Έβαλε τα δυο μωρά στη κούνια και την 6χρονη κόρη της να τα προσέχει, εκείνη είχε φέρει ήδη ένα καρότσι και φόρτωνε τους μπόγους με τα πιο απαραίτητα.
Λίγα ρούχα, νερό, κάποιες φωτογραφίες δυό εικόνες, την νυφική της κουβέρτα και λιγοστά λεφτά που είχε καταφέρει να έχει μαζεμένα.
Σ’ όλα τα σπίτια επικρατούσε μια πρωτόγνωρη αναταραχή.. έτρεχαν όλοι μάζευαν τα υπάρχοντά τους, κλάματα ακούγονταν απ’ τους γέρους που αποχωρίζονταν τα παιδιά τους και στην άκρη της μικρής πόλης είχε πιάσει ήδη φωτιά.
Ήταν έτοιμη η Αθηνά και περίμενε τη νενέ Μαριώ να έρθει να την πάρει.
Στην άλλη άκρη της πόλης ο Κυριάκος βοηθούσε την κατάκοιτη μητέρα του να πάει στο Τουρκιό, ένα μικρό χωριό κοντά στη Μέλισσο* η γριά δεν θα το άντεχε το ταξίδι και θα την άφηνε σ’ ένα τούρκικο σπιτικό που τους αγαπούσαν πολύ.
Είχε στείλει τη νενέ την αδελφή του να πάρει την Αθηνά τη χήρα με τα τρία κουτσούβελα την είχε έννοια.
Περπάτημα ατέλειωτο μέσα στον ήλιο με τα μικρά να κλαίνε φορτωμένα στο καρότσι.. με πρόσωπα αμίλητα χλωμά, με ζώα γέρικα γεμάτα μπόγους και ηλικιωμένους να μην αντέχουν και να ξαποσταίνουν.
Δεκατέσσερις ώρες περπάτημα χρειάστηκε για να δουν επιτέλους από μακριά το λιμάνι.
Γινόταν το αδιαχώρητο.. κόσμος να τρέχει από βάρκα σε βάρκα, μανάδες να παρακαλάνε με δάκρια στα ματιά και μωρά στην αγκαλιά, να εκλιπαρούν για μια γωνιά στην ελπίδα..
Η Αθηνά τώρα έχει ανοίξει τους μπόγους μες το δρόμο και χαρίζει τα λιγοστά της πράγματα.. ξέρει ότι δεν χωρά μαζί με τους μπόγους στη βάρκα.
Η νενέ την βοηθά και κλαίει.. ανεβάζουν τα τρία μωρά στη βάρκα σπρώχνοντας και μαλώνοντας Αθηνά και Κυριάκος κι αφήνουν πίσω τη νενέ που δε χωρά να πάρει την επόμενη βάρκα.
Σκοτάδι.. αγκαλιές αντί για κουβέρτες και κατακόκκινα μάτια.
Μια χούφτα ξεριζωμένων ανθρώπων σε μια βάρκα για το άγνωστο.
#Στον παππού στην προγιαγιά και στη νενέ Μαριώ
35 σχόλια:
Τι μου θύμισες τώρα.... Θα βάλω τη γιαγιά μου να το διαβάσει.... Ξεριζωμένη από τη Σμύρνη γαρ...
(Με γεια το νέο look daddy!!!)
Πολυ συγκινητικο! Χαιρομαι που παντα σκεφτεσαι τις ριζες σου! Λιγοι απο εμας το κανουν ακομα!
Το καινουργιο Layout ειναι πολυ ωραιο!!!:)
χχχ
πολύ τρυφερή περιγραφή..απο την άλλη, πως να περιγράψεις με λόγια τις στιγμές εκείνες...
Οι αναδρομές στο πριν είναι αυτές που μας θυμίζουν...Και είναι αληθινά σημαντικές! Καλόγραφο το καινούριο σου λιμάνι!
Κορούλα ακόμα γελάω με το αβατάρ σου.. γαμάτο!!!
Ανατολίτσα μ’ αυτές τις μνήμες μεγάλωσα.. αντί για παραμύθια τέτοια περιστατικά άκουγα.
Elafini το ίδιο έλεγε και η γιαγιά μου.. δεν περιγράφονται με λόγια αυτά που έζησαν.
Trade.. δεν έχω καταλήξει ακόμα στο νέο λουκ..
Και τι ήρθαν εδώ να αντικρύσουν;;; Εχθρότητα.. Ξένοι στο σπίτι τους, ξένοι κι εδώ... Υπέροχο!! Για να θυμόμαστε.. και όχι όσα (λανθασμένα) μας λέει η ιστορία.. τα άλλα τα ανθρώπινα...
Άσχετο, σόρρυ.
Αλλά είδα το σχόλιο στην Οσε και .. μπράβο ρε Shades. :)
Εικόνες σαν απο ταινία ή βιβλίο..που σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία μας..
Τελικά οι απλοί άνθρωποι έγραψαν την ιστορία..που δεν είναι πάντα εύκολο να μάθουν οι επόμενοι..
Πολύτιμες μνήμες shades, όχι μόνο για εσένα που εκεί ριζώνεις, αλλά και για όλους μας, για εκείνο το κομμάτι του Ελληνισμού που ξεριζώθηκε η ψυχή του η ίδια, που πως να τα βάλεις σε λόγια όλα αυτά...που η αγκαλιά...έγινε κουβέρτα, που κάποιοι δεν χωρούσαν στη βάρκα και έπρεπε να μείνουν πίσω... Που πιάσαν της ζωής το γαϊτανάκι πάλι σε "ξένο" τόπο με μόνα εφόδια τελικά το κουράγιο που έπρεπε να αντλήσουν, για δυό μάτια παιδικά, και ένα πεινασμένο χαμόγελο...
Με πονάει όποτε διαβάζω τέτοιου είδους κείμενα. Κυρίως για τον παππού. Γι'αυτόν και εμάς και όσους έφυγαν και ξεριζώθηκαν.
Το μόνο που με στενοχωρεί είναι πως δεν θα δω ποτέ το σπίτι στη Σμύρνη.
Καλησπέρες
Δυστυχώς όλοι μας έχουμε συγγενείς ή φίλους ξεριζωμένους, ανεξαρτήτως ηλικίας και τόπου, αλλά δε τους σκεφτόμαστε ποτέ. Χαίρομαι που δεν εγκαταλείπεις τις ρίζες σου και είμαι σίγουρος πως χαίρονται και αυτοί που σε βλέπουν να τους νοιάζεσαι.
Από μία -ογλου, Respect, αγαπητέ μου Shades.
Τα cyborg νοιώθουν περήφανα για το μήνυμα πριν τα σχόλια:-)
Η γιαγιά που μπήκε στην άλλη βάρκα? Βρέθηκαν?
Sunshine.. κάπως έτσι είναι εγκαταστάθηκαν σε κάτι παράγκες στην αρχή, αντιμετωπίστηκαν χειρότερα από ξένους και αργότερα με πολύ δουλειά πήραν κάποιες ανάσες. Το μυαλό τους ήταν πάντα εκεί πίσω στ’ αγία χώματα όμως…
Sad.. τελείως άσχετο με το ποστ όπως λες.. αλλά σ’ ευχαριστώ..
Τάκη.. στη παιδική μου ηλικία είχα ακούσει ατέλειωτες τέτοιες ιστορίες.. με μεγάλο πόνο.
Livana.. και μετά το ξεριζωμό μόλις πήραν μια ανάσα έπεσε στα κεφαλιά τους ο πόλεμος η αντίσταση και ο εμφύλιος σπαραγμός.. κουρασμένη γενιά.
Bebe.. κι εγώ δεν θα το δω το σπίτι στη Μέλισσο.. πληροφορίες που έχω είναι ότι δεν υπάρχει πια. Θα ήθελα όμως να πάω έστω και μια φορά στο χωριό των προγόνων μου.
Κρετίνων.. τελικά όλοι λίγο πολύ έχουμε συγγενείς οι φίλους από εκείνα τα μέρη.
Vouts.. κι εγώ –ογλου είμαι αλλά το άλλαξαν οι παππούδες όταν ήρθαν.
Ότι δηλώσεις είσαι άλλωστε στην Ελλάδα όχι μόνο τώρα αλλά από πάντα.
ΥΓ. σε λίγο καιρό με βλέπω χάκερ.
Patsiouri.. η γιαγιά που μπήκε στην άλλη βάρκα ήταν η νενέ Μαριώ που τόσα έχω γράψει γι’ αυτήν στο μπλογκ μου.. βρέθηκαν μετά μια βδομάδα στο Πειραιά.
Και γω έχω ρίζες. Γιαγιά από την Πόλη βλέπεις.
Του πατέρα μου το σοι.
Παλιότερα πέρναγα αρκετό καιρό εκεί λόγω δουλειάς.
Έτσι όπως την έχουν κάνει δεν την θέλω πίσω...
Με γεια το νέο λουκ.
Ναι κουρασμένη γενιά...ατσαλωμένη...
Γι' αυτό.. να μην ξεχνάμε και να τους αποδίδουμε τις τιμές και την αγάπη που πρέπει...
Να αισθάνεσαι περήφανος για τις "ρίζες" σου shades...
Όταν διαβάζω ή ακούω τέτοιες ιστορίες χαλιέμαι ρε γαμώτο!
Πρέπει όμως να τις ξέρουμε...
..πανεμορφο και συγκινητικο..
μονο αυτο
Το φαντάστηκα πως είναι το ίδιο πρόσωπο, ρώτησα να σιγουρευτώ γιατί πάντα έτρεμα όταν άκουγα για οικογένειες που χωρίστηκαν και τελικά έφτανε η μία μόνο βάρκα...
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ?ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΝΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ?(ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ giatriwramiden.blogspot.com ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΚΩΜΙΚΟ ΗΘΟΠΟΙΟ ΜΑΣ ΣΩΤΗΡΗ ΜΟΥΣΤΑΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΧΤΕΣ ΤΟ ΠΡΩΙ.ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ.).
και η γιαγιά του άνδρα μου τέτοιες ιστορίες μου έλεγε. ας αναπαύσει ο θεός την ψυχή της...
όμορφα γραμμένη.
Μου άρεσε το κείμενό σου. Και το νέο σου look. Καλή σου μέρα.
Εξαιρετικό, shades. Δεν έχω κάποιον πρόγονο που να βίωσε τονν ξεριζωμό, κι όμως κάθε τέτοια ιστορία με κάνει να ανατριχιάζω.
Ghost.. δεν έχω πάει ποτέ και ίσως να μην πάω.. μου είναι πολύ γνώριμες όμως οι εικόνες μέσα από πολλές περιγραφές.
Τις τελευταίες μέρες έχω πολύ φορτωμένο πρόγραμμα κι έχω να σε επισκεφτώ καιρό..
Επιφυλάσσομαι..
Livana.. αισθάνομαι πολύ περήφανος και αυτό φαίνεται.. κατά καιρούς γράφω κάποια ποστ αφιερωμένα στους προγόνους μου.
Ασκάρ.. θεωρώ αυτά τα ρεαλιστικά βιώματα παρακαταθήκη για το μέλλον μας.
Σέβα.. θενκς..
Patsiouri.. αν έφτανε η μια βάρκα θα το έκοβα στο καλύτερο και θα το έβαζα σε συνέχειες.. το έχω ξανακάνει άλλωστε ;)
Kwstask.. καλώς ήρθες φίλε, θα σε επισκεφτώ και θα σου πω τη γνώμη μου..
Αλεξάνδρα.. λίγο πολύ όλοι έχουμε κάποιο συγγενή-φίλο-γνωστό από ‘κείνα τα μέρη.. ευχαριστώ!!
Δείμο.. θενκς, για το νέο λουκ οι απόψεις είναι πολλές και διαφορετικές.. με είχε κουράσει λίγο το προηγούμενο, τώρα νοιώθω πιο φωτεινός μες στις σκιές μου.
Exitmusician.. η Ελλάδα έχει πολύ προσφυγιά και όλοι μας έχουμε περιγραφές κι εμπειρίες.. ευτυχώς όχι βιώματα.
Τί σαδισμός!
Ο παππούς μου,
σε μια τέτοια βάρκα έχασε τη μητέρα του που ομως
δεν τη βρήκε ποτέ!!
Ναι ρε παιχταρα!
Ναι ρε!
Αυτό είναι.
Έτσι είναι.
Ο ξεριζωμένος άνθρωπος, χρειάζεται φροντίδα.
To template σου μου θυμίζει λίγο Ισλάμ πάντως…
Έχουμε κοντινή καταγωγή
Από την Πόλη εγώ
καλή σου ημέρα
α ναι,
με γεια το καινούργιο look
:-)
Δημοσίευση σχολίου