το ρεσιτάλ του πόθου...

Ξέρεις ότι αυτή η παράσταση θα είναι διαφορετική..
.. το νοιώθεις κι όμως κάτι σε σπρώχνει να πας..

Το γυρίζεις στο μυαλό σου.. ξέρεις ότι είναι μια πρόκληση..
..φοβάσαι καταβάθος όμως αυτό το άγνωστο σε συναρπάζει..

Απάντησες αρνητικά κι όμως ξέρεις ότι θα πας..
.. κι εκείνος το ξέρει..
..το κατάλαβε απ’ το χρώμα της φωνής σου..
..απ’ το γλυκό τρέμουλο..

Είναι εννιά..

.. πρέπει σε μια ώρα να είσαι εκεί, κι ενώ νομίζεις ότι θα κάτσεις σπίτι κάνεις όλα εκείνα που θα έκανες αν συναντούσες τον καλύτερο εραστή.

Γυμνή και μόλις βγήκες απ’ το μπάνιο το νερό από πάνω σου στάζει ακόμα.. και βλέπεις το είδωλό σου στο καθρέφτη..

..χαμογελάς..

Βλέπεις ότι είσαι μοναδική.. ξέρεις τι κρύβεις μέσα σου και χαμογελάς, και νομίζεις ακόμα ότι δεν θα πας..

..νομίζεις..

Ανοίγεις το μέιλ σου γρήγορα στον υπολογιστή να ξαναδιαβάσεις το μήνυμα..
..πόσες φορές το έκανες σήμερα θυμάσαι;
..πόσες φορές το διάβασες;

Τη πρώτη φορά το διάβασες βιαστικά και έκλεισες αμέσως λες και κάποιος θα σ’ έβλεπε.. αλλά το διάβασες ξανά και ξανά και ξανά…

Θυμάσαι..

Θυμάσαι μετά τη παράσταση;

Θυμάσαι το τύπο που ευγενικά σου πρόσφερε μια μαύρη τουλίπα.. σου φίλησε το χέρι και ζήτησε το μειλ σου.. κι εσύ στο καμαρίνι να έχεις δώσει πριν λίγο το είναι σου στη σκηνή και να σε συγχαίρουν διάφοροι..

Το μόνο που θυμάσαι είναι η μαύρη τουλίπα κι ένα αρρενωπό βλέμμα..



«Καύλα..

..κοντσέρτο για πιάνο με ορχήστρα εμένα σε λα ελάσσονα…
..σας ποθώ..
..και θέλω να σας τιμήσω στο χώρο μου όπως μόνο εγώ ξέρω..
..θέλω απόψε τα μαγικά αυτά χέρια να παίξουν μόνο για μένα..
..να παίξουν μόνο εμένα..
.. και να σας κοιτώ..
..να κάνετε αυτό που σας εκφράζει και να σας γδύνω τη πλάτη.. να ρουφάω τις οσμές του λαιμού σας κι ενώ τα δικά σας δάχτυλα θα με απογειώνουν να προσπαθώ να κάνω το ίδιο ανάμεσα στα πόδια σας..
..όπως μόνο εγώ ξέρω..
..με ρότα το πάθος..
..να νοιώθω το κορμί σας να τρέμει ενώ δίνετε το καλύτερο σας εαυτό..
..να νοιώθω στο χέρι μου την περιοχή σας μούσκεμα..
..να αμφιταλαντεύεστε..
.. να είναι η πρώτη φορά που να μη ξέρετε ποιος δίνει το ρεσιτάλ..
..το ρεσιτάλ του πόθου..»

Σηκώνεσαι κρατάς ένα μικρό πουγκί.. φοράς το καλύτερο άρωμά σου και κλείνεις τα φώτα..
.. είναι δέκα παρά δέκα.. ανοίγεις τη πόρτα και κοντοστέκεσαι..

Θα πας;