Σελίδες

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 1

Γιατί...


Αδιαφορώ για σένα και τι θα κάνεις στη ζωή σου...

..το μόνο κοινό που μας ενώνει έστω και αναγκαστικά είναι αυτά τα δυο λουλούδια...

..δε βλέπεις ότι μαράθηκαν...

..χρειάζονται φροντίδα κι από τους δυο μας...

..γιατί λοιπόν αδιαφορείς...

..εγώ είμαι το λίπασμα κι εσύ το νερό...

..βλέπω τα φύλα τους χαμηλωμένα...

..όσο λίπασμα κι αν βάλω το νερό θα τους λείπει πάντα...

..ναι κι εσύ να χαμογελάσεις.. να ανθίσεις.. έχεις άλλωστε όλο το δικαίωμα...

..μη ξεχνάς όμως τη γλάστρα...

..με πονάει...

..τα πονάς...

17 σχόλια:

Shades είπε...

Θα ήθελα προκαταβολικά να με συγχωρήσετε.. δε θα κάνω κανένα άλλο σχόλιο σχετικά με το ποστ..
..με πονά..

Ανώνυμος είπε...

Τα λουλούδια μας αισθάνονται , καταλαβαίνουν περισσότερα από όσο νομίζουμε!
Αυτό σκέφτεσαι και ανησυχείς.
Όμως δε μπορεί να είναι έτσι …..κανείς δε μας κάνει να ανθίσουμε περισσότερο…. μόνο τα λουλουδάκια μας , αυτά είναι το νόημα στη ζωή μας, κανείς άλλος… πίστεψε με!!

Το νερό τα κρατά στη ζωή, το λίπασμα τα δυναμώνει
και τα δυο βοηθούν για … βαθιές ρίζες .

Ναι, έχουν ανάγκη και τους δυο για να μεγαλώσουν σωστά!!

Ανώνυμος είπε...

Τα λουλούδια μας αισθάνονται , καταλαβαίνουν περισσότερα από όσο νομίζουμε!
Αυτό σκέφτεσαι και ανησυχείς.
Όμως δε μπορεί να είναι έτσι …..κανείς δε μας κάνει να ανθίσουμε περισσότερο…. μόνο τα λουλουδάκια μας , αυτά είναι το νόημα στη ζωή μας, κανείς άλλος… πίστεψε με!!

Το νερό τα κρατά στη ζωή, το λίπασμα τα δυναμώνει
και τα δυο βοηθούν για … βαθιές ρίζες .

Ναι, έχουν ανάγκη και τους δυο για να μεγαλώσουν σωστά!!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ κι εγώ απόλυτα με την Annamaria! Είναι πιστεύω έγκλημα να αδιαφορούμε για ...τα ίδια μας τα λουλουδάκια. Αυτά τα καϋμένα από εμάς περιμένουν τα πάντα (& δεν αναφέρομαι σε υλικά αγαθά) αφού είναι εντελώς αδύναμα από μόνα τους. Λίγη περισσότερη στοργή, αγάπη, χαρά να τους δίνουμε πάντοτε πρέπει! Γιατί ποτέ δε φτάνει, ποτέ δεν είναι αρκετή! Κι ας μη ξεχνάμε πως ό,τι τους δώσουμε αυτό ακριβώς θα μας επιστρέψουν αργότερα... Γι ΄αυτό το νου σας σ΄αυτά τα τρυφερά, αθώα βλαστάρια! Που στο κάτω-κάτω, αφού εμείς τα σπέρνουμε χωρίς να μας το ζητήσουν, αυτό μας κάνει υπεύθυνους απέναντί τους για όλη την υπόλοιπη ζωή μας!

Μη στεναχωριέσαι Shade μου, δε νομίζω να μην αλλάξουν τα πραγματα προς το καλύτερο!

Καλό Μήνα & πάλι! Με περισσότερη χαρά...

Ανώνυμος είπε...

ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ! Στα ποστ που μας πονάνε, κανείς και τίποτα δε θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.

Ανώνυμος είπε...

Τέτοια λουλούδια ανθίζουν με αγάπη. Και αυτήν σίγουρα την έχουν.

Shades είπε...

Nosyparker.. καλώς ήρθες.. συγνώμη πολύ θα το ήθελα αλλά δε ξέρω από πού κλείνουν τα σχόλια.. αν θες ενημέρωσε με..

Ανώνυμος είπε...

είναι αυτός ο ιδιότυπος πόνος που λειτουργεί μαζοχιστικά, που αναγεννάσαι χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι όσο σου συμβαίνει... που ψάχνεις όταν έρθει η ώρα της ίασης, που αφήνει πάντα κουσούρια και πονά πιο πολύ όταν έχει πάψει πια να υφίσταται...

fish eye είπε...

..τουλαχιστον εσυ δινεις τον εαυτο σου..το αξιζουν και πιστεψε με ποτε δεν ειναι λιγο..!!

Ανώνυμος είπε...

Εχεις δικιο ειναι κριμα το δυσκολο να το κανουμε ακομα δυσκολοτερο..

Ανώνυμος είπε...

σωστος.

Desposini Savio είπε...

Κάνε ότι καλύτερο μπορείς, ότι περνάει απ'το χέρι σου.
Μακάρι να σε καταλάβει και το νερό... η χημεία σας τότε θα ήταν μοναδική.
Σε φιλώ

Ανώνυμος είπε...

:(

Sigmataf είπε...

Τα λουλούδια θα την βρούν την άκρη τους αν την βρεις κι εσύ και τους την μεταδώσεις με την αγάπη σου, παιχταρά τρελλιάρη.

Ανώνυμος είπε...

Shades ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς!Και εμάς και τα λουλούδια μας..!
Μην το αφήνεις να σε καταβάλλει!

Ανώνυμος είπε...

Κλείσε τα σχόλια κατεπειγόντος! Το χαλάνε.

Shades είπε...

Πώς;;;;;;