Κάπου στη Νίκαια στα προσφυγικά έμενε, αλλά το σπίτι ήταν καινούργιο και μεγάλο.. έλαμπε πάντα από καθαριότητα και όλα μέσα ήταν τακτοποιημένα στην εντέλεια.
Συνήθως πηγαίναμε στη γιορτή της ή στη γιορτή του θείου Κώστα.
Ήμουν περίπου τεσσάρων χρόνων κι ο αδελφός μου οκτώ, μας έπαιρνε η μάνα μας απ’ το χέρι και πηγαίναμε να (χαιρετήσουμε) τη θεία Λευτερία έλεγε..
Κάθε χρόνο οι ίδιοι συγγενείς στις ίδιες καρέκλες την ίδια περίπου ώρα.
Όλα κυλούσαν με την ίδια αυστηρότητα.. με πρόγραμμα που κανείς και για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούσε να παραβιάσει, πρώτα το σοκολατάκι μετά από δεκαπέντε λεπτά ακριβώς το λικέρ, που βέβαια τα παιδιά δεν ακουμπούσαν και μετά από μισή ώρα το γλυκό (συνήθως ήταν του ταψιού από τα χέρια της θείας).
Απέναντι μου καθόταν πάντα ο θείος Μενέλαος με τη μεγάλη μύτη που τον φοβόμουν λίγο, έκανε αστεία και μας τρόμαζε.. βέβαια εκείνος νόμιζε ότι ήταν αστεία εμείς βέβαια δεν γελούσαμε καθόλου, μάλλον τρομάζαμε.
Δίπλα του πάντα καθόταν ο θείος Κώστας και μιλούσαν συνέχεια για δουλειές.. ο θείος Κώστας ήταν μηχανικός στη Σαουδική Αραβία κι όλο έλεγε ιστορίες από την αραπιά, πόσο ζέστη έκανε εκεί, τι έκαναν σε όποιον έκλεβε κι αλλά ανούσια πράγματα για τα παιδικά αυτιά μου.
Εγώ σκουντούσα τη μάνα μου να πει στη θεία Λευτερία να φέρει πιο νωρίς το γλυκό, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να το πει.
Ήταν γυναίκα αλάνθαστη όλα τα ήθελε στην εντέλεια και όποιος παρέκλινε από αυτά που νόμιζε ότι ήταν σωστά.. τον έκρινε με το πιο αυστηρό τρόπο, χωρίς τακτ χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς να ακούει οποιαδήποτε άλλη γνώμη.
Ακόμα και μας τα παιδιά μας ήθελε στρατιωτάκια, να κάτσουμε σε μια καρέκλα υπομονετικά να φάμε το γλυκό μας να γελάμε συνέχεια για να πει στο τέλος “σήμερα ο γιός σου ήταν το καλύτερο παιδί”.
Τα είχε όλα καλοκουρδισμένα στο μυαλό της ακόμα και τα παιδιά της.. είχε ένα γιό το Βασίλη δέκα χρόνια μεγαλύτερο από μένα και μια κόρη τη Στέλλα περίπου πέντε χρόνια μεγαλύτερη από μένα.
Είχε πολύ μεγάλα όνειρα για τα παιδιά της...
Αλλά στη ζωή “μεγάλη μπουκιά να τρως.. μεγάλη κουβέντα μη λες” έλεγε η γιαγιάκα μου...
37 σχόλια:
Αλήθεια, ζει ακόμα αυτή η θεία;;;
Και δεν μας είπες τα καλύτερα, ο θείος γιαυτό πήγε στη Σαουδική Αραβία, για να γλιτώσει;;;
Πόσο μου λείπει η γιαγιά...
Εκεί έμεινα εγώ απο όλη την ανάμνησή σου.
Να είσαι κάλα ρε.
Ειχε ονειρα για τα παιδια της....
"αν θελεις να κανεις το Θεο να γελασει μαζι σου.....
κανε σχεδια"
Περιμενω με αγωνια τη συνεχεια....
Μου αρέσει πιο πολύ γιατί διάλεξες ν' αρχίσεις με τη γιορτή πριν την κατηφόρα.
Ωραίες σκηνές, πιο ωραία και αγαπημένη η οπτική ενός παιδιού.
Καλημέρα!
Θυμήθηκα τις επισκέψεις για γιορτές των δικών μου παιδικών χρόνων, σοκολατάκι - λικέρ - σπιτικό γλυκό, πάντα αυτή η ίδια σειρά. Μόνο που δεν ξέρω πως τα είχε καταφέρει η μάνα μου και πράγματι δεν ξεκολλούσαμε από την καρέκλα, στρατιωτάκια αληθινά. Περιμένω τη συνέχεια... ίσως γιατί και η δική μου γιαγιά έλεγε για τις μεγάλες μπουκιές . Καλημέρα
Amedala ζει ακόμα.. ο θείος βέβαια δεν τη γλίτωσε πολύ ακόμα γιατί βγήκε στη σύνταξη.
Σίγμα όταν τα μάτια ενός παιδιού μεγαλώνουν με τέτοιες εικόνες, συνήθως αργότερα θυμούνται με νοσταλγία τις γιαγιάδες και τους παππούδες.
Ανναμαρία η συνέχεια δε θα είναι όμως γιορτινή όπως καταλαβαίνεις..
Αταλάντη τα μάτια ενός παιδιού βλέπουν λεπτομέρειες, θυμούνται μυρωδιές, και πολλές φορές μέσα από την παιδική αφέλεια τους λένε πράγματα που δεν θα τολμούσε να πει ποτέ κάποιος μεγάλος.
Giorgia κοινές εικόνες.. κάποια χρόνια πίσω βέβαια που ακόμα υπήρχαν ιδανικά και αξίες, η συνέχεια θα είναι πικρή με φόντο ταμπού που ακόμα και σήμερα υπάρχουν.
Eμενα μου αεσουν αυτες οι ιστοριες..μου φερνουν στο παραξενες μυρουδιες!
σαν μυθιστορημα! και οι μυρωδιες που ερχονται στη μυτη ειναι αυτες που με πλημμυριχαν οταν ανοιγα το παλιο σεντουκι της γιαγιας οπου φυλαγε μεσα αγαπημενα πραγματα.
να'σαι καλα shades μου και να "θυμασαι"
παντα..
τα φιλια μου
Άλλο ένα όμορφο ποστ!
Φιλί! Ένα. Τα υπόλοιπα, με τη... συνέχεια! :):):):)
Candy μυρωδιές και εικόνες ζεστές..
Alicia ευχαριστώ..
Marilia το ένα φιλί έχει αξία τα πολλά δίνονται εύκολα.
ΠΩΠΩ αυτες οιγιαγιαδες ολεσ την ιδια φατσόυλα .. εχουν αυστηρη μεν αλλα γλυκια κατα βαθος ,,ετσι ηταν και η γιαγια μου Σεβαστη....φανταζομαιτην συνεχεια
Τώρα κατάλαβα απο που προέρχεται ο Μένιος! Σιδηρά πειθαρχία λοιπόν!
Όσο για την φράση της γιαγιάς σου που λές στο τέλος, αποδεικνύεται σε καθημερινή βάση στην ζωή μας. Όσες φορές ονειρεύτηκα ή είπα κάτι με απόλυτη σιγουριά, έρχεται η κατραπακιά για να με συνεφέρει!
"Είχε πολύ μεγάλα όνειρα για τα παιδιά της..."
΄Αλλαι μεν βαυλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει....
Για όλους μας ισχύει.
Καλό σου βράδυ
Σέβα εδώ έχουμε να κάνουμε με μια θεία αυστηρή και καθόλου γλυκιά.. απόλυτη επικριτική και εγωίστρια.
Γιώργο έτσι είναι.. έχω μάθει στη ζωή μου «ποτέ να μη λέω ποτέ».
Φύρδην και βέβαια ισχύει για όλους χωρίς εξαιρέσεις.
Moυ αρέσεις γιατί δεν είσαι άνθρωπος της μιας φοράς. Δεν ξεμπερδεύει κανείς εύκολα μαζί σου. Θα έχεις πάντα κάτι να τον δελεάσεις για να έρθει ακόμα μια φορά δίπλα σου. Και το κάνεις τόσο αθώα...
Θυμάμαι και εγώ αυτές τις επισκέψεις. Που πήγαμε μια φορά με τα διαβολάκια τα ξαδέλφια μου σε μια θεία και ο ξάδελφός μου έβαλε το κεφάλι του ανάμεσα στα ξύλα της καρέκλας γιατί βαριότανε και έτρεξε η θεία Χρυσούλα να φέρει το πριόνι να τον βγάλουμε. Με έκανες και χαμογέλασα απόψε... :-)
Πώ πώ, τα καημένα τα παιδιά της...ελπίζω όπως και να κατέληξαν να ζούν μακριά από αυτή την τρομακτική ανάμνησή σου!!
Αναμνήσεις. Αυτές μας κρατούν όρθιους και μέσα στο μπουρδέλο που ονομάζουμε ευνομούμενη κοινωνία.
εικόνες εντελώς οικείες...
και μελαγχολικές!!!
Κατερίνα δεν το κάνω εσκεμμένα μάλλον έτσι μου βγαίνει.. θέλω τα ποστ μου να μην είναι πολύ μεγάλα και κουραστικά.
Sunshine δε σου υπόσχομαι όμως το ίδιο για τη συνέχεια της ιστορίας.
Patsiouri την τρομακτική ανάμνηση μάλλον την έχουν τα παιδιά της.
Δείμο έτσι ακριβώς είναι και ειδικά μετά από αυτή την ανάμνηση προσωπικά διδάχτηκα πολλά.
Αλεξάνδρα πολύ μελαγχολικές.
Διαπιστωμένο και επιβεβαιωμένο αυτό με τη "μπουκιά".
Σοφές παλιές κουβέντες.
Εγώ θυμάμαι πρώτα λικέρ, μετά σοκολατάκι :)
Νοσταλγικό και ταξιδιάρικο...Είναι όμορφες αυτές οι εικόνες από τα παλιά...
Καλογραμμένο, επιφυλάσσομαι για την συνέχεια!
Κάτι μου λέει πως δεν θα μας αρέσει...
Amo η σειρά όταν υπήρχαν παιδιά ήταν σοκολατάκι.. λικέρ.. γλυκό.
Άλλαζε όταν οι επισκέπτες ήταν μόνο μεγάλοι, εκεί είχε τη σειρά που αναφέρεις εσύ.. βλέπεις η θεία Λευτερία είχε και συναισθηματισμούς.
Tradescadia όμορφες είναι και σ’ ακολουθούν μια ζωή.
Zaphod αυτό το κάτι που στο λέει μάλλον είναι ενστικτο.
Ολα μπορούν να μας διδάξουν κάτι, αν είμαστε ανοιχτοί στη διδαχή, και οι αληθινές ιστορίες έχουν μεγαλύτερο βάρος, ιδίως για αυτούς που τις διηγούνται...
Όμορφο...Όπως και να είναι η συνέχεια..θα περιμένω.
Και ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου...για άλλη μια φορά...:)
Πολύ ωραία περιγραφή. Μου θυμίζει και μένα στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια. Μάλλον πλέον δεν υπάρχουν τέτοιες στιγμές...
Όσο για τη θεία, "συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια..."
Keep up!
Το post σου με συγκίνησε αφάνταστα...
Μου ήρθαν στο μυαλό διάφορα απο την παιδική μου ηλικία...
Να είσαι πάντα καλά !!!
Νομιζω οτι η θεια ειναι αντιπροσωπευτικο παραδειγμα πολλων γυναικων της εποχης της..
Την καλημερα μου..
Μπρρρρ!!! Πάω να τηλεφωνήσω στην καλή μου μανούλα!!
,,πεεριμενω να δω
τι της εγραψε της θειας η τυχη ,,,
Livana είναι κάποια γεγονότα που συμβαίνουν στη παιδική μας ηλικία και τα κρατάμε μέσα μας χωρίς να το ξέρουμε.. μαθαίνουμε από αυτά χωρίς να το καταλαβαίνουμε..
Zelot καλώς ήρθες.
Πιστεύω ότι τέτοιες εικόνες σήμερα λείπουν.. σε όλα τα σπίτια συμβαίνουν χωρίς διακρίσεις.
Black diamond μου αρέσει πολύ όταν κάτι μέσα από τα ποστ μου σας θυμίζει κάτι από παλιά.
Να είσαι καλά κι εσύ.
Αλήτισσα σίγουρα τέτοιες γυναίκες υπήρχαν.. αλλά πιστεύω ότι ακόμα υπάρχουν.. οι εικόνες αλλάζουν όχι οι συμπεριφορές.
Patsiouri δε πιστεύω τη καλή σου μανούλα να την λένε Λευτερία;
Σέβα πολλές φορές τη τύχη μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας, είναι από τις περιπτώσεις που η συγκεκριμένη θεία έσπρωξε τη τύχη της προς τα εκεί.
Πάντως δεν ξέρω, αλλά λίγο η ζωή, λίγο η αδιαφορία μου με αφήνουν μακριά από τα χωριά και τους εκεί προγονικούς συγγενείς μου. Μερικές φορές λυπάμαι, άλλες φορές ίσως απλά αδιαφορώ.
Δείμο το καλό με μένα είναι ότι δεν έχω χωριό και όλοι οι δικοί μου άνθρωποι μένουν αρκετά κοντά μου, έτσι ούτως ή άλλως τους βλέπω συχνά.
Ευτυχώς ή δυστυχώς αυτού του τύπου οι γιαγιάδες έχουν αρχίσει να εκλείπουν. Έτσι ακριβώς ήταν η προγιαγιά μου η Χατζελένη που την γνώρισα πολύ λίγο αλλά ακόμα θυμάμαι αμυδρά την αυστηρότητα με την οποία φερόταν στη γιαγιά μου (και φυσικά και σε εμάς). Εάν μπορούσε θα την έδερνε και εκ των υστέρων έμαθα ότι όταν μπορούσε όντως την έδερνε. Έλα όμως που η ζωή τα έφερε αλλιώς απ' ότι τα υπολόγιζε και τελικά στο τέλος η Γιαγιά μου την "ξεσκάτιζε". Και αυτή από ντροπή (γιατί τουλάχιστον είχε επιγνωση του τί έκανε) δε φώναζε τη γιαγια αλλά τη μάνα μου. (Τωώρα αυτό θα μπορούσες να το πεις και εγωισμό...) Anyway, αυτή η γιαγιά έκριβε κακία μέσα της πέραν της αυστηρότητας που έδειχνε προς τα έξω. Δεν ξέρω όμως ποια ήταν η αιτία όλων αυτών και εν μερει εάν γνώριζ;α την πηγή του "κακού" ίσως να την δικαιολογούσα... Αλλά και πάλι, όταν κάτι τόσο σκληρό εν γνώσι σου...
"Παλιά κόκκαλα" που λένε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο εγωιστές που δεν αφήνουν τίποτα να τους επηρεάσει. Γιαυτό και κρατιούνται στη ζωή τόσα πολλά χρόνια.
Καλώς σε βρήκα.
Δημοσίευση σχολίου