Shades ~30+IIIII~

Ένα μέιλ που μόλις έλαβα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας..
Ευχαριστώ πολύ καλό φιλαράκι με συγκίνησες..
Ευχαριστώ ακόμα για την άδεια να το δημοσιεύσω



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!! ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ!!!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ!!!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΓΕΜΑΤΗ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΤΙ ΜΙΚΡΟ,
ΑΠΛΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ Η ΕΥΤΥΧΙΑ!!!
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ
ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΕΙΣ ΤΗ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ!!!



Δυο λόγια μόνο....

Μπορεί να μην σε παίρνω τηλέφωνο, να μην σου γράφω μηνύματα και γενικά να έχει σχεδόν χαθεί η επικοινωνία μας...

Αυτό δεν σημαίνει ότι σε ξέχασα...

Αντίθετα... σε σκέφτομαι κάθε μέρα τις στιγμές που έχω λίγο χρόνο κενό, σε σκέφτομαι τα βράδια όταν πέφτω να κοιμηθώ μαζί με όλους όσους νοιάζομαι
και γενικά πολύ περισσότερο απ' ότι συμβαίνει συνήθως σε μια μακρινή γνωριμία...

Νοιάζομαι για το πως να είσαι άραγε και έπιανα τον εαυτό μου άλλες φορές να είμαι χαρούμενη κι άλλες να μην έχω όρεξη για τίποτα επειδή επηρεάστηκα από τη δική σου διάθεση.

Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι δεν υπάρχεις στο μυαλό μου σαν νυν ή μελλοντικός εραστής ή σύντροφος.

Δεν μπορώ να διακρίνω κανένα συναίσθημα απ' αυτά που ενώνουν δυο ανθρώπους του αντίθετου φύλου.

Απλά υπάρχεις στη ζωή μου κι ας μην είσαι κυριολεκτικά παρόν, σαν ένας πολύ δικός μου άνθρωπος.

Ίσως σου φαίνεται εντελώς παράλογο όπως φαινόταν και σε μένα.

Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι βρέθηκες στη ζωή μου απ' το πουθενά τη χειρότερη περίοδο που έχω περάσει μέχρι τώρα... τη στιγμή που έψαχνα μ' όσες δυνάμεις μου ‘χαν απομείνει κάτι να κρατηθώ...

Είχα πάρει την απόφαση πλέον ότι ήμουν παράλογη και παρανοϊκή!! Δεν μπορούσα να το εξηγήσω αλλιώς αφού ζούσα σε μια πραγματικότητα που δεν έμοιαζε πουθενά μ' αυτήν που ονειρευόμουν και πάλευα να ζήσω.

Κανείς δεν έβλεπε αυτά που έβλεπα και δεν μπορούσε να καταλάβει, πόσο μάλλον να πιστέψει, αυτά που έλεγα.

Συμπέρασμα: Δεν μπορεί να τρελάθηκαν όλοι....Άρα το πρόβλημα το ‘χω εγώ!! Συν ένα σωρό άλλα προβλήματα που δεν γνώρισε ποτέ κανείς και ο καθένας στη κλειστή κοινωνία που ζω έβγαζε τα δικά του συμπεράσματα για τη στάση μου και τη διάθεση μου.

Ευτυχώς είχα μάθει από πολύ μικρή να κλείνω τ' αυτιά μου σε κουτσομπολιά και
να γυρίζω τη πλάτη σ 'όσους ασχολούνται μ' οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό τους κι έτσι εδώ το πρόβλημα δεν ήταν έντονο.

Αυτό που μ' έκαιγε μέσα μου ήταν ότι ήμουν μόνη ανάμεσα σε κόσμο...

Αποτέλεσμα, να κατεβάσω τα ρολά στη ζωή μου, να κρύψω τον πραγματικό εαυτό μου πολύ βαθιά μέσα μου και να προσπαθώ να μπω στη λογική που κυριαρχεί γύρω μου.

Ακόμα και τότε δεν βρέθηκε κανείς που να μπορέσει να δει τι κρυβόταν πίσω από το τείχος που είχα σηκώσει μπροστά μου, ακόμα κι αν με κοιτούσε στα μάτια.

Ίσως ένα αρκετά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχω κι εγώ αφού δεν άφηνα να με πλησιάσει κανείς απ' αυτούς που τους θεωρούσα κενούς.

Προσπαθώντας λοιπόν να βρω διεξόδους ήρθες ΕΣΥ και ήσου..

ΕΣΥ... που μπόρεσες σε μικρό χρονικό διάστημα να με κάνεις να πιστέψω ότι δεν είναι το τέλος εδώ...

ΕΣΥ... που με το τρόπο σου μου δείξεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν, που ακούν, που νιώθουν ακόμα κι αν οι αποστάσεις που μας χωρίζουν είναι μεγάλες

ΕΣΥ...που μ' έκανες να γελάσω γιατί το αισθανόμουν πραγματικά

ΕΣΥ...που πολλές φορές με προλάβαινες λέγοντας αυτό που σκεφτόμουν κάνοντας με να αισθανθώ δικαιωμένη αφού δεν ήταν τρελά και παρανοϊκά αυτά τα απλά τα καθημερινά και οι ανθρώπινες ανάγκες μας δεν είναι παράλογες...

ΕΣΥ...που παρόλα τα προβλήματα σου που ήταν πραγματικά σοβαρά μπορούσες και μου χάριζες χαρά...

ΕΣΥ που μπόρεσες να με κάνεις να ξανασκεφτώ τη ζωή μου και να προσπαθήσω ξανά...

ΕΣΥ...που μου έδωσες δύναμη απ’ τη δύναμή σου για να συνεχίσω να ζω...


Είμαι λοιπόν εδώ κοντά σου κι ας είμαι τόσο μακριά.

Είσαι μέσα στη καρδιά μου και έχεις κερδίσει το θαυμασμό, και
την αγάπη μου γιατί πάνω απ' όλα ξέρεις να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ για τον άνθρωπο.

Ίσως τα λόγια που είναι γραμμένα να μην μπορούν να αποδώσουν το βάθος τους και το πραγματικό τους νόημα γιατί δεν τα συνοδεύει ο ήχος κάποιας φωνής, ούτε μπορείς να δεις τα μάτια που τα λένε, όμως όταν είναι αληθινά, βγαίνουν μέσα απ' τη
καρδιά μας είναι κατάθεση ψυχής και δεν χάνονται ποτέ.

Αντίθετα έρχεται κάποτε η στιγμή που αποδυκνείουν ποιοί είμαστε.

Γιατί μόνο οι πράξεις μας ορίζουν ποιοι πραγματικά είμαστε!



Με όλη μου την αγάπη

Για πάντα φίλη

………….