Ένα (παράξενο) ταξίδι στο χρόνο με δανικές λέξεις.

“τροχιά, χουρμάς, αρμύρα, ύφος, χάρτινο φανάρι” (λέξεις από το παράξενο)


Κοιτά πίσω στα παιδικά του χρόνια και θυμάται στιγμές όμορφες γεμάτες φροντίδα και ζεστασιά, πολύ φτώχια, αξιοπρέπεια, αρχές, μυρωδιές και χρώματα φωτεινά και όνειρα, πολλά όνειρα.

Βλέπει σήμερα τον εαυτό του στο καθρέφτη και δεν τον αναγνωρίζει, βλέπει βαθιές χαρακιές στο πρόσωπό του σχεδόν ουλές αλλά δε μένει σ’ αυτό.. εκείνο που του τριβελίζει το μυαλό είναι το ύφος, ναι αυτό το θλιμμένο ύφος.. αυτό του αποτυχημένου.

Έκανε όνειρα μικρός εκεί στη φτωχογειτονιά που έμενε, ήθελε λέει να φτιάξει μια οικογένεια με πολλά παιδιά κι ένα εξοχικό, δεν είχε ποτέ εξοχικό ούτε χωριό να φύγει όπως έκαναν όλοι.
Του έλειπε και το ‘θελε πολύ, να φυτεύει διάφορα λουλούδια να έχει γλάστρες με βασιλικό και να βλέπει θάλασσα να χάνετε το μάτι του στη θάλασσα, αυτό τον ηρεμούσε.
Να πηγαίνει τα βράδια και να μαζεύει όστρακα στην ακρογιαλιά, να κάθεται με τις ώρες μ’ ένα τρανζίστορ και λίγη ρακί να τον ψήνει η αρμύρα.

Θυμάται τις αλάνες της Κοκκινιάς που έπαιζε μπάλα μικρός και τη καστάνια με τα λαδερά, που είχε έτοιμο φαί απ’ τα χτες η μάνα, για να πάρει μαζί του στη δουλειά.
Ακόμα είχε στη μύτη του τις οσμές απ’ τις αυλές, τα ασπρισμένα σκαλοπάτια, τη μυρωδιά του ασβέστη και εικόνες που στα μάτια του τότε φάνταζαν ανούσιες και βαρετές τώρα μόνο τέτοιες θυμάται.
Την παλιοπαρέα με τα παιδιά της γειτονιάς, τα αυτοσχέδια πατίνια με τα κλεμμένα ρουλεμάν και το χάρτινο φανάρι που κρατούσε στη περιφορά του επιταφίου τη μεγάλη Παρασκευή.

Βλέπει τώρα στο καθρέφτη και το πρόσωπό του είναι μεγάλη Παρασκευή.
Δεν του ‘ρθαν σαν τα λογάριασε, άλλη τροχιά πήρε η ρότα του αλλού τον τράβηξε η ζωή, δεν είπε όχι, μήτε δείλιασε ποτέ το πάλεψε με νύχια και με δόντια και τις κακοτοπιές τις κοίταξε στα μάτια.

Έρχονται ώρες μόνο που σκέφτεται και πονά.

Είχε όνειρα παιδί όχι μεγάλα κι άπιαστα, παρά μόνο ένα ακρογιάλι κι ένα χουρμά.

Ένα χουρμά που ποτέ πια δεν θα γευτεί..