Face to face..

Μένιος.. καλά ρε τι κόλπο είναι αυτό που κάνεις τελευταία στα ποστ σου;

Shades.. κόλπο; δε θυμάμαι να έκανα κανένα κόλπο;

Μένιος.. αυτό ρε που γράφεις κάτι και δε το τελειώνεις.. το βάζεις με συνέχειες.. η βέρα στο δεξί είσαι;

Shades.. όχι ρε δε το κάνω για να κρατήσω το ενδιαφέρον, το κάνω γιατί δεν μου αρέσουν τα μεγάλα ποστ πιστεύω ότι κουράζουν.
Γραφώ λοιπόν κάτι και αν δω ότι είναι κάπως μεγάλο το τελειώνω κάπου και σε νέο ποστ συνεχίζω.

Μένιος.. τι να σου πω τώρα.. ο Φώσκολος είσαι μωρέ; σε λίγο θ’ αρχίσουν να στη λένε και οι άλλοι θα δεις.

Shades.. κοίτα εσύ το δικό σου μπλογκ και εμένα να με αφήσεις να γράφω ότι γουστάρω και όπως γουστάρω.

Μένιος.. όπως βλέπεις το δικό μου μπλογκ πάει πολύ καλά ιδιαιτέρα με τη πολυθρόνα.. εσύ έχεις μείνει στάσιμος.

Shades.. ναι το βλέπω γνωρίζεις πλέον μεγάλες δόξες.. ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε ο Μαστοράκης στο «αργά»; βλέπω σιγά σιγά αυτά που μέχρι χτες κορόιδευες να τα κάνεις τώρα εσύ, έτοιμος είσαι για τηλεοπτική καριέρα..

Μένιος.. από τη ζήλεια σου είσαι έτοιμος να σκάσεις, ήδη σε βλέπω ότι έχεις κοκκινίσει.

Shades.. αν σε έβλεπα ανταγωνιστικά θα σε τελείωνα με συνοπτικές διαδικασίες, έτσι κι αλλιώς όπως ξέρεις εγώ κάνω κουμάντο εδώ.
Αν ήθελα τη πολυθρόνα την έκανα εδώ, αλλά γνώριζα ότι εσύ έχεις όλο το ελεύθερο στο blogοχωριό να ρωτάς ότι θέλεις «Μένιος» είσαι άλλωστε.

Μένιος.. και που να διαβάσεις την αυριανή πολυθρόνα με το Ναυαγό.. εγώ τη διαβάζω και την ξαναδιαβάζω και γελάω μόνος μου.

Shades.. δηλαδή είσαι χάχας;

Μένιος.. να σε ρωτήσω όμως και κάτι άλλο τώρα που έχω την ευκαιρία.. ποτέ θα έρθεις εσύ να κάτσεις στη πολυθρόνα;

Shades.. θα γίνει κι αυτό αλλά όχι όπως φαντάζεσαι.. δεν είναι άλλωστε τίμιο να ρωτάς εσύ και να απαντώ εγώ.
Θα βάλω κάποιον άλλο blogger να μου κάνει τις ερωτήσεις το ίδιο θα γίνει και σε σένα και απλά θα ανεβούν στο μπλογκ σου.. θα είναι όπως κατάλαβες οι ρόλοι αντίστροφοι.

Μένιος.. τελικά για άλλη μια φορά δε μετανιώνω που με δημιούργησες με τη φαντασία σου..

Η σιδηρά Κυρία.. (1)

Κάπου στη Νίκαια στα προσφυγικά έμενε, αλλά το σπίτι ήταν καινούργιο και μεγάλο.. έλαμπε πάντα από καθαριότητα και όλα μέσα ήταν τακτοποιημένα στην εντέλεια.

Συνήθως πηγαίναμε στη γιορτή της ή στη γιορτή του θείου Κώστα.

Ήμουν περίπου τεσσάρων χρόνων κι ο αδελφός μου οκτώ, μας έπαιρνε η μάνα μας απ’ το χέρι και πηγαίναμε να (χαιρετήσουμε) τη θεία Λευτερία έλεγε..

Κάθε χρόνο οι ίδιοι συγγενείς στις ίδιες καρέκλες την ίδια περίπου ώρα.

Όλα κυλούσαν με την ίδια αυστηρότητα.. με πρόγραμμα που κανείς και για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούσε να παραβιάσει, πρώτα το σοκολατάκι μετά από δεκαπέντε λεπτά ακριβώς το λικέρ, που βέβαια τα παιδιά δεν ακουμπούσαν και μετά από μισή ώρα το γλυκό (συνήθως ήταν του ταψιού από τα χέρια της θείας).

Απέναντι μου καθόταν πάντα ο θείος Μενέλαος με τη μεγάλη μύτη που τον φοβόμουν λίγο, έκανε αστεία και μας τρόμαζε.. βέβαια εκείνος νόμιζε ότι ήταν αστεία εμείς βέβαια δεν γελούσαμε καθόλου, μάλλον τρομάζαμε.

Δίπλα του πάντα καθόταν ο θείος Κώστας και μιλούσαν συνέχεια για δουλειές.. ο θείος Κώστας ήταν μηχανικός στη Σαουδική Αραβία κι όλο έλεγε ιστορίες από την αραπιά, πόσο ζέστη έκανε εκεί, τι έκαναν σε όποιον έκλεβε κι αλλά ανούσια πράγματα για τα παιδικά αυτιά μου.

Εγώ σκουντούσα τη μάνα μου να πει στη θεία Λευτερία να φέρει πιο νωρίς το γλυκό, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να το πει.

Ήταν γυναίκα αλάνθαστη όλα τα ήθελε στην εντέλεια και όποιος παρέκλινε από αυτά που νόμιζε ότι ήταν σωστά.. τον έκρινε με το πιο αυστηρό τρόπο, χωρίς τακτ χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς να ακούει οποιαδήποτε άλλη γνώμη.

Ακόμα και μας τα παιδιά μας ήθελε στρατιωτάκια, να κάτσουμε σε μια καρέκλα υπομονετικά να φάμε το γλυκό μας να γελάμε συνέχεια για να πει στο τέλος “σήμερα ο γιός σου ήταν το καλύτερο παιδί”.

Τα είχε όλα καλοκουρδισμένα στο μυαλό της ακόμα και τα παιδιά της.. είχε ένα γιό το Βασίλη δέκα χρόνια μεγαλύτερο από μένα και μια κόρη τη Στέλλα περίπου πέντε χρόνια μεγαλύτερη από μένα.

Είχε πολύ μεγάλα όνειρα για τα παιδιά της...

Αλλά στη ζωή “μεγάλη μπουκιά να τρως.. μεγάλη κουβέντα μη λες” έλεγε η γιαγιάκα μου...

Τα φτερωτά ευρώ

Που πήγαν πάλι τα ευρώ ρε λαμόγια;

Εδώ και τριάντα χρόνια που θυμάμαι ο ένας κλέφτης φωνάζει για τον άλλο και ανάποδα.

Ποτέ και κανείς δε πάει φυλακή, και το κυριότερο τα ευρώ που πληρώνει φόρους ο Έλληνας μισθωτός-συνταξιούχος-εργάτης-αγρότης κλπ. κάνουν φτερά.

Κι αυτά είναι μόνο τα λίγα που μαθαίνουμε.

Μεταρρύθμιση τώρα λοιπόν..

Μεταρρύθμιση στη βούτα..

Μεταρρύθμιση στη Ρεμούλα..

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα τα λαμόγια μένουν..

Έργο τέχνης ! ! !

Είσαι το τέλειο πλάσμα στη γη.
Όμορφη, ψηλή, κουκλάρα με πνεύμα με άποψη.
Πετυχημένη στη δουλειά σου με μεγάλη καριέρα να ανοίγεται μπροστά σου.
Τίποτα δεν μπορεί να στάθει εμπόδιο στα όνειρά σου, στο ταλέντο σου.

Τα τελευταία χρόνια δούλεψες σκληρά, επίμονα και επίπονα, με πάθος με μάτια που άστραφταν, με μαεστρία, με τέχνη.
Πήρες μια άμορφη μάζα και της έδωσες ζωή, την άλλαξες, την έκανες όμορφη.
Πήρες πηλό κι έγλυψες το ένα.. το μοναδικό.. το τέλειο!!

Γεννημένη καλλιτέχνης!!

Η μεγάλη σου μέρα λοιπόν έφτασε..

Να παρουσιάσεις κι επίσημα αυτό που έφτιαχνες χρόνια.
Η μέρα για το μεγάλο και ζεστό χειροκρότημα ήρθε.
Ένα σεντόνι καλύπτει το δημιούργημά σου.. το διαμάντι σου..

Δίπλα σου φίλοι τρέχουν για να σε συγχαρούν και το πλήθος να αγωνιά όρθιο..

Ντυμένη στ’ άσπρα μ’ ένα λουλούδι στα μαλλιά λάμπεις.

Πλησιάζεις το έργο σου και ακουμπάς το σατέν σεντόνι που το καλύπτει..

Αργά αργά το τραβάς..

Σιωπή παντού.. κι ορθάνοιχτα μάτια...

Σας παρουσιάζω τον σύζυγό μου ! ! !

Εκπαιδευτικό νομοσχέδιο

Βλέποντας τις τελευταίες μέρες ειδήσεις και με το επικείμενο οικονομικό σκάνδαλο για την υπόθεση της χρηματιστηριακής «Ακρόπολις» μου έρχονται στο μυαλό μου διάφορα που γίνονται κατά καιρούς..

..παίζουν για λίγες μέρες στα κανάλια και μόλις βρεθεί άλλο θέμα το προηγούμενο μπαίνει αυτόματα στο περιθώριο και δεν μαθαίνουμε ποτέ την αλήθεια.

Να θυμηθώ τη προηγουμένη κυβέρνηση και το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, τις μίζες για την αγορά των αεροπλάνων, το σκάνδαλο με τη παράδοση Οτσαλάν;

Να θυμηθώ προεκλογικά τους σημερινούς που έταζαν λαγούς με πετραχήλια για να πιάσουν τις καρέκλες, τις τηλεφωνικές υποκλοπές που δε θα μάθουμε ποτέ ποιος τις έκανε, την αντιμετώπιση στη παιδία, το φιάσκο με το ελικόπτερο στο Κορυδαλλό και την απόδραση Παλαιοκώστα, τους κουμπάρους, από πού ν’ αρχίσει κανείς και που να τελειώσει.

Βλέπω το Γιωργάκη να πηγαίνει δεξιά κι αριστερά και να τάζει παροχές να μιλά για διαφάνεια και για ήθος... και είναι σαν να βλέπω το Κωστάκη ακριβώς πριν γίνει ο ίδιος κυβέρνηση.

Τις τελευταίες μέρες λοιπόν είπα να ενημερωθώ για το θέμα των ημερών που τόσο φασαρία γίνεται.. για το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, ατελείωτες ώρες συζητήσεων, αμέτρητα παράθυρα, ειδικοί φαφλατάδες να έχουν γνώμη για τα πάντα.

Έμαθα πολλά για τα ματ, έμαθα πολλά για τους κουκουλοφόρους, έμαθα πολλά για το υπουργείο δημοσίας τάξεως, έμαθα πολλά για τα κόμματα και τις αντιδράσεις στα πανεπιστήμια, έμαθα για τους καθηγητές πανεπιστημίων και ποια προνόμια θα χάσουν.. για τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών αστυνομικών κατά Πολύδωρα, για τη ταμπακέρα όμως τίποτα.

Τι ακριβώς είναι αυτό που ψηφίστηκε δεν μπήκε κανένας στο κόπο να με ενημερώσει.

Θα μου πεις βέβαια, η δουλειά του δεν είναι να ενημερώσει εμένα, αλλά τι νούμερα θα κάνει το κανάλι.. η ενημέρωση λοιπόν δεν είναι ο σκοπός του καλού δημοσιογράφου αλλά η πρόκληση η φασαρία και το μπάχαλο.. αυτά φέρνουν νούμερα θ` ασχοληθεί λοιπόν κανείς μ’ εμένα που θέλω να μάθω;

Αν δε μου αρέσει ας γυρίσω κανάλι εγώ έχω την επιλογή τι θα βλέπω, στο χέρι μου είναι, που να γυρίσω όμως και ποιο κανάλι να επιλέξω;

Τελικά μάλλον είναι καλύτερα να δω τη Μαρία την άσχημη το βράδυ...



ΥΓ. Τη φωτογραφία την βρήκα πριν πολύ καιρό (πριν ακόμα φτιάξω το μπλογκ μου) σε κάποιο μπλογκ που δεν θυμάμαι.
Ας με συγχωρήσει ο κάτοχός της.

Το φορτιστικόν

Shades.. ρε Μένιο μπορείς να μου δώσεις μέσα από το κομοδίνο μου ένα αναπτήρα zippo που έχω;

Μένιος.. ποιο κομοδίνο το φορτιστικό;

Shades.. ποιο φορτιστικό ρε τι λες;

Μένιος.. ρε ξέρω εγώ τι λέω, το κομοδίνο που έχεις δίπλα στο κρεβάτι σου με τους φορτιστές

Shades.. σιγά ρε δυο-τρεις είναι και το κάνεις θέμα;

Μένιος.. φορτιστής για το κινητό σου, φορτιστής για το δεύτερο εφεδρικό κινητό σου, φορτιστής για τη ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, φορτιστής για τη κάμερα, φορτιστής για τα γουώκι τόκι της κόρης σου, φορτιστής για επαναφόρτιση μπαταριών, φορτιστής για τη ξυριστική μηχανή σου, φορτιστής για το mp3 της κόρης σου, φορτιστής για το σταθερό ασύρματο τηλέφωνο, φορτιστής για το μικροσκουπάκι αυτοκινήτου, φορτιστής για τα ασύρματα ακουστικά σου και ευτυχώς που δεν είσαι γυναίκα γιατί θα είχες φορτιστή και για το προσωπικό δονητή σου.

Ταινίες...

Μετά από πρόσκληση της Ανατολής της Sevarose και από το Παράξενο φτιάχνω ποστ με κάποιες από τις ταινίες που αγαπώ.
Για το μόνο λόγο που το κάνω είναι γιατί τις εκτιμώ ιδιαίτερα.

Ωστόσο πιστεύω ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα δημιουργικό.. άλλωστε πολλοί από εμάς έχουμε στο προφίλ μας της ταινίες που αγαπάμε.
Πιστεύω ακόμα ότι το bloging δεν είναι λεύκωμα (τι εστί φιλιά, τι εστί αγάπη, γράψε αγαπημένες ταινίες κλπ.) γι’ αυτό το λόγο δε θα ήθελα να προτείνω κανέναν να το συνεχίσει.

Νενέ Μαριώ... (επίλογος)

..έβγαλα δειλά το κεφάλι μου και είδα τα πάντα...

Πριν προλάβουν να με δουν και ακούγοντας όλη τη συζήτηση, έτρεξα ξανά και κρύφτηκα πάλι πίσω από το μπερντέ.

-στο καλό Ελένη και όπως είπαμε: “τσιμουδιά σε κανένα” ακούς;

Η νενέ έμεινε μόνη μες το σπίτι.

Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα ντυμένη στα κόκκινα και με μια μαντίλα στο κεφάλι.

Μπήκε αργά στη κάμαρα και το γνωστό τρέμουλο άρχισε πάλι να με κυριεύει, δεν μπορούσα να δω τι έκανε.. αλλά από το θόρυβο κατάλαβα ότι κάτι μάζευε απ’ τη βιβλιοθήκη και απ’ το κομοδίνο.

Έβγαλα πάλι προσεκτικά το κεφάλι μου και την είδα.

Ήταν γυρισμένη με τη πλάτη προς το μέρος μου και κρατούσε στα χέρια ένα καφέ ξυλόγλυπτο κουτί με καπάκι που έκλεινε, και μέσα εκεί μάζευε κάποια μικρά κάδρα με παλιές φωτογραφίες που είχε στολισμένα.

Αφού τις μάζεψε όλες γύρισε προς το μέρος μου.

Την ένοιωσα ξαφνικά δίπλα μου.

-για να σου πω την αλήθεια σε περίμενα... βέβαια όχι τώρα αλλά σε μερικά χρόνια.

Και τράβηξε απότομα τον μπερντέ...

Για μια στιγμή νόμιζα ότι τα πόδια μου κόπηκαν στη μέση, οι χτύποι της καρδιάς μου έγιναν αμέσως γρήγοροι και δυνατοί.
Δεν κατάφερα ν’ αρθρώσω λέξη.

-κάτσε και ηρέμησε, για να μάθεις την αλήθεια δεν ήρθες;
Εγώ τόση ώρα με την Ελένη επίτηδες της έλεγα όλα αυτά.. για να τ’ ακούσεις εσύ το έκανα.

-που ήξερες ότι κρυβόμουν;

-δεν το ήξερα το ένοιωθα

-αυτός που μάζεψες στις φωτογραφίες είναι αυτός που φαντάζομε;

-ναι

-μπορώ να το δω για λίγο;

-δεν νομίζω τζιέρι μου ότι αν τον δεις θα σου κάνει καλό

-νενέ μου έμοιαζε;

-σαν μια σταγόνα νερό

-και γιατί έφυγε;

-δεν άντεξε αγόρι μου, δεν άντεξε τον κόσμο

-τι το κακό είχε κάνει που δεν άντεξε;

-κανένα κακό σε κανέναν, ούτε μύγα δε πείραζε

-τότε γιατί;

-γιατί απλά ήταν διαφορετικός.. κι ο κόσμος δεν το συγχωράει αυτό...

Παράξενο ταξίδι λέξεων.. 2

Μετά από μια πρόταση απ’ το Παράξενο αρχικά ξεκίνησε ένα παιχνίδι δημιουργικό κατά τη γνώμη μου και εξαπλώθηκε με ταχύτητα σε όλη σχεδόν τη μπλογκόσφαιρα.

Τώρα η Γωγώ και η Αταλάντη μου ξανάδωσαν από πέντε λέξεις και το Μαράκι στο Μένιο.

Είχα αποφασίσει να γράψω κάποιες σκέψεις χωρίς να χρησιμοποιήσω λέξεις και να αφιερώσω στις δυο πρώτες κυρίες τα κείμενα.. και ήρθε το Μαράκι να προτείνει το Μένιο.

Εκεί λοιπόν μου γεννήθηκε η παρακάτω ιδέα:


Μένιος.. πω πω τι να λέμε τώρα τα έχω πάρει στο κρανίο μ’ αυτά τα παιχνίδια λέμε.

Shades.. γιατί ρε Μένιο ίσα-ίσα που σε βάζουν σε μια διαδικασία να προσαρμόσεις κάποιες λέξεις σ’ ένα κείμενο με τη δική σου φαντασία.

Μένιος.. ωραία ρε το κάναμε μια φορά, αυτή τη δουλειά θα κάνουμε συνέχεια.. εγώ στο λέω για να είμαι ένταξη απέναντί σου όπου πετύχω το Μαράκι θα του βάλω χέρι.

Shades.. δε φτάνει που σου έκανε τη τιμή να σε προτείνει θα τ’ ακούσει κι από πάνω;

Μένιος.. όταν προτείνεις στο Μένιο παιχνιδάκια είναι σαν να παίζεις με τη φωτιά.

Shades.. σιγά ρε μη πάρεις και μαστίγιο τώρα.

Μένιος.. όχι πάρε πέντε λέξεις και γράφε, το βρήκαμε τώρα.. και για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας δεχόμαστε.. κουβέντα να γίνεται δηλαδή, μήπως πρέπει να δώσω και φιλοδώρημα;

Shades.. θα μπορούσες να αρνηθείς ευγενικά.

Μένιος.. έχουμε χορτάσει από ευγενικούς, εγώ έχω διαλέξει άλλο δρόμο τα λέω χύμα και σ’ οποίον αρέσει.

Shades.. μέχρι να τους εκνευρίσεις και να μην πατήσει ξανά κανένας στο μπλογκ σου.

Μένιος.. σ’ οποίον αρέσει.. σ’ όποιον δεν αρέσει τα παπούτσια στο χέρι και δρόμο.

Shades.. τι ψυχή θα παραδώσεις ήθελα να ήξερα.

Μένιος.. καμιά ψυχή και τίποτα άλλο δικό μου δε θα παραδώσω, εκεί που εσείς φτιάχνεται πόρτες εγώ έχω χτίσει τοίχο, σιγά μη κλάψω και γοερά.

Shades.. είναι λόγος αυτός για να αντιδράς μ’ αυτό το τρόπο; Σχεδόν όλοι έπαιξαν αυτό το παιχνίδι.

Μένιος.. μας πήρε λοιπόν το ποτάμι όλους.

Shades.. γιατί δεν το βλέπεις απ’ τη δική σου πλευρά έστω, πάρε τις λέξεις που σου έδωσαν και κάνε αυτό που εσύ ξέρεις καλά να κάνεις.. χώστα.

Μένιος.. τώρα μάλλον πλάκα μας κάνεις, άκου λέξεις και πες μου τώρα που να τις βάλω, χρυσοκόκκινος, ξόρκι, σκοροφαγομένος, ιδεατό, αυτό το ιδεατό εδώ μου έκατσε απ’ την αρχή.
Καλά ρε με ποιον νομίζουνε ότι μιλάνε με τον Αντώνη Σαμαράκη.

κάτι δικό σου...

..είναι το δεύτερο που μου θυμίζει εσένα..

..το πρώτο ήταν ένας καφές στο παντελόνι μου..

..θυμάσαι;

Κρυφά τετράδια...

Υπάρχουν κάποια κρυφά τετράδια που πρέπει να γίνουν γνωστά σε όλη τη blogόσφαιρα.
Σήμερα διαβάζοντας το ποστ της φίλης μου Candys συγκλονίστηκα.
Χωρίς περισσότερα λόγια.

Λάθος εποχή...

Λάθος εποχή ήταν να βρεθούμε
Λάθος εποχή είναι αυτή που ζούμε
Τι να πω εγώ, τι να πεις κι εσύ

Λάθος εποχή τ' όνειρο τελειώνει
λάθος εποχή τι να ξημερώνει

Ποιος μπορεί να πει, ποιος μπορεί να δει

Κι έτσι σ' αγαπώ κι έτσι σε αγγίζω
κι αν σε χάνω εδώ κάπου σε κερδίζω

Λάθος εποχή ξεκινάμε πάλι
Λάθος εποχή πάμε για μιαν άλλη
Φτάνει εγώ κι εσύ να 'μαστε μαζί


Σπανουδάκης Σταμάτης.


ΥΓ.Νο 1).. το παράξενο ταξίδι λέξεων συνεχίζεται και αυτή τη φορά το κολλητάρι μου η Candy μου έκανε τη τιμή να γράψει μια μικρή ιστορία με πέντε λέξεις που της έδωσα.
Ευχαριστώ Candy μου.

ΥΓ.Νο 2).. το παράξενο ταξίδι λέξεων πήρε τη σκυτάλη η φίλη μου Foulianna και πιστεύω ότι το αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο.
Ευχαριστώ Foulianna.

Νενέ Μαριώ...

Ήμουν δεν ήμουν 10 ετών πολύ μικρός αλλά είχα μια τσαχπινιά και μια ζωηράδα που σε όλες τις γιαγιάδες άρεσε θυμάμαι.
Η δική μου γιαγιάκα με λάτρευε κι εγώ βέβαια και μέσα στη αυλή της γιαγιάς που μεγάλωσα ήταν και η Νενέ Μαριώ.
Η Νενέ ήταν ξαδέλφη της προγιαγιάς Αθηνάς, απ’ τη Μελλισώ της Σμύρνης όλες, γνώριζε πάρα πολλά και όλοι την σέβονταν την αγαπούσαν αλλά τότε στα παιδικά μάτια μου έβλεπα και κάτι ακόμα..

αρκετοί που την ήξεραν την φοβόντουσαν.. δεν μπορούσα βέβαια να καταλάβω γιατί και είχα πολλά ερωτηματικά..

εμένα με λάτρευε και για μένα η παρουσία της στην αυλή ήταν ότι καλύτερο, με έπαιζε όλη την ώρα με είχε συνέχεια κοντά της και κανείς δεν τολμούσε να πειράξει το “τζιέρι της το μεγάλο” όπως συχνά έλεγε.

Θυμάμαι ακόμα όταν έκανα καμιά σκανταλιά μεγάλη, ήθελα τη Νενέ κοντά να με υποστηρίξει, αλλά για κάποιο λόγο που ποτέ δεν είχα καταλάβει μέχρι τότε, κανείς δεν μ’ άφηνε να πάω στο σπίτι της..

Η μάνα μου μιλούσε πάντα με τα καλύτερα λόγια για τη Νενέ αλλά δε θα ξεχάσω ότι μου έλεγε και μου ξαναέλεγε ότι στο σπίτι της δεν θα έπρεπε να πάω ποτέ..

Το ίδιο και οι γιαγιάδες μου όταν τις πίεζα και ήθελα τη Νενέ σαν ασπίδα προστασίας και τις απειλούσα θυμάμαι.. ότι θα πάω στη Νενέ έβλεπα το χρώμα στο πρόσωπό τους που άλλαζε..

στα παιδικά μου αυτιά όλο αυτό έκρυβε κάτι το πολύ μυστήριο και όταν ήμουν έξω από το σπίτι της ή στη δική της αυλή ένοιωθα ένα φόβο που πολλές φορές με έκανε να τρέξω μακριά..

ήταν μια σκέψη που ταλαιπωρούσε μόνιμα το μυαλό μου κι έφτιαχνα με τη φαντασία μου εικόνες διαφορές..

άλλοτε μακάβριες και φοβερές..

άλλοτε νόμιζα ότι έκρυβε σπίτι της φαντάσματα..

και άλλοτε περνούσαν απ’ τη παιδική μου σκέψη σενάρια ερωτικά βρώμικα κι αμαρτωλά..

μια μέρα μπήκα στην αυλή της για να της κλέψω κάτι πιπεριές που είχε φυτέψει, δεν ήξερα βέβαια τι θα τις έκανα αλλά ήθελα πολύ να κλέβω φρούτα μικρός, άσχετα αν τα περισσότερα τα έτρωγαν στο τέλος άλλοι..

είδα λοιπόν τη πόρτα της μισάνοιχτη κι επειδή φοβήθηκα να την κλέψω της έβαλα μια φωνή ότι είμαι εγώ, για να ξεφύγω από το φόβο που είχα..

απάντηση καμιά..

συνέχισα να της φωνάζω και πάλι είχα το ίδιο αποτέλεσμα..

τότε καρφώθηκε στο μυαλό μου ότι είχα τη μεγάλη ευκαιρία να μάθω το μυστικό..

άνοιξα τη πόρτα και μπήκα στο σπίτι, άκρα ησυχία βέβαια και η καρδιά μου έτοιμη να σπάσει.. ήμουν ήδη στο σαλόνι και κοίταζα τα πόδια απ’ τη τραπεζαρία, που μου έφεραν τρόμο.. ήταν σκαλιστά πόδια λιονταριού το ίδιο και οι τέσσερις καρέκλες που υπήρχαν στο χώρο..

μύριζα μια έντονη μυρωδιά κλεισούρας και θυμιατού μπερδεμένη βέβαια..

συνέχισα και πήγα με τις μύτες στο δωμάτιο της..

το θέαμα που αντίκρισα με τρόμαξε στη αρχή, δεξιά ένα χτιστό πέτρινο μονό κρεβάτι στρωμένο με μια κουβέρτα λευκή πλεγμένη στο χέρι με βελονάκι και σαν σχέδιο είχε μια παράσταση με δυο τεράστια φίδια που το καθένα από αυτά είχε αμέτρητα κεφάλια..

ακριβώς απέναντι μια μικρή κλασική βιβλιοθήκη γεμάτη με μαύρα βιβλία που δεν ήθελα να πλησιάσω καθόλου..

αριστερά ένα κομοδίνο με μια εικόνα της Παναγίας χωρίς τον Ιησού να κλαίει, και διπλά κεριά.. πολλά κεριά..

τότε άκουσα τη φωνή της Νενές να μιλά με μια άλλη κυρία και να μπαίνει στο σπίτι, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά.. νόμιζα ότι θα έσπαγε κι έτρεξα γρήγορα να κρυφτώ πίσω από ένα μπερντέ σκούρο που είχε και το παράθυρο οδηγούσε στην αυλή της..

γέλια και ακαταλαβίστικες κουβέντες απ’ το άλλο δωμάτιο κι εγώ να τρέμω..

κάποια στιγμή μπήκε στο δωμάτιο και θυμάμαι ότι είχε ανάψει το κεφάλι μου απ’ το φόβο.. πήρε κάτι απ’ το κομοδίνο και βγήκε ξανά..

τα μάτια μου έτρεχαν αλλά προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και ήθελα σήμερα να τελειώνω μια και καλή, να μάθω επιτέλους το μεγάλο μυστικό..

οπλίστηκα με όσο θάρρος μου έμενε και έφτασα στη πόρτα που οδηγούσε πίσω στο σαλόνι..

έβγαλα δειλά το κεφάλι μου και είδα τα πάντα...

Ήταν...

Ήταν πολύ όμορφο για να είναι πραγματικό

Ήταν πολύ σπάνιο για τη συλλογή μου

Ήταν πολύ τρυφερό για να το χαϊδέψω

Ήταν πολύ ψηλά για να το φτάσω

Ήταν

Ένα όνειρο ήταν...

The other side...

Μένιος.. τι μούρη είναι αυτή ρε, έγινε κάτι που σε πείραξε;

Shades.. κάθε μέρα κάτι γίνεται αλλά δεν είναι αυτό, σήμερα έχω τα ψυχοπλακωτικά μου

Μένιος.. πάλι τα ίδια άρχισες αυτή τη κουβέντα την έχουμε ξανακάνει αν θυμάσαι και δεν οδηγεί πουθενά

Shades.. τότε ξεκκόλα είναι κάποια πράγματα που θέλω να τα περνώ έτσι, μ’ αυτή τη μούρη

Μένιος.. θυμάσαι μια συζήτηση σοβαρή που κάναμε πριν 5-6 χρόνια, πριν χωρίσεις και πριν γεννηθεί ο γιος σου; εκεί στο σαλόνι δίπλα στο τζάκι με χαλαρή μουσική.. μας είχε πάρει το πρωί

Shades.. γιατί σε οτιδήποτε κάνω μου λες “θυμάσαι που στο είπα;” όταν ζεις κάνεις και λάθη.. εσύ μόνο να τα βλέπεις ξέρεις δεν είναι το ίδιο

Μένιος.. εγώ τη συζήτηση που σου έκανα τότε, την έκανα για να κουνήσεις το μυαλό σου και να καταλάβεις ότι δεν έπρεπε να συνεχίσεις να είσαι μαζί της, δεν έπρεπε να κάνεις δεύτερο παιδί μαζί της, το μυαλό της δεν ήταν ποτέ στα παιδιά, ποτέ στο σπίτι, νόμιζε ότι όλα γύρω της είναι παιχνίδι.. παίζω, γελάω, κάνω πλάκα και όταν βαρεθώ το πετώ σε μια γωνιά και δε γαμιέται

Shades.. νόμιζα ότι ήταν μια κρίση μέσα στο γάμο και ήθελα να παλέψω να σώσω την οικογένεια που είχα φτιάξει, μη ξεχνάς ότι είχα αισθήματα ακόμα για κείνη τότε

Μένιος.. ωραία όλα αυτά αλλά εγώ δεν σου είπα αυτό τότε.. σου εξήγησα ότι έπρεπε να βάλεις ένα τέλος σε όλο αυτό, σου είπα ότι δεν είναι κατάλληλη και για δεύτερο παιδί.. ούτε στο πρώτο έδινε τη πρέπουσα σημασία

Shades.. έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια για να το καταλάβω αυτό

Μένιος.. εδώ ρε άλλες κοπέλες δουλεύουν κρατούν σπίτι και τα παιδιά τους τα έχουν σαν τα μάτια τους, εκείνη δυο φορές τη βδομάδα δεν το έστελνε σχολείο γιατί δεν μπορούσε να ξυπνήσει, τα θυμάσαι αυτά;

Shades.. θυμάμαι

Μένιος.. θυμάσαι πόσες φορές μάλωσες μαζί της επειδή το σπίτι ήταν μπουρδέλο μόνιμα το παιδί όπου να ‘ναι κι εκείνη έπαιζε μπιρίμπα στο κάτω διαμέρισμα με τη φίλη;

Μένιος.. και χίλια άλλα ακόμα, γάμησε τα αυτά.. να σου πω για το τώρα, επιτρέπεται να έχεις εσύ τη κόρη να ζει μαζί σου και να μην ενδιαφέρεται ούτε ένα τηλέφωνο να πάρει να δει τι κάνει το παιδί και να το θυμάται μόνο όταν θέλει να το στείλει ψιλικατζίδικο να της πάρει κάτι γιατί βαριέται να κουνήσει ή όταν θέλει να βγει βόλτα και δεν έχει που να αφήσει το μικρό; Και βάζει ένα δεκάχρονο κορίτσι να φυλά τον μικρό αδελφό μόνο μέσα στο βράδυ για να πάει βόλτα

Μένιος.. έχει να πατήσει στο σχολείο και στ’ αγγλικά του παιδιού από πέρσι

Μένιος.. ποια κοπέλα που θέλει να λέγεται μάνα θα τα έκανε αυτά; αυτά έβλεπα από τότε και σου φώναζα..

Μένιος.. κοίτα τώρα να κάνεις εσύ ότι καλύτερο μπορείς για τα παιδιά σου και γράφτη στα παπάρια σου, κράτα μια ουδέτερη στάση από μακριά, μην δημιουργείς εντάσεις.. δεν βγάζουν πουθενά οι εντάσεις ούτε μπορείς ν’ αλλαξεις κάτι τώρα.. δεν μπόρεσες να αλλάξεις τίποτα τότε, θ’ αλλάξεις τώρα;

Παράξενο ταξίδι λέξεων...

Καλημέρα και καλό μήνα.
Μετά από μια πρόταση από το Παράξενο ξεκίνησε ένα παιχνίδι λέξεων, της έδωσα πέντε λέξεις κι έγραψε ένα κείμενο με τη δική της βέβαια φαντασία, το ίδιο έκανα κι εγώ.
Αυτές τις μέρες λοιπόν έδωσα πέντε λέξεις και στη φίλη μου την Αταλάντη που προσωπικά πιστεύω ότι γράφει υπέροχα και το αποτέλεσμα μάλλον με δικαίωσε.
Η Αταλάντη βέβαια ξεπέρασε θα έλεγα τον εαυτό της γιατί όπως μου είπε έχει έτοιμη άλλη μια που θα τη δείτε σε λίγες ημέρες χρησιμοποιώντας πάλι τις ίδιες λέξεις.

Θέλω να ευχαριστήσω και τις δυο κυρίες για τη τιμή που μου έκαναν.

ΥΓ. οι λέξεις που έδωσα και στα δυο κορίτσια ήταν οι ίδιες.. το αποτέλεσμα βέβαια πολύ διαφορετικό.. μπορείτε να το δείτε μόνοι σας..