεμα..
..να αμφιταλαντεύεστε..
.. να είναι η πρώτη φορά που να μη ξέρετε ποιος δίνει το ρεσιτάλ..
..το ρεσιτάλ του πόθου..»

Σηκώνεσαι κρατάς ένα μικρό πουγκί.. φοράς το καλύτερο άρωμά σου και κλείνεις τα φώτα..
.. είναι δέκα παρά δέκα.. ανοίγεις τη πόρτα και κοντοστέκεσαι..

Θα πας;

«Ου μοιχεύσεις» θα κρατηθείς;

Φεύγουν τα χρόνια και μαζί τους παίρνουν έρωτες και παντοτινές υποσχέσεις τα φεγγάρια και οι ακρογιαλιές χάνουν το χρώμα τους και στη θέση τους έρχονται η συνήθεια το βόλεμα η ρουτίνα.

Έχουν περάσει 12 χρόνια που φόρεσες λευκά και η ζωή σου είναι τόσο διαφορετική.. τόσο άδεια.. σου λείπουν οι λεπτομέρειες του παρελθόντος.. το σκίρτημα στα στήθη κι ένα βαθύ κοίταγμα στα μάτια.

Οι γρήγοροι ρυθμοί οι αγωνίες και η καθημερινότητα έχουν σαρώσει στο πέρασμά τους κάθε μικρή στιγμή που είχες..

Ανάμεσα σε τόσο κόσμο και δυνατές φωνές μόνο ένας ψίθυρος φτάνει στ’ αυτιά σου.. ένας διαπεραστικός ψίθυρος που έρχεται να αντικαταστήσει τη μοναξιά σου και να κάνει τα μάτια σου φωτεινά και υγρά..

Ένα γλυκό συναίσθημα αλλά κι ένα δίλλημα..

Θα κρατηθείς;

Δώρο έκπληξη!!!

Τα λόγια είναι περιττά.. αρκεί να είναι Ελληνικά.

Ο καλός μου φίλος Sardo και η πανέμορφη Vouts ξέροντας την αρίστη κατάρτισή μου στην αγγλική γλώσσα μου αφιέρωσαν το παραπάνω video.

Video σοκ..

Το βρήκα στο blog του ΠΡΕΖΑ TV..

Τι άλλο πρέπει να δούμε σ’ αυτή τη χώρα για να αναλάβουν κάποιοι τις πολιτικές τους ευθύνες?

Είναι υποχρεωμένοι να σέβονται κάθε πολίτη.. σε όποια κοινωνική τάξη κι αν ανήκει.. σε όποια φυλή και θρησκεία.

Φτάνει πια στην υπέρβαση εξουσίας..

20.30 update..
Μόλις άκουσα τον υπουργό στο Mega.. το θράσος του είναι παροιμιώδες..

“Ατύχημα“ δήλωσε ότι είναι το περιστατικό..

Ατύχημα είναι η πολιτική του κυρίου υπουργού..

ERiSMA live

Στα ληγμένα λέμε ναι...

Στο καφενέ...

Πριν μερικά χρόνια σ’ ένα επαγγελματικό ταξίδι (μη φανταστείτε με laptop κλπ καμία σχέση) έκατσα σ’ ένα καφενεδάκι σε κάποιο χωριό της Κρήτης να με κεράσουν για μια εξυπηρέτηση που έκανα.

Ρακές και σαλάτες που μύριζαν μποστάνι.. χοχλιούς παξιμάδι Κρητικό.. κρεμμύδι που αν είχες σπίρτο λαμπάδιαζες και παρέα παιδιά του χωριού κι ένας κύριος με το κάπα ΚΕΦΑΛΑΙΟ γύρω στα 60.

Έβλεπα γύρω μου χαμόγελα, κόκκινα μάγουλα και άκουγα κουβέντες αγνές βγαλμένες μέσα από αγωνίες από προσπάθειες μιας ζωής.

Εκείνο το βράδυ όλο το χωριό πέρασε απ’ το καφενείο.

Ο κυρ-Λάμπρος (ο κύριος που έλεγα) γκρίνιαζε.. είχε βάλει οικοδομή και ήθελε να την τελειώσει, μιά οι μάστορες που τον γελούσαν μια-δυό μέρες μιά η κόρη που ήταν η τελευταία και θα ησύχαζε όπως έλεγε.. είχε ένα άγχος πολύ μεγάλο και όλο γκρίνιαζε.

Σχεδόν αγράμματος ο κυρ-Λάμπρος δούλεψε.. μόχθησε.. και κατάφερε να προικίσει τρεις κόρες με σπίτια και χωράφια και να τις βοηθά όλες σε κάθε δύσκολη στιγμή.

..και απ’ ότι κατάλαβα δεν είχε σκοπό να σταματήσει να τις βοηθά ποτέ.. άσχετα αν έλεγε ότι θα ησυχάσει.

Έβλεπα μπροστά μου ένα ευτυχισμένο κύριο που δεν ήξερε ότι είναι ευτυχισμένος.

Μπήκα στο πειρασμό να του πω ότι είναι ένας σπουδαίος κύριος.. κι εκείνος θεωρούσε σπουδαίο τον δάσκαλο τον πρόεδρο και τον παπά.

Πίστευε σε αξίες..

Πλήρωσε το λογαριασμό για να με κεράσει και να βγάλει την υποχρέωση που τον βοήθησα για κάποιες ώρες..

10.000 δρχ το 97 και με κυνηγούσε να δει τι χρωστάει.

Μετά από δυό μέρες κι ενώ εξυπηρέτησα ένα κύριο χωρίς εισαγωγικά παραμορφωμένο κάτοικο βορείων προαστίων.. έφυγε απ’ τη πίσω πόρτα πριν τελειώσω την εξυπηρέτηση και άφησε στη σύζυγο 1000 δρχ.

Δεν είχε άλλα.. ούτε το θάρρος να το πει.

Είναι ωραίος τελικά ο καφενές κι ας μην το έμαθε ποτέ ο κυρ-Λάμπρος…

Μια βάρκα για το άγνωστο..

Έβαλε τα δυο μωρά στη κούνια και την 6χρονη κόρη της να τα προσέχει, εκείνη είχε φέρει ήδη ένα καρότσι και φόρτωνε τους μπόγους με τα πιο απαραίτητα.
Λίγα ρούχα, νερό, κάποιες φωτογραφίες δυό εικόνες, την νυφική της κουβέρτα και λιγοστά λεφτά που είχε καταφέρει να έχει μαζεμένα.
Σ’ όλα τα σπίτια επικρατούσε μια πρωτόγνωρη αναταραχή.. έτρεχαν όλοι μάζευαν τα υπάρχοντά τους, κλάματα ακούγονταν απ’ τους γέρους που αποχωρίζονταν τα παιδιά τους και στην άκρη της μικρής πόλης είχε πιάσει ήδη φωτιά.
Ήταν έτοιμη η Αθηνά και περίμενε τη νενέ Μαριώ να έρθει να την πάρει.

Στην άλλη άκρη της πόλης ο Κυριάκος βοηθούσε την κατάκοιτη μητέρα του να πάει στο Τουρκιό, ένα μικρό χωριό κοντά στη Μέλισσο* η γριά δεν θα το άντεχε το ταξίδι και θα την άφηνε σ’ ένα τούρκικο σπιτικό που τους αγαπούσαν πολύ.
Είχε στείλει τη νενέ την αδελφή του να πάρει την Αθηνά τη χήρα με τα τρία κουτσούβελα την είχε έννοια.

Περπάτημα ατέλειωτο μέσα στον ήλιο με τα μικρά να κλαίνε φορτωμένα στο καρότσι.. με πρόσωπα αμίλητα χλωμά, με ζώα γέρικα γεμάτα μπόγους και ηλικιωμένους να μην αντέχουν και να ξαποσταίνουν.

Δεκατέσσερις ώρες περπάτημα χρειάστηκε για να δουν επιτέλους από μακριά το λιμάνι.
Γινόταν το αδιαχώρητο.. κόσμος να τρέχει από βάρκα σε βάρκα, μανάδες να παρακαλάνε με δάκρια στα ματιά και μωρά στην αγκαλιά, να εκλιπαρούν για μια γωνιά στην ελπίδα..

Η Αθηνά τώρα έχει ανοίξει τους μπόγους μες το δρόμο και χαρίζει τα λιγοστά της πράγματα.. ξέρει ότι δεν χωρά μαζί με τους μπόγους στη βάρκα.
Η νενέ την βοηθά και κλαίει.. ανεβάζουν τα τρία μωρά στη βάρκα σπρώχνοντας και μαλώνοντας Αθηνά και Κυριάκος κι αφήνουν πίσω τη νενέ που δε χωρά να πάρει την επόμενη βάρκα.

Σκοτάδι.. αγκαλιές αντί για κουβέρτες και κατακόκκινα μάτια.

Μια χούφτα ξεριζωμένων ανθρώπων σε μια βάρκα για το άγνωστο.



#Στον παππού στην προγιαγιά και στη νενέ Μαριώ

together..

Χτές όλοι μαζί βάλαμε μια μεγάλη φωτιά..

..μην την αφήσουμε να σβήσει.

Χέρια ψηλά λοιπόν..

Λαμόγια δημοσιογράφοι της ιδιωτικής τηλεόρασης που ήσασταν???

Επιλέξαμε να μην εμφανιστεί κανείς από μας στα κανάλια.

Επιλέξαμε να σεβαστούμε τους εαυτούς μας.

Δεν θέλαμε να μετατρέψουμε τον αγώνα μας σε προϊόν και σε νούμερα τηλεθέασης.

Συνεχίστε το λειτούργημα σας.

Συνεχίστε να κάνετε αυτό που ξέρετε καλύτερα.

Να παίρνετε μηδενικά και να τα κάνετε νούμερα.

Αυτή είναι η τηλεόραση που φτιάξατε.

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ