..θυμάσαι... # 3.. επίλογος...

Θυμάσαι...

...σε μια σκοπιά στο Ακρωτήρι στα Χανιά που μου κρατούσες συντροφιά...

...και όταν βγαίναμε εξόδου στη παλιά πόλη πίναμε μαζί πάλι καφέ στη Ταράτσα ή στην Αποσπερίδα.. κι όταν βράδιαζε ποτάκι στο Remetzo με θέα το φάρο ή στο Elmodo με φιλαράκια απ’ την Αμερικάνικη βάση...

...πόσο ξένοιαστα χρόνια...

...και ήσουν εκεί θυμάσαι...


...θυμάμαι όταν έστεκα δίπλα στο κυπαρίσσι.. με πόνο μεγάλο...

...δεν έκλαψα...

...τα μάτια μου μόνο έτρεχαν χωρίς να μπορώ να τα σταματήσω...

...πάει ο γέρος μου.. αυτό ήταν...

...πάλι εκεί ήσουν απέναντι και με κοιτούσες στα μάτια...

...δύσκολες ώρες.. πονούσα...

...θυμάσαι...

...θυμάσαι ποιο τραγούδι μου έλεγες στ’ αυτί όσο περίμενα τη νύφη στην εκκλησιά...

... “το προσκλητήριο μου έπεσε απ’ τα χέρια”...

...και γέλαγες σα μικρό παιδί...

...θυμάσαι...

...θυμάσαι στο τραπέζι του γάμου εσύ με σήκωσες στο πρώτο χορό...

...και δεν έκατσες ούτε στιγμή κάτω.. γύρναγες δεξιά αριστερά και σήκωνες για χορό όλες τις γιαγιάδες απ’ τα τραπέζια.. όλο το βράδυ δεν τους άφησες σε ησυχία...

...και όταν γυρίσαμε σπίτι μαζί ανοίγαμε τα δώρα μέχρι που μας πήρε το πρωί...

...όμορφες στιγμές θυμάσαι...


...θυμάσαι ένα μικρό rockάδικο club στη Καρδίτσα...

...ένα βράδυ με παρέα μετά τη δουλειά.. μια μουσική που μας απογείωσε.. το ένα κομμάτι καλύτερο από τ’ άλλο...

...θυμάσαι στο τέλος που παραγγείλαμε πίτσες και φάγαμε όλοι μαζί παρέα μέχρι που μας βρήκε το πρωί...

...κι έπειτα πήγαμε κατευθείαν για δουλειά...

...θυμάσαι...


...θυμάμαι όταν έβαζα σε δυο πλαστικές σακούλες τα ρούχα μου κι έφευγα απ’ το σπίτι...

...θυμάμαι τα ματάκια της μικρής μου κόρης...

...ήταν σκληρό το ξέρω.. αλλά ο μόνος δρόμος...

...εσύ πάλι εκεί στην εξώπορτα περίμενες να ‘ρθεις μαζί μου...

...μου πήρες θυμάμαι απ’ τα χέρια τη τσάντα με τη νυφική μου κουβέρτα.. πλεγμένη απ’ τα χέρια της μάνας με βελονάκι...

...θυμάσαι...

...θυμάσαι εκείνο το βράδυ...

...με το δερμάτινο σκισμένο.. γεμάτος αίματα στην άσφαλτο...

...είχες τυλίξει το πουκάμισο σου στα πόδια μου και μου κρατούσες το κεφάλι...

...δεν ένοιωθα πόνο.. δεν ένοιωθα τίποτα...

...ένα κενό μόνο...

...και ήσουν εκεί θυμάσαι...


...κι έφυγες τώρα.. νόμιζες ότι δεν σ’ είχα πια ανάγκη...

...κι έφυγες...

...ίσως τώρα να σε είχα περισσότερη ανάγκη από ποτέ...

...δεν το ένοιωσες κι έφυγες...

...έφυγες...


Είναι παραμονή του νέου χρόνου...
...λίγες ώρες μόνο μένουν ακόμα για τον ερχομό του νέου...
...περιμένοντας τον Αι Βασίλη να κατέβει απ’ τη καμινάδα...
...όπως κάθε χρόνο...

...ίσως και να άκουσε την ευχή που έκανα φέτος...

.. στο bar...

...ένοιωθα λίγο άβολα στην αρχή και πριν προλάβω να βγάλω το δερμάτινο μια κοπέλα μέσα απ’ τη μπάρα με πλησίασε…

-καλησπέρα σας τι θα πάρετε;

-καλησπέρα.. μια βότκα με πολύ λίγο λεμόνι και δυο πάγους, σε χαμηλό αν σου είναι εύκολο...

-ευχαρίστως...

...μετά από πολύ λίγο την είδα να έρχεται κρατώντας τη βότκα κι ένα μπολ με διάφορους ξηρούς καρπούς...

-στην υγειά σας...

-στην υγειά σου και σένα...

-Κατερίνα...

-όμορφο όνομα...

-εσένα πως σε λένε...

-έχει σημασία ένα όνομα;

-όχι αλλά να λέμε πως γνωριστήκαμε...

-αν είναι για να λέμε τότε λέγε με πρίγκιπα...

-χάρηκα πολύ πρίγκιπα...

-αφού στην ουσία δεν ξέρεις ποιον γνώρισες πως χάρηκες;

-αυτό δεν λένε οι καλοί τρόποι;

-έτσι για τα προσχήματα λοιπόν...

-θα με κεράσεις ένα ποτό;

-είναι κι αυτό μέσα στους καλούς τρόπους;

-όχι αυτό το κάνεις μόνο αν το θες;

-ή αν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω;

-αν είχες εδώ θα ήσουν;

-ίσως...

...ένα τρίξιμο στη πόρτα μας απέσπασε τελείως τη προσοχή...

...ήταν εκείνη...

...με είδε με την άκρη του ματιού της και αφού είπε σε όλους μια τυπική καλησπέρα κινήθηκε προς το μέρος μου...

...κάτι είπε στ’ αυτί στο κορίτσι που ήταν παρέα μου κι εκείνη αμέσως απομακρύνθηκε...

-δεν σου έχω πει να μην έρχεσαι εδώ;

-και ότι μου λες θα το κάνω...

-εδώ δουλεύω το έχεις καταλάβει αυτό; σήμερα παραμονή πρωτοχρονιάς θα έχουμε κόσμο...

-γι’ αυτό είμαι εδώ ειδικά σήμερα.. για να μη σ’ αφήσω...

-και ποιος νομίζεις ότι είσαι;

-αυτός που περίμενες να έρθει στα όνειρα σου μια ζωή...

-και τι με κάνει να το πιστεύω αυτό;

-τα μάτια μου...

-και πώς μπορώ να είμαι σίγουρη γι’ αυτό;

-δεν μπορείς αν δεν το ρισκάρεις...

-ζητάς πολλά το ξέρεις;

-ζητώ ακριβώς όσα δίνω...

-δηλαδή τι δίνεις;

-τα πάντα...

-ποτέ τα θες;

-τώρα

-τώρα;

-ή τώρα ή ποτέ...

...σηκώθηκα αργά έβαλα το δερμάτινο και προχώρησα προς την έξοδο...

...τα μάτια μας συναντηθήκαν για μια στιγμή...

-θα περιμένω...

...περπάτησα λίγο και στάθηκα εκεί κοιτώντας τη πόρτα...

...την είδα ν’ ανοιγοκλείνει μια δυο φορές μα δεν ήταν εκείνη...

...γύρισα βαρετά και συνέχισα το βήμα μου αργά...

-εει.. πρίγκιπα μου.. μόνο τόσο θα μπορούσες να περιμένεις...

...θυμάσαι...# 2..

Θυμάσαι αργότερα στην εφηβεία...

Θυμάσαι τότε στο Ξυλόκαστρο στις υπέροχες διακοπές εκείνες...

...θυμάσαι που βράδιαζε κι εγώ της ψιθύριζα γλυκόλογα και της κρατούσα το χέρι...

...θυμάσαι τις φωτιές που ανάβαμε τα βράδια.. τις μπύρες στα κουτάκια και τα πρώτα κλεφτά φιλιά στο Πευκιά πίσω απ’ τα δέντρα...

...και ήσουν εκεί και μου ‘φτιαχνες πύργους στην άμμο.. κι έβαζες βότσαλα και κοράλλια που έβρισκες.. και τους στόλιζες...

...στο πρώτο μου φλερτ...

...θυμάσαι...



...θυμάμαι σ’ εκείνο το πάρτυ που σβήσαν τα φώτα.. εσύ ήσουν αυτός που έστριψε το μπουκάλι κι έδειξε Ράνια...

...δεν θυμάμαι τη γεύση εκείνου του φιλιού...

...ένας σκοπός τρυφερός ηχεί ακόμα στ’ αυτιά μου...

...θυμάμαι τα μάτια της όμως...

...δεν έβλεπαν τα δικά μου...

...τη ψυχή μου κοιτούσαν...

...κι έτρεμα...

...ήσουν εκεί και με περίμενες.. έγραψες κι εκείνο το ραβασάκι με τα πιο όμορφα λόγια...

...και κρυφογέλαγες...

...χαιρόσουν κι εσύ μαζί με μένα...

...μόνο εγώ μπορούσα να δω τη μορφή σου.. το γέλιο σου.. κι έγνεψες θυμάμαι σαν τώρα από μακριά να το βάλω στο χέρι της...

...στ’ απαλό της το χέρι...

...θυμάμαι...



...θυμάσαι σ’ εκείνο το καφέ της γωνίας στη γειτονιά...

...κάναμε βόλτες με τα μικρά μηχανάκια...

...μέσα έξω συνέχεια ήμασταν.. κι εκεί στο πατάρι θυμάσαι τη μικρή ομορφούλα με τα λακκάκια στα μάγουλα και τα μακριά μαύρα μαλλιά...

...θυμάσαι τον αδελφό της που μ’ έψαχνε.. κι εσύ που τον είδες.. μου πες να φύγω...

...εγώ όμως έμεινα...

...και μου ‘βαλες λόγια στο στόμα αλήθειες...

...κι εσύ το διασκέδαζες...

...θυμάσαι...

...και σε κοιτούσα και ήξερα πως θα ‘μασται πάντα μαζί...

...ναι είχε δύσκολο δρόμο μπροστά.. και τον έβλεπες...

...και δεν έλεγες ποτέ τίποτα...

...και συνέχιζες...

...και συνέχιζες...

Χρόνια πολλά Κωνσταντίνε...

Το σημερινό μου ποστ θα είναι λίγο διαφορετικό...

...θέλω να κάνω μια αναφορά σ’ ένα νέο παιδί που με μια προσπάθεια που κάνει...

...είναι άξια λόγου στο blogoχώρο.

Εγώ βέβαια γνώρισα τη δουλειά του.. και την ύπαρξη του.. μέσω του blog της Attalantis...

Ένα νέο παιδί με αρκετό ταλέντο θα έλεγα ο Κωνσταντίνος γιορτάζοντας ένα χρόνο για το blog του... έφτιαξε ένα νέο το “the series” με μια καταπληκτική ιδέα...

...τριγυρνά στα blog μας και ότι του αρέσει το κάνει ταινιάκι μικρού μήκους...

...το αποτέλεσμα κατά την άποψη μου άψογο.. κρύβει πίσω του πολύ κούραση και ατέλειωτες ώρες δουλειάς απ’ όλους τους συντελεστές αυτής της προσπάθειας...

...νέο αίμα... νέα παιδιά... τόπος στα νιάτα λοιπόν.


Μπράβο Κωνσταντίνε συνέχισε...





Το ποστ είναι το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου για τη προσπάθεια σου...

Μύρισε Χριστούγεννα..

Απ’ τα μαγικά χεράκια της μικρής μου κούκλας.





..συνταγές και τέτοια μη ζητάτε.. το μόνο που ξέρω είναι από τη Σμύρνη...
..βοήθησε και λίγο η γιαγιά αλλά μη το κάνουμε θέμα τώρα...

Θυμάσαι...# 1..

Θυμάσαι πως γνωριστήκαμε...

Θυμάσαι που έτρεξες και μπήκες κάτω απ’ τις κουβέρτες...

Θυμάσαι που χαζογέλαγες κι εγώ σε γαργάλαγα και σε πείραζα...

Θυμάμαι πως κρύωνα και φοβόμουν τα βράδια, άκουγα διάφορους θορύβους και ήταν και το σκοτάδι που τα έκανε όλα στο μυαλό μου φοβερά και τρομερά...

...δε θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν τότε...

...μικρός ήμουν...

...πολύ μικρός...

...και όλο τους φώναζα, τους έλεγα πως φοβάμαι το βράδυ...

...σε είδα στο τζάμι που χαμογέλαγες και προσπαθούσες ν’ ανοίξεις τη μπαλκονόπορτα...

...είδα τα μάτια σου, το βλέμμα σου, πόσο καλά ένοιωσα πόσο ηρέμησα...

...χώθηκες τότε για πρώτη φορά στις κουβέρτες και δεν ξαναέφυγες...

... και δεν ξαναέφυγες...

... και δεν ξαναέφυγες...

...σαν τώρα θυμάμαι τη μικρή ιστορία που είπες, εκεί κάτω απ’ τα σκεπάσματα, ψιθυρίζοντας σχεδόν για να μην ακουστούμε...

...την εικόνα την έχω ακόμα στα μάτια μου, εκεί στη μεγάλη αυλή που δεξιά είχε μια ξερή κληματαριά δίπλα ακριβώς απ’ το πηγάδι...

...στο βάθος μετά τα πυκνά αγριόχορτα μια λεμονιά, που στη βάση της ξεχωρίζανε δέκα μεγάλες ασπρισμένες πέτρες...

...λίγο πιο αριστερά κάτω απ’ τη πέτρινη σκάλα, ένα αυτοσχέδιο παρτέρι πιασμένο με σύρμα κι ένας διάδρομος αμέσως μετά οδηγούσε έξω στην αυλόπορτα, εκείνη την παλιά ξύλινη αυλόπορτα...

...ένα απόγευμα μόνος εσύ κι εκείνος στη μεγάλη αυλή...

...γέλαγες.. τον κυνήγαγες.. τον έσπρωχνες κι εκείνος προσπαθούσε πιο μικρός όπως ήταν να σου ξεφύγει...

...δεν τα κατάφερνε κι έτρεχε όλο και πιο γρήγορα και γέλαγε...

...πήρε ένα ξύλο και σε φοβέρισε μπρος το πηγάδι.. κι εσύ...

...παραπάτησες...

...κι έπεσες...

... κι έπεσες...

...κι άρχισες να φωνάζεις κι απάντηση καμιά...

...βράδιασε και φοβόσουνα και φώναζες...

...κανένας δεν σ’ άκουγε...

... θυμάσαι που κρύωνες και φοβόσουν τα βράδια, άκουγες διάφορους θορύβους και ήταν και το σκοτάδι που τα έκανε όλα στο μυαλό σου φοβερά και τρομερά...

...κι έκλεινες τα μάτια για να μην φοβάσαι...

...κι όταν πια άνοιξες τα μάτια με είδες.. εκεί κάτω απ’ τις κουβέρτες να σου χαμογελώ και να χαίρομαι...

...κι έμεινα μαζί σου για πάντα και δεν ξαναέφυγα...

... και δεν ξαναέφυγα...

... και δεν ξαναέφυγα...

..θα τ’ ακούσεις τώρα…

Μένιος... καλά ρε.. τι είναι όλα αυτά...

Shades... ποια δε σε κατάλαβα έκανα κάτι...

Μένιος... ναι έκανες.. όλα αυτά τις τελευταίες μέρες.. ξέρεις καλά για ποια μιλάω...

Shades... όχι δεν ξερώ τίποτα.. δεν έχω καταλάβει σε τι αναφέρεσαι...

Μένιος... ρε άσε την ευγένεια σε μένα.. δεν περνάει εδώ η ευγένεια και οι καλοί τρόποι.. εγώ σε ξέρω...

Shades... γιατί ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι λες...

Μένιος... κοίτα θα τ’ ακούσεις θέλεις δε θέλεις αλλά μη με εκνευρίζεις με την δήθεν ευγένεια...

Shades... εσύ το λες αυτό.. πάντα δεν ήμουν ευγενικός;

Μένιος... με μένα δεν χρειάζεται ρε.. για πες μου λοιπόν.. όλα αυτά που έκανες στο blogoχώρο τι ήταν;

Shades... ποια ρε Μένιο.. τι έκανα στο blogoχώρο;

Μένιος... ρε σου λέω σε ξέρω.. καλά ρε Καραγκιόζη ανεβάζεις το πρώτο ποστ και τους μαζεύεις στο δάσος...
..ωραίο σενάριο.. κι αρχίζεις να βλέπεις νεράιδες φεγγάρια και τραμπάλες.. ωραία..
...και λέω εγώ.. εντάξει θέλει να δείξει ότι τους αγαπάει.. τραβηγμένο αλλά άστο να δούμε πως θα λειτουργήσει...

Shades... εσύ τα λες αυτά.. αφού με ξέρεις τόσο καλά.. αν δεν πιστεύω κάτι δεν το βγάζω με τίποτα...

Μένιος... κάτσε ρε μη βιάζεσαι.. εδώ μετά στο δεύτερο ποστ μας έφερες το Jambo στο δάσος.. και να τα ποδήλατα να οι ελέφαντες.. ταξίδια.. σπίτια.. ινδιάνοι.. δράκοι.. και τι δεν χάρισες ρε.. ωραίο το παραμύθι...

...τα κατάφερες συγκίνησες τα πλήθη...

...να σε χειροκροτήσουμε...

Shades... ρε Μένιο ξέρεις ότι εκ των πραγμάτων αυτό το καιρό είμαι πολλές ώρες στο σπίτι...
...κάποιοι άνθρωποι απέναντι.. μέσα από ένα υπολογιστή μου κράτησαν λίγη παρέα.. ένοιωσα όμορφα και ήθελα με κάποιο τρόπο να το εκφράσω...

Μένιος... ας έβαζες μια ωραία φωτογραφία κι ας έγραφες “Ευχαριστώ για τη παρέα ρε φιλαράκια”
... όλα αυτά τι ήταν λοιπόν;

Shades... ο κάθε άνθρωπος έχει ένα δικό του τρόπο για να εκφράζει αυτά που νοιώθει.. εμένα έτσι μου βγήκε...

Μένιος... ναι το κατάλαβα.. και αφού έχουμε δει και πολλές ταινίες βάζουμε και λίγο μελό στο τέλος να το κάνουμε ενδιαφέρον.. να συγκινήσουμε...
...για πες μου και κάτι άλλο.. εσύ μπορεί να μην ήθελες δώρο.. εμένα με ρώτησες όμως...

Shades... το ήξερα ότι εκεί θα το πήγαινες.. γιατί δεν λες απ’ την αρχή ότι σε χάλασε που σ’ άφησα χωρίς ουσιαστικό δώρο...

Μένιος... όλους αυτούς χτες τους γνώρισες και τους έδωσες τον ουρανό με τ’ άστρα.. εγώ που σ’ έχω φάει στη μάπα μια ζωή.. εγώ τίποτα...

Shades... έλα δω καλέ μου φίλε.. έχω φιλί για σένα...

Μένιος... τι να το κάνω ρε το φιλί τρώγεται.. αηδίες...

Ψηλά ν’ ανεβώ....

Αυτό το τραγούδι έχει κάτι από μένα..

.. τελείως άγνωστο αλλά πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου ηχογραφήθηκε σ’ ένα αυτοσχέδιο στούντιο με καλούς φίλους..

Βέβαια έχει περάσει αρκετός χρόνος.. και έχω κάνει μεγάλες παρεμβάσεις μέχρι εδώ..

Αυτό όμως που έχει μεγάλη σημασία για μένα .. είναι πως νοιώθω το ίδιο και σήμερα...

Ευχαριστώ τον καλλιτέχνη και φίλο μου Γαλάτιο που το τραγούδησε τότε για μένα...

...ψηλά ν’ ανεβώ...

...και να μείνω εκεί που γουστάρω...


..για σένα..

..μια βόλτα στ’ όνειρο... έφτασαν τα δώρα...

Η Marilia έβγαλε τις πατάτες απ’ τη φωτιά.. αυτές που είχε βάλει εκεί πριν ώρα τυλιγμένες προσεγμένα με αλουμινόχαρτο, τώρα ξεκίνησε να τις μοιράζει βάζοντας αλάτι πάνω.. ίσως είναι η καλύτερη ανταμοιβή για τη χαμαλοδουλειά που έκανε πριν με τα ξύλα..

Η Alkyoni τώρα έχει στολίσει με ανεμώνες τα μαλλιά της και σε μια γωνιά κρατά ένα πλαστικό ποτήρι με καλό κόκκινο κρασί.. αυτό που έφερε το Ghost..

Το μικρό Fibi έχει στο χέρι ένα κλαδί και στην άκρη του ένα λουκάνικο που μόλις έβγαλε απ’ τη φωτιά.. το κοιτά όμως και συνεχίζει να κάνει όμορφες φούσκες με τη φραουλότσιχλα της..

Τ’ άλλα παιδιά παίζουν σε rock ρυθμούς υπέροχες μπαλάντες και τώρα στο τραγούδι παίρνουν μέρος το Χάδη ο μικρός φοιτητής Kretinon και η Mirca με τη βελούδινη απαλή φωνή..

Τα πρόσωπα όλων είναι κόκκινα απ’ τη φωτιά και απ’ τη ζεστασιά που νοιώθουν στη ψυχή τους..

..έχει αρχίσει να ξημερώνει..

Ο ένας μετά τον άλλον αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι κάποιος λείπει απ’ την παρέα.. ο καλός ποιητής μας δεν είναι εδώ ο Ασκαρδαμυκτί..

..την ίδια στιγμή τον βλέπουμε να ξεπροβάλει και μαζί του να κρατά ένα τεράστιο σάκο..

..είναι τα δώρα που έστειλε ο Άι Βασίλης αλλά δεν είχε το χρόνο να τα φέρει ο ίδιος και διάλεξε τον καλύτερο εκπρόσωπο.. τον πιο ευαίσθητο..

..ακολουθεί μεγάλη λαχτάρα απ’ όλους για τα δώρα και τεράστια χαμόγελα έχουν σχηματιστεί στα πρόσωπα μας..

..αυτά τα δώρα δεν είναι όλα από υλικό φτιαγμένα αλλά τα περισσότερα είναι δώρα ψυχής..

Ο καλός Ασκαρδαμυκτί βγάζει το πρώτο απ’ το σάκο που είναι ένα μακρύ και λεπτό πακέτο με κόκκινες και κίτρινες κορδέλες.. πάνω έχει ένα όνομα..

Candy.. η μικρή μας τρέχει κοντά και το παίρνει.. το ανοίγει και μια υπέροχη κορνίζα προβάλει με χρυσή μπορντούρα κεντημένη με κλωστή από μετάξι στο χέρι.. είναι η κορνίζα για το πτυχίο της..

Το δεύτερο που βγάζει δεν φαίνεται.. το δίνει στη Λούκι που και η ίδια απορεί, είναι κάτι που δεν το βλέπει.. της εξηγεί ότι είναι μια κάμερα αόρατη που κανείς δεν μπορεί να τη δει, και μ’ αυτή μπορεί να πάρει όσα πλάνα θέλει από την πλατεία Επανάστασης στην όμορφη Κούβα..

Το επόμενο είναι ένα μεγαλούτσικο πακέτο που γράφει Kretinon.. είναι μια συλλογή απ’ όλη τη μουσική δουλειά του Frank από τους Panx Romana, και έχει την υπογραφή του ιδίου του καλλιτέχνη με αφιέρωση.. «στο μικρό φοιτητή μας με αγάπη» Frank..

Βγάζει ακόμα ένα με λευκές κορδέλες το δίνει στην Alkyoni.. είναι ένα πανέμορφο μπλε moleskine με το αρχικό της σε ασημένιο χρώμα και στην άκρη ένα γκρι κορδόνι πλεγμένο.. δένει όμορφα σ’ ένα τέλειο σύνολο..

Σειρά έχει τώρα το δώρο για την Ηλιαχτίδα δυο πανέμορφα δερμάτινα βραχιόλια με δυο αρχικά σκαλισμένα πάνω τους.. τα αρχικά του Ρωμαίου της και το δικό της.. το δώρο εκείνη το έχει πάρει πριν χρόνια και ίσως να είναι και το καλύτερο.. άλλωστε όλοι θα ήθελαν ένα Ρωμαίο στο πλευρό τους..

Το επόμενο είναι για την Ασημένια.. και είναι ένα εισιτήριο για διαμονή είκοσι ημερών σ’ ένα όμορφο χειμωνιάτικο καταφύγιο γι’ εκείνη τον καλό της σύζυγο που τόσο της λείπει και το μικρό ζουζουνάκι τους.

Ένα κλειδί τώρα το δίνει στην Ανατολή.. ένα κλειδί ενός μικρού αλλά κουκλίστικου σπιτιού με κεραμίδια και μεγάλη αυλή στο Swansea.. εκεί που της αρέσει τόσο πολύ.. για να μπορεί να κάνει διακοπές όποια χρονική στιγμή θέλει στα επόμενα χρόνια..

Ένας πανέμορφος μπλε ελέφαντας προβάλει τώρα απ’ το σάκο και ο αποδέκτης δεν είναι άλλος βέβαια απ’ την καλή μας την Αταλάντη, που δεν ξέρω κατά πόσο είναι μπλε και κατά πόσο ελέφαντας μόνο τα δικά της μάτια μπορούν να τον δουν ακριβώς.

Μια ξύλινη παλέτα με φωτεινά χρώματα κι ένα πινέλο για την Ανναμαρία.. ένα πινέλο μαγικό που αποτυπώνει μόνο όμορφες σκέψεις στο καμβά.. βλέπω τα μάτια της να δακρύζουν από χαρά κι από συγκίνηση..

Το νερό που κυλά.. αυτό είναι το νέο όνομα της Δεσποσύνης για λίγες μέρες που θα φιλοξενηθεί σε μια μικρή ινδιάνικη σκηνή.. και ένα όμορφο πακέτο με τα κατάλληλα ρούχα.. θα μείνει εκεί μαζί με τους φιλήσυχους κατοίκους να περάσει μερικά όμορφα βράδια δίπλα σε φωτιές που ανάβουν και σε τοπικές τελετές.. με μάγους και όμορφους νέους της φυλής.

Ένα πολύ μικρό κουτάκι βγαίνει τώρα απ’ το σάκο κι ο Ασκαρδαμυκτί το δίνει στο Sigma Taf .. ένα κουτί που έχει μέσα ένα διακόπτη και τίποτα άλλο.. ένα διακόπτη που πατώντας τον ένα εκατομμύριο φτωχά παιδιά θα βρουν φαί, νερό και στέγη κι ένα χαμόγελο θα ζωγραφιστεί αυτόματα στα μικρά τους χείλη.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων αναπηδά απ’ το σάκο και παίρνει απ’ το χέρι το Χνούδι.. θα το γυρίσει σε διάφορα σπίτια φτωχά που δέχονται αυτές τις μέρες δώρα.. για να νιώσει ξανά μέσα από τα χαμόγελα των παιδιών ότι η αγάπη των Χριστουγέννων και η προσφορά υπάρχει ακόμα.. αρκεί να το δούμε με τα μάτια της καρδιάς μας.

Ένα ποδήλατο ροζ πάει αμέσως στο μικρό μας Fibi.. για βόλτες στα πάρκα με απέραντη ανεμελιά μαζί με μικρές της φίλες με κοτσιδάκια.. με γέλια, χαρές και όμορφα παιχνίδια..

Μια πρόσκληση για το δείμο του πολίτη απ’ τους μικρούς μαθητές του για την εκτίμηση που τρέφουν στο πρόσωπο του και μια ανάλογη γιορτή προς τιμήν του.

Ένας καθρέφτης όχι προσώπων αλλά ψυχών πάει στην Παιδίσκη που την δείχνει τόσο απίστευτα όμορφη, τόσο γλυκιά..

Ένα καταπληκτικό λευκό φόρεμα και μια πρόσκληση χορού που τόσο της αρέσει παίρνει το Χάδη.. ένα χορό βγαλμένο από παραμυθένια χρόνια με λαμπερές παρουσίες και υπέροχο βαλς..

Μια μεγάλη παρέα σ’ ένα κουτούκι στην συμπρωτεύουσα με τον Ρασούλη και τον Παπάζογλου περιμένει την Ymeli με καλό ντόπιο κρασί και Σαλονικιώτικους μεζέδες σ’ ένα υπέροχο γλέντι μουσικών ταξιδιών και ζεστής παρέας που μόνο σ’ αυτόν το τόπο μπορεί να υπάρξει..

Μια φωτιά στη παραλία με ολόγιομο φεγγάρι και ένα ζευγάρι ελβιέλα μπλε δίπλα στη Μαύρη Ντάλια.. κι ένα κοντό ποτήρι βότκα με πάγο και λεμόνι για μια υπέροχη νύχτα δίπλα στο κύμα..

Ένα εργόχειρο κεντημένο με χρυσές κλωστές απ’ το δέντρο του ονείρου στους πρόποδες των Ιμαλάϊων ανάμεσα στα σύνορα Νεπάλ και Ινδίας.. αυτό το δέντρο τέλεια αποτυπωμένο στο εργόχειρο είναι το δώρο για την Alexandra..

Ένα ζευγάρι γυαλιά για τον καλό μας Ναυαγό που μέσα από αυτά θα βλέπει το κόσμο όπως πρέπει να είναι.. με μορφωμένους δημοσιογράφους με υπουργούς που θα είναι αντάξιοι για τις καρέκλες που κάθονται.. και με γιατρούς που δεν θα δέχονται φακελάκια και αλλά πολλά που θα τα βλέπει μόνο μέσα από αυτά τα γυαλιά..

Ένα κόκκινο φουστάνι για την Μαρίνα που όταν το φορά θα την μεταμορφώνει σε γυναίκα καριέρας στο χώρο εργασίας, σε Βέφα στη κουζίνα, σε απίστευτη σεξοβόμβα στα νυχτερινά της θέλω, και σε Πολυάννα μητέρα όπως ονειρεύεται..

Ένα δελφίνι απ’ το πέλαγος που έρχεται να πάρει μαζί την όμορφη Γοργόνα για μια βόλτα στα νερά του Αιγαίου που τόσο πολύ αγαπάει..

Μια σχολική τάξη περιμένει τη Marilia αλλά όχι σαν κι αυτές που έχει συνηθίσει έως τώρα.. αυτή θα είναι τεράστια να χωρά όλα τα παιδιά του κόσμου.. για να προσφέρει απλόχερα την αγάπη και την μεταδοτικότητα της.. όπως τόσο πολύ εκείνη ξέρει..

Ένα βάζο με γλυκό του κουταλιού απ’ τα χέρια της μαμάς.. το δώρο για τη Mirca.. ένα βάζο που δεν θα τελειώνει ποτέ.. πάντα μέσα θα κρύβει αυτές τις όμορφες στιγμές που το συντροφεύουν..

Ένα πανέμορφο βιβλίο, υπενδεδυμένο από δέρμα και από φύλλα δέντρων στο εξώφυλλο του το δώρο για την Amo.. κι ένα χαρούμενο παραμύθι πως θα φτιάξουμε δίκαιο το κόσμο.. που όσο το διαβάζει εικόνες από μια ευτυχισμένη κοινωνία περνούν από μπροστά της και την κάνουν χαρούμενη..

Το δανεικό ποδήλατο και το πατίνι απ’ τα παιδικά χρόνια στη Γερμανία και όλοι η παρέα της εποχής εκείνης, είναι το δώρο που βγάζει απ’ το σάκο ο κουρασμένος Ασκαρδαμυκτί για το φεγγάρι αγκαλιά.. να τα παίξει και να τα χαρεί με την ψυχή της και τ’ όμορφο ψεύτικο ραδιοφωνάκι της φίλης της που έπαιζε όμως.. κι αυτό στα δώρα..

Ένας τεράστιος αρκούδος γκρι με την πιο όμορφη αγκαλιά για το Ghost.. για να κάνει τα γιορτινά του βράδια πιο ζεστά και για πάντα..

Ένα μικρό κίτρινο σακούλι μ’ ένα φιόγκο είναι το δώρο για την Soulmates.. ένα μικρό τσιπ που εγγυάται ένα τέλειο format από τις σκέψεις του παρελθόντος και ένα όμορφο μέλλον ανοίγεται μπροστά μόνο με χαρές, γέλια, έρωτες.. όπως εκείνη φαντάζεται στα όνειρα της..

Ένα ζευγάρι ολοκαίνουρια φτερά για το Φοίνικα.. που δεν θα καίγονται.. θα μπορούν να πετούν όπου εκείνος επιλέγει όπου εκείνος είναι ευτυχισμένος..

Για το Γυφτάκι ένα τσαντίρι άλλο.. πολύ πιο μεγάλο για να χωρούν όλοι όσοι αγαπά και μέσα να είναι σαν παλάτι όχι από χλύδα αλλά με πράγματα χρήσιμα όπως αυτά που καταγράφει συνήθως..

Βγάζει ακόμα μια μικρή μπιζουτιέρα από πορσελάνη, που μέσα κρύβει μικρά δώρα απ’ όλους εκείνους τους φίλους και τις φίλες που πέρασαν, τους «ξεχασμένους φίλους» όπως η ίδια λέει.. αυτός ο μικρός θησαυρός στη Little A να τους θυμάται πάντα..

Ένα θαυμάσιο μακρύ φόρεμα για την All my life.. και βέβαια λιλά ακριβώς όπως το έχει φανταστεί..

Κι ένα ζευγάρι μάτια για την Alicia όχι μάτια με όμορφα χρώματα αλλά τα μάτια του πατέρα να δει το κόσμο με τα δικά του μάτια για να γίνει όπως φαντάζεται ακόμα καλύτερος άνθρωπος..

Μια πολύ όμορφη ξύλινη θήκη για το Ντέφι με μαγικό άνοιγμα.. να ανοίγει και να παίζει όχι με τους σκοπούς που το βαρούν αλλά όπως εκείνο ξέρει..

Μέσα απ’ το σάκο αρχίζει να βγαίνει μια παρέα μεγάλη.. μια παρέα απ’ τα παλιά, για την Sevarose.. είναι όλη εκείνη η παρέα που είχε τόσα χρόνια επικοινωνία.. μέσα από γράμματα και πανέμορφες χειροποίητες κάρτες.. είναι δω τώρα για ‘κείνη, για να ζήσουν ευχάριστες στιγμές από κοντά..

Κι ένα σακούλι με σπόρια.. για την Tradescadia όχι όμως από αυτά που ξέρει καλά να καλλιεργεί.. αλλά απ’ αυτά που φυτεύουν στις καρδιές τη καλοσύνη.. και να ‘ναι το πείσμα και η τέχνη σου μεγάλη κι εδώ..

Και ο σάκος έχει ακόμα ένα ξυπνητήρι ασημένιο μεγάλο για την Αργυρένια.. ένα ξυπνητήρι όμως που δεν μοιάζει με κανένα.. κάθε πρωί που σε ξυπνά είσαι σε νέα χώρα με νέους φίλους με νέα δουλειά βλέπεις άλλες εικόνες που δεν ξανάδες ποτέ και δεν μοιάζει καθόλου μ’ εκείνο το παλιό ξυπνητήρι της Μορμότας..

Ο σάκος άδειασε φίλε μου και μείναμε τρεις μας..

Εγώ, εσύ κι ο Μένιος..

Για σένα φίλε μου Ασκαρδαμυκτί δεν έχει δώρο.. το δώρο σου είναι η χαρά που έδωσες σε όλους εμάς.. και τα έφερες απ’ την άκρη του κόσμου για να κάνεις την ψυχή μας λίγο καλύτερη..

Το δώρο του Μένιου νομίζω ότι ήδη το βλέπεις.. έχουν πάει όλοι τριγύρω του, τον αγκαλιάζουν τον χαϊδεύουν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουν..

..κοίτα τα μάτια του πως λάμπουν..

Το δικό μου ίσως είναι και το πιο μεγάλο.. αυτή η παρέα που μου κρατήσατε σε δύσκολες κι ευχάριστες ώρες το λίγο καιρό που σας ξερώ..


..αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους blogoφίλους μου...

..μια βόλτα στ’ όνειρο...

Έχει ξημερώσει..

..και λέω σήμερα να πάω μια βόλτα στο δάσος..

..να πάρω βαθιές ανάσες να παίξω με τη φύση..

Περπατώ τώρα ανάμεσα στα πεύκα η μυρωδιά απ’ το ρετσίνι έντονη μπαίνει στα ρουθούνια μου.. αρχίζω να αισθάνομαι παρουσίες..


Γυρνώ το βλέμμα και βλέπω από μακριά να έρχονται δυό μικρά κορίτσια κι ένα αγόρι, ακόμα δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια είναι αλλά μου φαίνονται γνωστά.

..το ένα είναι πολύ μελαχρινό το αγόρι.. το άλλο κοντό στρογγυλό και θορυβώδες και το τρίτο ξανθό με έξυπνα μάτια..

..ναι τώρα τα αναγνωρίζω το Γυφτάκι είναι κρατά στο χέρι του το Ντέφι και λίγο πιο πίσω το Λούκι ακολουθεί γελαστό.


Πιο πίσω βλέπω ανεβασμένη μια όμορφη ξανθιά κυρία να στολίζει ένα πεύκο, έχει απίθανο γούστο..

..δεν μπορεί να είναι άλλη το κατάλαβα αμέσως η Annamaria είναι..

..τη βλέπω πολύ χαρούμενη έχει τελειώσει το στόλισμα και τώρα ζωγραφίζει το κορμό απ’ το πεύκο.. αχ πόσο όμορφο το έχει κάνει..


Δίπλα πάνω σ’ ένα μεταξωτό στρωσίδι με αραδιασμένα βιβλία τριγύρω της.. μια κοπέλα με τα μαλλιά της πιασμένα πίσω και με γυαλιά με όμορφο ασημένιο σκελετό..

..δεν είναι άλλη βέβαια η Attalanti είναι και συνεχίζει να διαβάζει και να κρατά σημειώσεις.. το πρόσωπο της λάμπει από χαρά..


Ένα άλογο στ’ αριστερά καλπάζει μ’ ένα νέο με μακριά καστανά μαλλιά και καταπράσινα μάτια.. έχει στη πλάτη του κρεμασμένη μια κιθάρα..

..πηγαίνει ακριβώς αντίθετα από εμάς του αρέσει η μοναξιά..

..δυο αρχικά ξεχωρίζω στο πρόσωπο του Sigma taf..


Ένας μικρός φοιτητής γυρνά από δω κι από κει κάνοντας μικρά διαλλείματα απ’ τα διαβάσματα του..

..φοράει γυαλιά με κοκάλινο σκελετό κι έχει τα μαλλιά του όρθια..

..είναι από καλή οικογένεια αυτός Kretinon με τ’ όνομα..


Κι ένα μικρό κι ευαίσθητο κορίτσι πίσω μου..

..έρχεται και μ’ ένα Χάδη στη πλάτη με αναγνωρίζει..

..είναι πολύ γλυκό και οικείο αυτό το Χάδη το νοιώθω συνεχώς δίπλα μου.


Μια μικροκαμωμένη μελαχρινή σγουρομάλλα με ένα απίστευτα γλυκό χαμόγελο..

..έχει στη διαπασών τη μουσική να παίζει πανέμορφες μπαλάντες..

..το Χνούδι είναι αυτό θα το αναγνώριζα από μίλια..


Και μια μικρούλα κατεβαίνει απ’ το μονοπάτι με τα μαλλιά ξανθά και φουντωτά..

..κρατά και δυο αγόρια μαζί της τον Τέρρυ και τον Άντονυ..

..η Candy είναι βέβαια μες στη τρελή χαρά..

..μάλλον θα πέρασε γιατρίνα κι έρχεται να το διασκεδάσει στο δάσος..


Κι ένα ασκημούτσικο με λερωμένο το πρόσωπο αλλά τόσο χαριτωμένο πλασματάκι..

..έχει παραμείνει Παιδίσκη ακόμα και αιώνια ερωτευμένη..


Ένα μικρό τρελούτσικο με κοτσίδια πηδάει σχοινάκι και χαχανίζει χαρούμενα..

..τους πειράζει όλους και τους κρύβεται..

..σκορπάει απλόχερα τη χαρά αυτό το Fibi..


Και πιο πέρα στα δεξιά κάτω απ’ τον ίσκιο του μεγάλου πεύκου μια κοπέλα σαν οπτασία με το μαύρο φόρεμα και τ’ ασημένια σανδάλια..

..ίσια πολύ μακριά μαλλιά και με φωτεινά και εκφραστικά μάτια η Alicia είναι..


Γέλια ακούγονται ακριβώς από κάτω δίπλα στο ποτάμι και δυο κυρίες το ‘χουν ρίξει στο τάβλι..

..τις αναγνωρίζω κι αυτές η Sevarose είναι και η Tradescadia ..

..με τη πρώτη κυρία να κερδίζει στις πόρτες και να πειράζει τη δεύτερη που είναι έτοιμη να της πιάσει τη μαμά στο πλακωτό. χαχα…


Να τη ήρθε κι αυτή με το ασημένιο της συνολάκι..

..κρατάει κι ένα μικρό ζουζούνι μαζί της..

..αχ τι όμορφα μάτια είναι αυτά βρε Asimenia..


Alkyoni και Anatoli μαζεύουν μαργαρίτες..

..έχουν φτιάξει ήδη ένα πανέμορφο μπουκέτο, φορούν κι οι δυο φόρμες με τιράντες κι η Alkyoni έχει ένα μπερέ καφέ στο κεφάλι..


Κι εσύ με το κοντό φουστανάκι και το φουλάρι στο λαιμό, με στολισμένο το χέρι με δερμάτινα ινδιάνικα βραχιόλια είσαι σίγουρα η Desposini..

..βλέπω στα μάτια σου μια μελαγχολία..

..έλα στη μεγάλη παρέα.. θα σε κάνουμε να χαρείς..


Κι ενώ έχει αρχίσει να βραδιάζει βλέπω απ’ τη λίμνη έναν άντρα να κρατάει ένα μπουκάλι στα χέρια και να φορά μόνο ένα κομμάτι από δέρμα στη μέση του..

..αξύριστος και ατημέλητος πολύ.. με αρκετή ταλαιπωρία χαραγμένη στο πρόσωπο..

..ο Ναυαγός είναι αυτός ποιος ξέρει πόσα χρόνια έμεινε στο νησί..


Κρύβεται πίσω απ’ τα δέντρα κι αντί να προκαλεί το φόβο μάλλον εμάς φοβάται αυτό το μικρό Ghost..

..έλα κι εσύ μικρό φαντασματάκι ο περίπατος αυτός είναι πολύ όμορφος με τέτοια καλή παρέα..


Κοιτάζω ψηλά και βλέπω το φεγγάρι αγκαλιασμένο με τη πιο όμορφη νεράιδα, να φορά αυτό το κατάλευκο φόρεμα και να κρατά στο δεξί της χέρι το ραβδί που αλλάζει όλες τις κακιές σκέψεις και διώχνει τη λύπη και το πόνο..

..κατέβα νεράιδα μου.. έλα στη παρέα κι εσύ..


Καλοντυμένος και με κόκκινο πουλόβερ ο Φοίνικας απόψε με την ευαισθησία του έκανε τη σελήνη να κλάψει..

..δεν είναι ώρα τώρα για κλάματα.. εδώ έχουμε γλέντι, χαρές τραγούδια..

..αμέσως το πρόσωπο του μαλάκωσε κι ένα χαμόγελο έσκασε δειλά στο πρόσωπο του..


Ηλιαχτίδα και Μαύρη Ντάλια κάνουν τραμπάλα και γελούν..

..λαμπερή η Ηλιαχτίδα μ’ ένα κίτρινο φόρεμα με λουλούδια και το Ρωμαίο της πάντα απέναντι να την κοίτα..


Μια μεγάλη παρέα διακρίνω στο μισοσκόταδο, ένας κύριος με κουστούμι σκούρο και γραβάτα γκρι με γραμμές μιλάει τόσο όμορφα..

..και αρκετά κορίτσια τον ακούν με προσοχή..

..έχουν ανοίξει διάλογο κι αυτά που λένε όλα ενδιαφέροντα με προβληματισμό για το μέλλον.

..ο δείμος του πολίτη είναι και τα κορίτσια η Amo, η Litlle A, η Alexandra, η Ymeli, η All my life και η Argyrenia.


Oti agapaw, Elemental, Mirca, Marilia, και Marina φέρνουν τα ξύλα για τη μεγάλη φωτιά που θ’ ανάψουμε σε λίγο..

Η μικρή κοντοκουρεμένη Soylmates με τ’ όμορφο γιλέκο και σκούφο μπλε ψάχνει με το φακό ανάμεσα στα δέντρα..

..η ευτυχία καλή μου είναι εδώ μαζί μας απόψε μην ψάχνεις εκεί..

Έχουμε μαζευτεί όλοι τώρα τριγύρω απ’ τη φωτιά να ζεσταθούμε..

..ο Sigma Taf άρχισε να παίζει ένα ρυθμό rock και το Χνούδι με τη βραχνή μελωδική φωνή του μας ταξιδεύει στ’ όνειρο.

Κοιτάζω πίσω και βλέπω τη σκιά μου στο σκοτάδι..

..είναι κι αυτή χαρούμενη σήμερα..

..κι ο Μένιος απέναντι μου με κοιτά και γελά..

..μόνο εγώ τον βλέπω..

..μόνο εγώ τον νοιώθω..

..ποσό χαρούμενος είναι κι αυτός.

Μάλλον με πήρανε τα χρόνια...

Κάποιες φορές κάθομαι και σκέφτομαι.. φιλοσοφώ πράγματα και δεν μου κάθονται.

Λέω μέσα μου.. δεν μπορεί να είσαι τρελός, κι όμως τα πράγματα αλλάζουν με ταχύτατα φωτός.

Έχει χαθεί η επικοινωνία;

..έχει χαθεί η μαγεία του φλετρ;

Καλά πότε μεγάλωσες τόσο πολύ που όλα αυτά σου φαίνονται κάπως, λέω μέσα μου.

Θυμάμαι για να φλερτάρεις έπρεπε να κοιτάς τη κοπέλα στα μάτια..

..να της πιάσεις λίγο τρυφερά το χέρι.. να νοιώσεις την ανάσα της το άρωμα της..

..υπήρχε σ’ αυτό κάτι μαγικό κάτι αφροδισιακό θα έλεγα για μας τους άντρες..

..αυτή η γλυκιά προσμονή..

Μπαίνοντας σε κάποιο φόρουμ τυχαία συναντώ το εξής..

Σαράντα πενήντα γυναίκες οι πιο πολλές νιόπαντρες σ’ ενδιαφέρουσα να μιλούν για ανησυχίες της εγκυμοσύνης, του τοκετού κλπ.

Πολύ ενδιαφέρον θέμα, ειδικά όταν περιμένεις παιδί..

Έχουν φτιάξει λοιπόν μια ενότητα πως φτάσανε ως εκεί..

..δηλαδή πως γνωρίστηκαν με τους συζύγους, πως έφτασαν στο γάμο, και μέχρι τη στιγμή που ήταν η καθεμία..

Από περιέργεια λοιπόν αρχίζω να διαβάζω και πιάνω τον εαυτό μου να σοκάρετε..

Απ’ τις δέκα διηγήσεις προσωπικών ιστοριών οι τρεις είχαν γνωριστεί μέσω ιντερνετ, με τσατ από φόρουμ κλπ.

Ηλεκτρονικός γάμος..

Ειδικά μια μιλούσε καιρό με κάποιον από ανατολική χώρα πήγε αργότερα στη χώρα του τον έφερε στην Ελλάδα και παντρεύτηκαν.

Και σκέφτομαι..

Μήπως βλέπω όνειρο;

Τόσο πολύ μεγάλωσα;

Θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο με νέες αντιλήψεις και ανοιχτό στα πάντα, ακόμα και σ’ αυτό, κάτω από προϋποθέσεις βέβαια.

Που είναι όμως αυτή η μαγεία;

Κάνεις λοιπόν φλερτ στο πληκτρολόγιο;

Πως μπορείς να ξέρεις και να νοιώσεις όμορφα συναισθήματα για κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ;

Μάλλον με πήρανε τα χρόνια..

..μια έκπληξη απ’ το Μένιο...

Σσσσσσσσσσσσσοοοοοοοοοοουτ…

Μην κάνετε φασαρία όσο πιο αθόρυβα μπορούμε ...

Όλοι μαζί...

Αν μας πάρει είδηση τι έκπληξη θα είναι...

Τα έχω ετοιμάσει όλα...

Τα φώτα να κλείσουμε...

....9


.....8


......7


.......6


........5


.........4


..........3


...........2


.............1

ΝΙΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ! ! ! !



..μια έκπληξη απ’ το Μένιο.

ένα παράθυρο στ’ όνειρο...

Άνοιξα το παράθυρο..

..ένα ψυχρό αεράκι με χτύπησε στο πρόσωπο..

..ανατρίχιασα..

..το δωμάτιο γέμισε από φρέσκο αέρα..

..αρκετά χαλαρός και ψύχραιμος κάνοντας απολογισμό είδα πίσω μου τα δύσκολα μονοπάτια που περπάτησα, αυτό με χάλασε.. αλλά όχι τώρα που μπορώ να σκεφτώ από απόσταση.

Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ κι άναψα τσιγάρο..
..κοίταζα απ’ το παράθυρο αλλά δεν έβλεπα.. το μυαλό μου έτρεχε όπως συνήθως.

Μετά από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο..

..αυτό ήταν..

..μόλις είδα στην αναγνώριση το νούμερο σου ένα χαμόγελο γλυκό μου γέμισε το πρόσωπο, όλα τ’ άφηνα πίσω τα προσπερνούσα..

Τώρα κατάλαβα..

..αυτό το παράθυρο στη γαλήνη ήσουν εσύ..

..συγνώμη από μένα για μένα..

Πόσο δύσκολο είναι πολλές φορές να κανείς αυτοκριτική..

..πόσο πονάει..

..πόσο εγωιστικό είναι να ζεις χρόνια εκεί που δεν είσαι..

..δέκα χρόνια..

..και ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις θολά..

..ότι δεν είδες ποτέ..

..δεν σε δένει τίποτα..

..ότι δεν σ’ έδεσε ποτέ τίποτα..

..δεν είσαι μέσα πια είσαι απέναντι..

..και καθαρίζει ο ουρανός και τα βλέπεις όλα άλλα..

..λες και δεν ήσουν εσύ ποτέ εκεί..



..γράφω και τα μάτια τρέχουν..

..να ξεσπάσω θέλω..

..να τα βγάλω..

..να χαλαρώσω..

..συγνώμη..

..οι άντρες δεν κλαίνε..

..συγνώμη από μένα για μένα..

Αφιερώνω το μήνα αυτό...

Νέος μήνας γιορτινός έρχεται..

Όλοι θα πάρουμε λίγο πολύ τα δώρα μας θα ψωνίσουμε για τους δικούς μας ανθρώπους, τους συγγενείς τους φίλους τα βαφτηστίρια..

Θέλω όμως αυτό το ποστ να το αφιερώσω κάπου αλλού..

..κάπου που το ‘χω μέσα μου και θέλω να το βγάλω..


Αφιερώνω το μήνα αυτό...

..στα παιδιά που πουλάν χαρτομάντιλα στους δρόμους και πλένουν τζάμια..

..σ’ όλους τους άστεγους της πόλης.. που κοιμούνται τα βράδια όπου βρουν..

..σ’ όλους εκείνους που είναι σε αναπηρικά καροτσάκια και δεν μπορούν να περάσουν σε κανένα πεζοδρόμιο της πόλης (θέλουμε και Ευρώπη οι ξεφτίλες)..

..σ’ όλους αυτούς τους λαθρομετανάστες που μπήκαν στη χώρα χωρίς χαρτιά, και δεν έχουν πειράξει ποτέ ούτε μύγα, και τους ταλαιπωρούν από κρατητήρια σε αστυνομίες χωρίς να υπάρχει καμιά υποδομή γι’ αυτούς..

..σε όλες τις ανύπαντρες μητέρες που από λάθος ή κακιά στιγμή βρέθηκαν σ’ αυτή τη θέση και καθημερινά δίνουν τον αγώνα τους για επιβίωση..

..σ’ όλα τα παιδιά εκείνα που χαράμισαν τα νιάτα τους στα βιβλία με πτυχία ξένες γλώσσες κλπ. και παραμένουν άνεργοι..

..σ’ όλους τους απολυμένους απ’ τη φάμπρικα που μετά από δουλειά και προσφορά χρόνων τους πέταξαν στο δρόμο για να μετακομίσουν τις εργοστασιάρες τους σε τόπους με φτηνά μεροκάματα..

..και τέλος στα παιδιά που ‘μείναν χωρίς γονείς από το Λίβανο, που δεν έχουν φαί και στέγη.. γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι είναι τρομοκράτες.


Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες ρέεεεεει...

σκάσε και κολύμπα...

Shades.. καλά ρε Μένιο με εντυπωσιάζεις δεν λες τίποτα τώρα;

Μένιος.. πες ότι έχεις να πεις και θα μιλήσω εγώ όταν πρέπει..

Shades.. εσύ δεν ήσουν που έμπαινες μπροστά πάντα;

..όταν έβλεπες τα δύσκολα δεν έπαιρνες τη κατάσταση στα χέρια σου και βοήθαγες;

..δεν έμπαινες σε τράπεζες και έσφαζες με την ευγένεια σου και την επιμονή σου;

Μένιος.. ναι αλλά εδώ είναι άλλο..

Shades.. τι άλλο ρε.. απλά βλέπεις ότι εδώ δεν έχεις τύχη και κανείς το πτηνό το τρίλυρο αυτό κανείς..

Μένιος.. ναι αυτό θα κάνω αλλά επειδή πρέπει..

Shades.. σκατά πρέπει.. έχεις πρέπει εσύ, ποτέ απόκτησες τέτοιες λέξεις, εσένα αν σε πνίγει το δίκαιο δε κολλάς πουθενά, τώρα γιατί πρέπει..

Μένιος.. πες κι αλλά να ξεθυμάνεις και θα σου απαντήσω.. γιατί πρέπει..

Shades.. είδες ότι δεν τη βγάζεις καθαρή με το γιατρό και τη κανείς μ’ ελαφρά..

Μένιος.. δηλαδή τι θες να βγούμε στα κανάλια; να γίνουμε ρόμπα σ’ όλη την Ελλάδα; να γυρνάμε από Καμπουράκη σε Αυτιά από Τατιάνα σε Δρούζα και να στη πέφτουν οι μακιγιέρ να σε βάφουν για το κεντρικό των 08.30.. και να σε σκηνοθετούν για να κονομήσουν.. αυτό θες;

Shades.. αν είναι να βγάλω άκρη.. ναι αυτό θέλω.

Μένιος.. τι θες δηλαδή να στήσω το γιατρό την ώρα που τα παίρνει για να βρει ημερομηνία για την επέμβαση; αυτό θες;

..εδώ ρε ταραμά δεν είναι για επίδομα.. είναι για την υγειά σου..

..εδώ ο γιατρός και η κλίκα όλη θα βρει χίλιες δικαιολογίες ότι δεν μπορεί να σε εγχειρίσει ακόμα..

..θα πει ότι κόλλησες μικρόβιο και είναι επικίνδυνο.. θυμάσαι τι σου είπε ο Μήτσος στο απέναντι κρεβάτι στην προηγουμένη επέμβαση που έκανες.. τα ίδια δεν πέρασε κι αυτός;

..έχει στο συρτάρι 300 δικαιολογίες που στέκουνε, έχει τη κλίκα που θα συμφωνήσουν.. είδες ότι κανένας γιατρός δεν σε αναλαμβάνει γιατί αυτός έχει κάνει τις προηγούμενες δυο επεμβάσεις..

..εσύ το μόνο που έχεις είναι δυο παιδιά που περιμένουν από σένα να τα ταΐσεις.

..η μόνη λύση μετά είναι να πας σε ιδιωτικό νοσοκομείο..

..δεν μιλάς τώρα ε;

..θυμάσαι τι σου είπε ο αδελφός σου χτες το βράδυ;

..αν πας στη δουλειά ένα μήνα νωρίτερα.. αυτά δώσε στο γιατρό και κάνε το κοροΐδο.. για ήρωες ψάχνεις;

..αυτά δεν είπε; και είχε δίκαιο.

..τα κεφάλια μέσα λοιπόν για το καλό σου..

..σκάσε και κολύμπα..



Η τελευταία πράξη θα λάβει χώρα εις αύριον..

Η αυλή της γιαγιάς..

Θυμάμαι τις Κυριακές τα πρωινά ήμουν δεν ήμουν ακόμα 6-7 χρονών, που μ’ έπαιρνες απ’ το χέρι και με πήγαινες στη γιαγιά..

..στη γιαγιά τη καλή έτσι την έλεγα, όχι γιατί η άλλη γιαγιά δεν ήταν καλή αλλά εκεί είχα παρέα μ’ έπαιζαν μ’ αγκάλιαζαν ήμουν ο κανακάρης τους..

..θυμάμαι όταν έφτανα πως έκανε η γιαγιά, φωνές αγκαλιές έβγαινε η γειτονιά χαρές γέλια κι εγώ εκεί στο κήπο, εκεί μ’ άρεσε..

..ήταν τρεις οι γιαγιάδες εκεί, η προγιαγιά η Αθηνά η μαμά της γιαγιάς μου, η γιαγιά η Στέλλα μαμά της μητέρας μου, και η Νενέ* Μαριώ..

..αυτή ήταν ξαδέλφη της προγιαγιάς πολύ σοφή όλα τα γνώριζε η Νενέ απ’ τη Σμύρνη όλες..

..η Νενέ Μαριώ μου έλεγε όλο παραμύθια απ’ τη Σμύρνη με είχε συνέχεια στην αγκαλιά της εκεί μεγάλωσα, ήξερε όλα τα γιατρικά τα μαντζούνια, ποσό πολύ μου έκαναν εντύπωση τότε..

..η μεγάλη η Αθηνά με κυνηγούσε σ’ όλο το κήπο να με ταΐσει τη μια φρούτα την άλλη φαγητό εγώ της έφευγα την κορόιδευα της κρυβόμουν, εκείνη δεν το έβαζε κάτω..

..κι αυτός ο κήπος τι όμορφος που ήταν..


..γλάστρες με βασιλικό με ζουμπούλια, διάφορα άλλα, που δεν ήξερα πως τα λένε, μου τα έλεγε η γιαγιά, αλλά αμέσως τα ξεχνούσα και ξαναρώταγα..

..εκείνο το παρτέρι στο βάθος με μια πρόχειρη περίφραξη για να μην τσιμπιέμαι απ’ τα αγκάθια των τριανταφυλλιών, και γαρδένιες εκεί δίπλα σε ντενεκέδες από το λάδι, και σε βαρέλια κομμένα..

..έκοβα θυμάμαι τα σκυλάκια έτσι τα έλεγαν που το άνθος αν το έπιανες από συγκεκριμένη πλευρά ανοιγόκλεινε το στόμα του σαν σκυλάκι, και με κυνήγαγε η γιαγιά που να με πιάσει όμως..

..κι εκείνα τα βράδια να μοσχοβολούν τα νυχτολούλουδα, οι γαρδένιες, να τρίβομε στις ζεστές αγκαλιές, να τις πειράζω και να γελώ, κι όταν με πιάνανε το γαργάλημα έπεφτε σύννεφο..

Τι όμορφα που είναι να ‘σαι παιδί..

Αλήθεια ή μύθος ;

Έχουν τελικά όλα τα γουρούνια την ιδία μούρη;

Είναι η αλήθεια; ή έχουμε μπροστά μας ένα τεράστιο μύθο;

το χαμόγελο σου...

Προχτές το μεσημέρι ήρθαν και με πήραν δυο φίλοι, να πάμε στο Πειραιά για θαλασσινά δίπλα στη θάλασσα..

..είχα καιρό να το κάνω ένα χρόνο πάνω κάτω, ωραία ήταν, καλά φάγαμε, είπαμε τα’ αντρικά μας αγναντέψαμε τη θάλασσα..


..χαλαρώσαμε με την εικόνα τη διάθεση που είχαμε, τη μυρωδιά της..

..μετά με πήγαν σ’ ένα κλαμπ ενός κοινού φίλου κάπου στα δυτικά, παράξενη ώρα εκεί συνήθως πηγαίναμε βράδια..

..όλα τα είχαν κανονίσει από πριν, μου το έκαναν έκπληξη..

..μπαίνοντας βλέπω έξη – εφτά κοινούς φίλους να περιμένουν, το κατάλαβα όλα τα είχαν έτοιμα από πριν..

..αγκαλιές φιλιά συγκίνηση, κάποιους είχα να τους δω καιρό πολύ, μεγαλώνουμε..

..μαζί μεγαλώνουν κι οι υποχρεώσεις, αλλάζουμε ενδιαφέροντα αλλάζουμε ρώτα..

..χάρηκα που τους είδα όλους μαζεμένους όπως παλιά, με κάποιες αλλαγές βέβαια, αλλά ήταν όλοι εκεί..

..άρχισαν τα ποτά απ’ τα παλιά να έρχονται, λίγοι μεζέδες για το τσιγάρο, πολύ καλή μουσική, αυτή που ακούγαμε πάντα άλλωστε, κολλημένοι μ’ αυτά τα τραγούδια..

..σε λίγο μετά το γνωστό σύνθημα, και εγώ πίσω από δυο πικάπ διαλέγοντας βινύλια, πόσα χρόνια είχα να το κάνω αυτό..

..δεν θυμάμαι πολλά χρόνια, σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα έμοιαζε, δυο υπέροχες ώρες με μουσική που γουστάρω και με γουστάρει..

..και ήταν όλοι εκεί..

..εσύ έλειπες..



..νόμιζα ότι έλειπες..

..σ’ έβλεπα απέναντι μου τώρα να χαμογελάς, μόνο εγώ μπορούσα..

..τώρα κατάλαβα, όλα αυτά τα τραγούδια για σένα τα διάλεγα..

..αχ αυτό το χαμόγελο σου ποσό όμορφα με κάνει να νοιώθω..


..ευχαριστώ φιλαράκια για το όμορφο δώρο σας..

..αφι(ερωμένο)..

Αχ... να ‘ξερες πόσο όμορφη έχεις κάνει τη ζωή μου..

..χωρίς να σε ξέρω ήρθες απ’ το κόσμο σου και μου μίλησες..

..όχι με τη φωνή σου αλλά με τη ψυχή σου, με πήρες απ’ το χέρι και με πηγές αυτό το ταξίδι που ο καθένας θα ζήλευε..

..μπορεί να μην έχω δει το πρόσωπο σου ούτε τα μάτια σου.. μου φτάνει που σε νοιώθω μέσα μου..

..μες το χειμώνα έφερες άνοιξη στη σκέψη μου, χαμογέλασα ξανά, με όλα αυτά που περνώ τον τελευταίο καιρό..

..ξυπνώ και νοιώθω πως κάποιος με σκέφτεται..

..να είσαι καλά σε ότι κανείς όποια επιλογή κι αν έχεις..

..σ’ ευχαριστώ..

Ελλαδιστάν και ξερό ψωμί...

Μένιος.. καλά ποτέ πρόλαβες και ήρθες; Τελείωσες;

Shades.. τι να προλάβω ρε Μένιο τίποτα δεν έκανα πάλι..

Μένιος.. δηλαδή όταν λες τίποτα τι εννοείς για πες μου απ’ την αρχή με λεπτομέρειες;

Shades.. τι να σου πω ρε Μένιο είναι να μην μπλέξεις με καρεκλοθεσήτες δημοσίους.

Μένιος.. λέγε λοιπόν απ’ την αρχή να δούμε τι θα κάνουμε..

Shades.. θυμάσαι πήγα την προηγουμένη δευτέρα να πάρω εκείνο το επίδομα τοκετού για την σύζυγο, της το είχα τάξει να πάρει ότι θέλει για τον γιο που μου χάρισε..

Μένιος.. Ναι κάτι θυμάμαι, ωραία και τι έγινε;

Shades.. πήγα λοιπόν όπως σου είπα την προηγούμενη δευτέρα και ο υπάλληλος που δίνει τα επιδόματα έλειπε σε άδεια… θα έρθει μου είπαν την παρασκευή.

Μένιος.. καλά δεν είχαν κάποιον στη θέση του να τον αντικαταστήσει.. τέλος πάντων πήγες την παρασκευή;

Shades.. και βέβαια πήγα και πάλι δεν ήταν εκεί.. δεν έχει γυρίσει ακόμα από την άδεια και θα ερχόταν σήμερα.

Μένιος.. ωραία και τι έγινε δεν ήταν πάλι εκεί;

Shades.. ναι εκεί ήταν σήμερα αλλά.. είναι μην μπλέξεις με μαλάκες.

Μένιος.. έλα βρε πες μου, μου ‘χεις βγάλει την ψυχή.

Shades.. Μπαίνω μέσα.. ζητώ τον κύριο Λεμονή (έτσι τον έλεγαν στην πραγματικότητα ας μου κάνει μήνυση) με στέλνουν λοιπόν και πηγαίνω εκεί.. βλέπει τα χαρτιά μου.. λέει ωραία φίλε μου θέλω ακόμα μια δήλωση του νόμου 105 και αυτά τα χαρτόσημα και είσαι έτοιμος.
Του λέω κι εγώ πάω να τα πάρω μια στιγμή κι έρχομαι να τελειώσουμε.. πάω τα παίρνω όλα και γυρίζω σε 10 λεπτά πίσω.. μπαίνω μέσα και αρχίζω να ψάχνω τον Λεμονή.. ρωτώ μια κοπέλα και μου λέει το ανεπανάληπτο..


Κοπέλα.. συγνώμη κύριε μου αλλά ο κύριος Λεμονής είναι σε άδεια από την περασμένη δευτέρα..

Shades.. καλά και αυτός που μιλούσα πριν 10 λεπτά ποιος ήταν;

Κοπέλα.. ο Λεμονής ήταν αλλά βρέθηκε τυχαία εδώ και είπε να σας εξυπηρετήσει..

Shades.. Κατάλαβες τώρα ρε Μένιο τι έπαθα..


Μένιος.. κατάλαβα.. ότι είναι η ώρα μου.. για δώσε μου το τηλέφωνο του ΤΕΒΕ που πήγες..

Shades.. τι να το κανείς; Δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη.

Μένιος.. κοίτα καλέ μου φίλε πόσο απλά είναι τα πράγματα..


Μένιος.. ναι καλημέρα σας λέγομε ΤΑΔΕ θα σας ήταν εύκολο να μιλήσω με τον διευθυντή;

Τηλεφωνήτρια.. για ποιο ζήτημα θα τον θέλατε;

Μένιος.. μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα.. και επειδή δεν θέλω να κάνω άλλες ενέργειες πριν τον ενημερώσω θα ήθελα να του μιλήσω.

Τηλεφωνήτρια.. μισό λεπτό κύριε μου να σας συνδέσω.


Μένιος.. καλημέρα σας κύριε διευθυντά έχω το εξής πρόβλημα, λέγομαι ΤΑΔΕ και μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα.. και επειδή δεν θέλω να κάνω άλλες ενέργειες, θέλω να εξυπηρετηθώ σήμερα αν γίνετε, γιατί αρκετή ώρα έχω διαθέσει για το συγκεκριμένο γεγονός.

Διευθυντής.. συγνώμη για την ταλαιπωρία πολύ θα ήθελα κύριε μου αλλά δεν γίνετε αυτό που ζητάτε, το κάνει μονό αυτός ο υπάλληλος και λείπει σε άδεια όπως σας είπαμε.

Μένιος.. ευχαριστώ πολύ αλλά θα κάνω κι εγώ αυτά που νομίζω απ’ την πλευρά μου για να βρω το δίκαιο μου.. απλά θα ήθελα να σας ενημερώσω πρώτα.. καλημέρα σας.


Τηλεφωνήτρια 131.. θέση 254 καλημέρα σας πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;

Μένιος.. καλημέρα σας θα ήθελα το τηλέφωνο στα κεντρικά του ΤΕΒΕ στην Αθήνα.

Τηλεφωνήτρια 131.. 21064……3 θέλετε κάτι άλλο;

Μένιος.. όχι σας ευχαριστώ πολύ καλημέρα σας.


Μένιος.. καλημέρα σας θα μπορούσα να μιλήσω με τον κύριο Κόντο (γενικός διευθυντής του ΤΕΒΕ στα κεντρικά)

Τηλεφωνήτρια ΤΕΒΕ.. τι ακριβώς θα θέλατε;

Μένιος.. μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα.. και θα ήθελα να μιλήσω με τον ίδιο αν σας είναι εύκολο..

Τηλεφωνήτρια ΤΕΒΕ.. μισό λεπτό περιμένετε κύριε..


Ιδιαιτ. Γραμματεύς.. ναι τι ακριβώς θα θέλατε;

Μένιος.. μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα.. και θα ήθελα να μιλήσω με τον ίδιο αν σας είναι εύκολο..

Ιδιαιτ. Γραμματεύς.. μάλλον δεν θα χρειαστεί κύριε μου, θα σας εξυπηρετήσω εγώ.. για πείτε μου πως είναι το επώνυμο σας και σε ποιο ΤΕΒΕ ανήκετε;

Μένιος.. λέγομαι ΤΑΔΕ και ανήκω στο ΤΑΔΕ κατάστημα σας.

Ιδιαιτ. Γραμματεύς.. ωραία κλείστε κύριε μου και θα σας ειδοποιήσουν απ’ το ΤΕΒΕ της περιοχής σας σε μισή ώρα το αργότερο.

Μένιος.. σας ευχαριστώ και καλή σας μέρα.


Σε μια ώρα από εκείνη τη στιγμή είχε εκδοθεί επιταγή με το ποσό και ο διευθυντής της περιοχής μου ζητούσε τηλεφωνικά την διεύθυνση, να μου την φέρουν στο χώρο μου γιατί αρκετά με ταλαιπώρησαν..

Γεια σου ρε Μένιο ανεπανάληπτε..


ΥΓ. το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβη πριν 5 χρόνια.. από τότε πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει.. ο Λεμονής βεβαία αργότερα έγινε διευθυντής της περιοχής.. έτσι αναγνωρίζουν στο δημόσιο αυτούς που κάνουν με αυταπάρνηση τη δουλειά τους.

(κάθε ομοιότητα με το γεγονός δεν είναι σύμπτωση αλλά καθημερινότητα)

Τσογλάνια κι αραχτοί όλοι μαζί... δεν ξεχνώ...

Καλά τα κατάφερα, σ’ εταιρία χώθηκα πάω μπροστά βλέπεις..
..έβαλα κι εκείνα τα μετρητούλια στη eurobank, το κρατώ κρυφό βέβαια απ’ το κακό το μάτι..
..θέλω να πάρω κι ένα οικοπεδάκι στα βόρεια..
..αμάξι κάμπριο πήρα με lizing γιατί συμφέρει..


Φοβάμαι όμως μην αλλάξουνε τα πράγματα..
..το καθεστώς αυτό με βολεύει..


Τι θέλουν όλοι αυτοί οι ξυπόλητοι και βγαίνουν δήθεν στους δρόμους..
..ρε τους ανεγκέφαλους σαν τα πρόβατα τους στέλνουν..
..οι αγωνιστές, οι συνδικαλιστές οι σουλατσαδόροι..
..βολεμένοι κι αυτοί, τη δουλειά τους κάνουν βέβαια..

Αυτές τις μπούρδες πίστευα κι εγώ κάποτε, κι έτρεχα..
..νόμιζα ότι μπορώ να τ’ αλλάξω, και δώστου αγώνες..
..ξανά στο πεζοδρόμιο, και ζήτω απ’ τους ηγέτες..
..τους ηγέτες, ποιους ηγέτες..

Θυμάμαι σαν τώρα καμιά δεκαριά γείτονες που έλεγαν..
..τα τσογλάνια στο πολυτεχνείο ξεσηκωθήκαν..
..τι θέλουν, να φάνε τα κεφάλια τους..
..δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας καλά είμαστε..

Αυτούς αν τους ρωτήσεις τώρα, αυτούς..
..πήγαιναν λέει και φαγητό στους ήρωες..
..μαζί τον κάνανε τον αγώνα..
..τσογλάνια κι αραχτοί όλοι μαζί..

Μια φορά κι ένα καιρό...

Μια φορά κι ένα καιρό πριν πολλά πολλά χρόνια όταν ήμουν μικρό παιδί ακόμα, είχα πλάσει με τη φαντασία μου ένα φίλο..

..ένα μικρό φανταστικό ηρώα που ήταν μαζί μου πάντα, με συμβούλευε, μου κρατούσε συντροφιά και πάντα έπαιρνε το μέρος μου.

..ο Μένιος λοιπόν (υποκοριστικό Αγαμέμνονα) ήταν αυτός που μ’ έπαιρνε, απ’ το χέρι και με πήγαινε σε κόσμους άλλους... απαγορευμένους πολλές φορές απ’ τους μεγάλους, αυτός που μιλούσε στα δύσκολα αντί γι’ μένα και που έβγαζε το βόα απ’ την τρύπα του..

..εκείνος μιλούσε κάτω από τα δικά μου χείλη όταν δεν είχα το θάρρος να το κάνω εγώ… εκείνος έλεγε τα μικρά παιδικά ψεματάκια… εκείνος όλα τα κατάφερνε..

..ήταν πολύ έξυπνος μου έδινε λύσεις σε όλα μου τα προβλήματα προχωρούσε πιο πέρα απ’ αυτά που μπορούσα να σκεφτώ εγώ, άρεσε πολύ στα κορίτσια γιατί είχε θάρρος αυτός..

..δεν ήταν αρεστός όμως όπως καταλαβαίνεται στους μεγάλους, γι’ αυτό κι’ εγώ είχα συμφωνήσει μαζί του να τον κρύβω και να τον προστατεύω απ’ τα πελώρια γεμάτα έκπληξη ματιά τους..

..και τώρα που σας γραφώ το κείμενο τον έχω δίπλα μου, σας στέλνει και χαιρετίσματα.

Oπως θα καταλάβατε ακόμα και τώρα τον κρύβω, αλλά στα δύσκολα πάλι μπροστά πάει ο Μένιος.

Είναι μαζί μου στη δουλειά και με βοηθά με δύστροπους και πονηρούς πελάτες, είναι μαζί μου σε τράπεζες όταν μου παίρνουν την σειρά μου, σε δημόσιες υπηρεσίες όταν μου ζητούν λαγούς με πετραχήλια για μια απλή διαδικασία..

..είναι η σκιά μου..

Αποφάσισα λοιπόν να σας τον γνωρίσω και στο μέλλον αυτά που δεν θα μπορώ να τα πω εγώ θα τα λέει ο Μένιος για μένα..

..περιπέτειες που περάσαμε μαζί, γεγονότα απ’ το μακρινό παρελθόν, σημερινά φαινόμενα, για όλα έχει άποψη ο Μένιος μου..

..ακόμα δεν σας κρύβω ότι μερικές απαντήσεις που θα σας δίνω, ακόμα και σε δικά σας μπλόγκ είτε θα μου τις υπαγορεύει είτε ορισμένες φορές θα τις υπογράφει..

Σας ζητώ λοιπόν να τον καλωσορίσετε και να δείξετε επιείκεια μαζί του μέχρι να τον γνωρίσετε καλύτερα..

Έχω τη τιμή να σας παρουσιάσω λοιπόν το μονάκριβο φίλο μου….
..το Μένιο....

ήταν όλοι τους εκεί…

Θυμάμαι Δεκέμβρης ήταν τέσσερις της αγίας Βαρβάρας δυο μέρες πριν τη γιορτή μου...

άρχισα σιγά σιγά να ξαναβρίσκω τις αισθήσεις μου, κρύωνα λίγο δεν ένοιωθα πόνο απλά δεν μπορούσα να κουνηθώ...

Είχε πολύ ησυχία και χαμηλά φώτα, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω πόση ώρα ήμουν εκεί είδα τον αδελφό μου πάνω από το κεφάλι μου.

Από τα μάτια του κατάλαβα πόσο θλιμμένος ήταν και πως είχα μπροστά μου δύσκολο δρόμο..

μετά άρχισαν να μου κόβουν τα παντελόνια και γενικά τα ρούχα να βγάζουν ακτινογραφίες να μου βάζουν ορούς και μπεταντίν με τα μπουκάλια..

αργότερα λίγο πιο μακριά από μένα θυμάμαι συζητούσαν χαμηλόφωνα δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγαν, δίπλα μου μια κοπέλα κάτι έβαλε στον ορό, σκοτείνιασε ξαφνικά, άκουγα για λίγο και μετά απόλυτη ησυχία.

Ξύπνησα..

και ήταν όλοι εκεί..

όλοι όσοι με σκέφτονται και μ’ αγαπάνε ήταν εκεί..

άρχισα να θυμάμαι τι έγινε, έβλεπα στη σκέψη μου ένα τζιπάκι να κάνει ένα ελιγμό εγώ να νοιώθω το κίνδυνο..

ήταν πολύ κοντά μου δεν πρόλαβα..

Τώρα πονούσα παντού...

ακόμα κι εσύ με πρόδωσες μετά είκοσι χρόνια απόλυτης συνύπαρξης

...αγαπημένη αίσθηση ελευθερίας σ’ έχασα μια για πάντα

εσύ που μαζί σου έζησα τις καλύτερες στιγμές μου, με βροχές και με κρύο, με κοντομάνικα, σε υπέροχες εκδρομές

σε πανέμορφα φεύγα…

αυτό το ταξίδι στην Ισπανία που είχαμε ονειρευτεί δεν θα γίνει ποτέ πλέον

σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά που έζησα μαζί σου..

γλυκιά μου μηχανούλα..

καληνύχτα μια για πάντα...

στη ζωή πάντα μόνος...

Υπάρχουν μέρες που δίχως λόγω με ρίχνουν

νιώθω τόσο μόνος...

δεν έχω κέφι για τίποτα

δεν έχω άνθρωπο να μιλήσω

δεν υπάρχουν αυτιά διαθέσιμα...

Το μυαλό ταξιδεύει...

εικόνες περνούν μπροστά μου άναρθρες

ασύνδετες μεταξύ τους

λες και με βάζουν σημάδι και δεν μ’ αφήνουν

θέλουν να τελειώσουν το έργο τους...

μνήμες στο χρόνο σε λάθη που έκανα

σε λάθη που πλήρωσα

μόνος

στη ζωή πάντα μόνος...

Σε σένα άγνωστη φίλη..

ήρθες χαρά μου..
μέσα στη νύχτα την πόρτα χτύπησες
και σε κοιτάζω μέσα στα μάτια κάτι μου θύμισες
χρόνο δεν είχες για να μου δώσεις, εγώ τον έκλεψα

ήρθα για σένα..
στα όνειρα σου και χαμογέλασες
δεν με γνωρίζεις αλλά με ξέρεις, χάδι με κέρασες
μια νύχτα μόνο μες στη ζωή σου και ‘γω σε πίστεψα

έλα χαρά μου μες στο μυαλό μου άλλη μια μέρα
να δω την άνοιξη μέσα στα μάτια σου μια καλημέρα

ήρθα για ‘σένα το χέρι σου ‘δωσα κι εσύ το κράτησες
σου ‘δειξα τρόπο σ’ άνοιξα δρόμο και τον περπάτησες

Ταξίδεψε μου το μυαλό...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν έρημους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια
και οινόπνευμα για να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτόρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
Τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων
δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ότι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δικιά σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.



Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;

Κατερίνα Γώγου

..και μετά τι…..

Έρωτας….. γάμος…. παιδιά…… αγάπη….. πατρότητα…. χωρισμός….

..και μετά τι;


Ψάχνοντας βαθιά μέσα μου κατόρθωσα να δω λίγο πιο πέρα απ’ αυτό που νόμιζα ότι είμαι…

Εύκολα θεωρούσα υπεύθυνο και άξιο τιμωρίας τον εαυτό μου για τις επιλογές του και γι’ αυτά που κατάφερνε στους άλλους και ειδικά στα παιδιά μου.

Αργότερα έμαθα ότι όλα αυτά που είχα περάσει στη ζωή μου ήταν δοκιμασίες για να γίνω κάτι πιο ολοκληρωμένο.

Το εύκολο και το περισσότερο βολικό ήταν να αισθάνομαι ότι έπρεπε να γίνω «σκληρός» τόσο με τον εαυτό μου όσο και με τους ανθρώπους που υπήρχαν γύρω μου ώστε να προστατέψω την ευαίσθητη πλευρά μου κλείνοντας την μέσα στην σιωπή.

Δεν πίστευα ότι η ευτυχία μου ανήκει πλέον…

Αισθανόμουν ότι έβγαινε ένας αναστεναγμός από την ψυχή μου και τις όμορφες στιγμές με τα παιδιά μου, και ήμουν σχεδόν μόνιμα μελαγχολικός.


Είδα την αλήθεια διαφορετική όταν αποφάσισα να κοιτάξω μέσα στον εαυτό μου και να του δώσω την ευκαιρία να γελάσει , να ερωτευθεί , να παίξει και να ζήσει…

Είπα λοιπόν να αγαπώ τον εαυτό μου και να προσφέρω πρώτα σε αυτόν και από την δική μου πληρότητα να ξεχειλίζει η προσφορά στα παιδιά μου.

Ακόμη κατάλαβα ότι η αγάπη που έχω μέσα μου για τα παιδιά μου δεν μπορούσε ποτέ να είναι ντυμένη με ατσαλάκωτα ρούχα και με συμπεριφορές που δεν θα τους έδειχνα τις αδυναμίες μου.

Άρχισα λοιπόν να προσπαθώ να τους μιλώ με ειλικρίνεια και με την καρδιά μου χωρίς να προστατεύω την εικόνα που είχα μάθει ότι ως «μεγάλος» όφειλα να δίνω.

Οι απορίες και η άγνοιά μου (ως ερασιτέχνης γονιός κανείς δεν γεννήθηκε γονιός) δεν ήταν πλέον στο μυαλό μου παραδεχόμουν τα λάθη μου καθώς και τους φόβους μου για τις επιλογές μου.

Αυτό με έκανε να αισθανθώ πιο πραγματικός πατέρας και όχι καρικατούρα σε ένα μοντέλο που με είχε μάθει η κοινωνία να λειτουργώ.

Τα παιδιά μου έχουν ανάγκη πραγματικά «πρότυπα».
Όλη η κοινωνία προσπαθεί να τους περάσει το «όμορφο» το «τέλειο» με σκοπό να τους δώσει βαθειά στο υποσυνείδητό τους την πληροφορία ότι δεν θα το φτάσουν ποτέ … άρα θα είναι υποταγμένοι…

Είδα ότι η τηλεόραση, το σχολείο, και κάθε είδους διαπαιδαγώγηση σκοπό έχει να ευνουχίσει την δυνατότητα εξέλιξης του ανθρώπου και να μετατρέψει τα παιδιά μας και εμάς τους ενήλικες σε ποιοτικούς «καταναλωτές».

Δεν φοβήθηκα τότε να τους αναφέρω τις όμορφες στιγμές που είχα ζήσει με την μαμά τους και αποδεχόμουν καθαρά σε αυτά την ανάγκη μου για αλλαγή και την διαφορετική διαδρομή που ακολουθήσαμε σαν ζευγάρι και έτσι ήρθε η απόσταση με συνέπεια τον χωρισμό.

Η αγάπη μου γι’ αυτά ήταν δεδομένη και δεν σήμαινε ότι θα πρέπει να επιλέξουν έναν από τους δυο να την δίνουν.

Αποφάσισα να προσφέρω στα παιδιά μου χωρίς να θέλω να μου ανταποδίδουν το ευχαριστώ ή το κύρος που η κοινωνία με είχε μάθει παλαιότερα να ζητώ…

Μέσα από αυτές τις αλλαγές βρήκα τον εαυτό μου πιο ελκυστικό και μπόρεσα να ερωτευτώ ξανά και να αποκτήσω την αυτοπεποίθηση που είχα χάσει.


Αυτό που έμαθα είναι όποτε έδωσα βάσει στην λογική μου και στα «πρέπει» … το αποτέλεσμα δεν ήταν θετικό για μένα.

Αντιθέτως , όποτε ακολούθησα την πρώτη σκέψη μου και την καρδιά μου όλα γύρω μου λειτούργησαν με τον καλύτερο τρόπο στη ζωή μου…

Στα δύσκολα βράδια… μου λείπεις…

Πάλι αργά πήγε…

..ο ύπνος δεν έρχεται γυρνάω συνεχώς στο κρεβάτι.
Κοιμάμαι δεν ξερώ ακούω φωνές πάλι, εικόνες πολλές περνούν μπροστά μου…

...εικόνες διάφορες μου φέρνουν στη μνήμη,

του τώρα του τότε,
το γνώριμο βήμα ακούω ήρθε πάλι…

-Σε ξύπνησα παιδί μου δεν το `θελα τώρα γύρισες;

-Δεν έφυγα σήμερα, πάλι ξεχνάς;

-Νόμιζα ότι βγήκες, σκεπάσου..

Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το μοναδικό σου χαστούκι που μου `δωσες...

..εκείνο για κάτι αυτοκόλλητα χαρτάκια που έκλεψα στο κυρ-Παύλο στη γωνία.

Θυμάμαι σαν τώρα που μ` έβαζες στο παλιό μηχανάκι που είχες, τρκάβαλο και τη μαμά μαζί για μπάνιο στο Πέραμα, καθαρά ήταν ακόμα τότε.

-Στύβω μια πορτοκαλάδα θέλεις;

-Όχι πατέρα προσπαθώ να κοιμηθώ…

Ακούω τη βροχή στο τζαμί κρυώνω λιγάκι, βάζω το κεφάλι όλο κάτω απ` τα σκεπάσματα....

το δεύτερο μαξιλάρι πάντα αγκαλιά όπως έκανα από μικρός, με πήρε ο ύπνος δεν ξερώ, νομίζω…...

νοιώθω την ανάσα στ` αυτί μου, ακούω το βήχα του πάλι.

-Έλα ρε πατέρα βόλτες κανείς; άσε με να κοιμηθώ.

-Να δω αν είσαι καλά ήθελα συγνώμη…

Θυμάμαι εκείνο τα` απόγευμα στο πρώτο μου πάρτυ, που έμπαινες κι έριχνες κλεφτές ματιές διακριτικά…

σ` έβλεπα μη νομίζεις..

Μπορεί να χόρευα μπλουζ με τη Ράνια θυμάσαι…. αλλά το μυαλό μου σε σένα το είχα.

Θυμάμαι που ήσουν περήφανος για μένα, φούσκωνες σαν παγώνι….. εσύ μ` έφτιαξες μην το ξεχάσεις ποτέ…

-Κοιμήσου τώρα ήρθε η ώρα νύσταξα κι εγώ.

-Καληνύχτα πατέρα….-σκεπάσου…

Κοιμάμαι τώρα με μια γεύση γλυκόπικρη στα χείλια,..σταμάτησα να κρυώνω τα μάτια μου πια δεν τρεμοπαίζουν...

και δεν τον ακούω πια, μάλλον κοιμάται…

..έλεγε ότι πάντα θα είναι δίπλα μου…

ότι κι αν γίνει,…

και τα κατάφερε….